„Boże Ciało”, „Ikar”, „Tylko nie mów nikomu” - najlepsze polskie filmy 2019 roku

Okazuje się, że w Polsce ciągle jeszcze można zrobić udaną komedię. Wprawdzie bazując na innym dziele (w tym przypadku jest to świetne włoskie „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie”), ale nie czepiajmy się szczegółów. Tempo jest dobre, dialogi (w większości przypadków) naprawdę niezłe, a aktorstwo wyborne. Pozostaje nam tylko czekać teraz, aż w polskim kinie pojawi się równie udana oryginalna komedia mainstreamowa.

Naszą recenzję filmu „(Nie)znajomi” możecie przeczytać TUTAJ.

Takich filmów też mi w Polsce brakuje. Prostych i kojących w formie, bezpretensjonalnych, mądrych, poruszających ważne tematy i w dodatku tak kapitalnie zagranych. Krystyna Janda po raz kolejny daje nam prawdziwy popis swoich umiejętności. Film Jacka Borcucha jest jak dobre wino albo naprawdę wykwintne danie, którym można się z przyjemnością delektować.

Naszą recenzję filmu „Słodki koniec dna” możecie przeczytać TUTAJ.

Dzieło braci Sekielskich to coś więcej niż film, to bardzo ważny, niezwykle potrzeby i na szczęście donośny głos w dyskusji o stanie polskiego Kościoła i pandemii pedofilii, która zaczęła się panoszyć w jego murach. Choć jest to obraz trudny, bolesny i bezkompromisowy, to dzięki świetnej dziennikarsko-filmowej robocie nie jest prostackim ciosem pięścią w twarz Kościoła rozumianego jako wspólnota wiernych czy zbiór wierzeń, a w skostniałą instytucję, której zaczyna brakować duszy i człowieczeństwa.

Naszą recenzję filmu „Tylko nie mów nikomu” możecie przeczytać TUTAJ.

Choć nie jest to film idealny, „Supernova” potrafi imponować. Zarówno od strony reżyserskiej, jak i formalnej. Konstrukcja scenariusza, w którym napięcie rośnie i zagęszcza się z minuty na minutę, to znakomity pomysł i został on niezwykle sprawnie przeprowadzony. Oprócz tego „Supernova” to nadal rzadki na polskiej scenie filmowej przypadek dzieła, które skupia w swej soczewce masę tematów, opowiadając historie zwykłych ludzi i jednocześnie odnosząc się do o wiele większych, ogólnospołecznych tematów.

Naszą recenzję filmu „Supernova” możecie przeczytać TUTAJ.

Bartosz Bielenia to absolutne objawienie polskiego kina A.D. 2019. W „Bożym Ciele” gra on Daniela, który po wyjściu z poprawczaka zaczyna udawać księdza. Film Jana Komasy zręcznie pokazuje nam obraz polskiej prowincji i powierzchowności wiary oraz przekonań. To także zajmujące filmowe studium wiary, jak i również portret ludzi wykluczonych.

Naszą recenzję filmu „Boże Ciało” możecie przeczytać TUTAJ.

„Ikar” to mój ulubiony polski film 2019 roku. Zachwyca w nim Dawid Ogrodnik, którego rola jest po prostu fenomenalna. Ale też sama historia Mietka Kosza, niezbyt znanego szerzej niewidomego jazzmana jest tyleż samo poruszająca, co fascynująca. „Ikar” to film o muzyce i samotności. Piękny, dający do myślenia i zostający z widzem jeszcze długo po seansie.

Naszą recenzję filmu „Ikar. Legenda Mietka Kosza” możecie przeczytać TUTAJ.