Konkrety? Proszę bardzo: oto 5 powodów, dla których warto obejrzeć "Warszawiankę"

Dwa pierwsze odcinki "Warszawianki" nareszcie doczekały się premiery w bibliotece SkyShowtime - zdążyły już wywołać sporo emocji i internetowych dyskusji. Swoją opinią, bazującą na podstawie seansu sześciu epizodów sezonu (a zatem nieco ponad połowy), dzieliłem się kilka dni temu - pierwsze wrażenia, spostrzeżenia i wszelakie odczucia przewyższyły moje oczekiwania. Jeśli jednak zamiast bardziej rozległego tekstu preferujecie konkrety - śpieszę z pomocą.

Jak tłumaczy autor scenariusza, pisarz Jakub Żulczyk, "Warszawianka" to historia Franka "Czułego" - czterdziestolatka, który w pewnym sensie wciąż pozostaje nastolatkiem. Najlepszego i najgorszego ojca na świecie, uwikłanego w miasto bajeranta, dobrego faceta, który wciąż podejmuje złe decyzje. Nieustannie zakochanego mężczyzny, który nie ma pojęcia, jak kochać. Serial skupia się zatem na tragikomicznych losach pisarza, playboya i miejskiej legendy, który każdego dnia walczy z rzeczywistością, próbując uchwycić i pojąć sens własnego istnienia w naszym świecie.

Pisanie scenariusza to zupełnie inna bajka, niż pisanie powieści - a jednak pisarz Jakub Żulczyk doskonale odnajduje się w obu formach. Oczywiście: skrypt skupiający się na autorze książek, który na bieżąco komentuje ekranowe wydarzenia, racząc nas narracją z offu, nadaje całości powieściowego sznytu, wrażenia obcowania z bardzo osobistą opowieścią. Żulczyk kreuje barwne, pełnowymiarowe charaktery, zgrabnie stylizuje sposoby wypowiedzi, nadając im unikalnej formy, z właściwą wprawnym storytellerom gracją nakreśla obraz w pewnym sensie uniwersalny. Czuły lawiruje, niedojrzałość przeplata się z dorosłością, odpowiedzialność z poszukiwaniem pełnej wolności. Kochający ojciec czasem staje się nieogarniającym rzeczywistości ochlaptusem - i na odwrót. Scenariusz "Warszawianki" jest bardzo blisko ludzi, blisko wielu z nas; przejrzą się w nim nie tylko przedstawiciele warszawskiej socjety. Bawi, smuci, odrzuca i rozczula na przemian. Wrażliwi ludzie opowiadają o wrażliwych ludziach, o samotności w tłumie, dlatego też - choć wiele elementów produkcji może wydawać wam się wyrwanych z innego świata - podejrzewam, że i tak każdy znajdzie tam coś "swojego".

Czytaj także:

Kropka. Szyc to zdolny artysta, ale rodzie kino nie zawsze dawało mu pole do popisu. W ostatnich latach - nareszcie! - uległo to zmianie, a gwiazdor coraz częściej otrzymuje możliwość dociśnięcia gazu. Aktor doskonale zna ścieżki, którymi kroczy Czuły; był tam, zostawił to za sobą. Wcielenie się w tego typu postać z jednej strony musiało być wielkim wyzwaniem, bo przywoływało trudne wspomnienia i emocje; z drugiej - któż jak nie on? Czuły Szyca jest na zmianę lekkoduszny, czarujący i zuchwały, by nagle obnażyć się przed widzem jako popękany, pogubiony i zmęczony. Czterdziestoletni Piotruś Pan, który stara się żyć "tu i teraz", ale nie zawsze może. Wspaniale się na niego patrzy.

Obraz Warszawy w "Warszawiance" nie jest klasycznym, wymuskanym portretem z warszawocentrycznych filmów i seriali. Jasne, świetne zdjęcia Piotra Uznańskiego często dodają uroku niektórym jej zakamarkom, które w rzeczywistości nie prezentują się tak filmowo. Z drugiej strony, podrasowanie estetyczne nie jest tu równoznaczne z idealizacją: serialowa stolica odbija ten dziwny miks grafitowego z wielobarwnym, szklanego z betonowym, starego z nowoczesnym, odrażającego z atrakcyjnym. "Warszawianka" rozumie ducha Warszawy.

Umówmy się: choć poziom polskich seriali rośnie, a twórcy coraz chętniej sięgają po fabuły inne niż kryminały czy komedie, które dominują na rynku, bieżąca sytuacja wciąż jeszcze pozostawia wiele do życzenia. Nasze seriale zbyt często bywają wtórne i nużące. "Warszawianka" to kolejny krok w dobrym kierunku: opowieść trudna do zaszufladkowania, jakościowa na płaszczyźnie realizacji i scenariusza, wyróżniająca się na tle pozostałych. Musimy wspierać takie produkcje. Dawać do zrozumienia, że chcemy ich więcej. Mobilizować twórców.

Choć mam wrażenie, że krytyka bądź co bądź kultowej produkcji z Davidem Duchovnym budzi w niektórych dziwną agresję, podtrzymuję: amerykański serial od Showtime nie zestarzał się zbyt dobrze. Jasne, swego czasu również go uwielbiałem - w wieku licealnym jest się dla takich tytułów żyzną glebą, targetem. Rewatch po latach sprawił, że znacznie zrewidowałem swój stosunek do Hanka Moody'ego (choć nie twierdzę, że "Californication" to rzecz zła i niczym się nie broni) - i tym bardziej doceniłem "Warszawiankę". Oba tytuły mają, siłą rzeczy, wiele wspólnych komponentów - ale sposób ich przedstawiania czy eksplorowania to zupełnie inna bajka. Ja wybieram tę "naszą".