Genialny horror nareszcie online bez dodatkowych opłat. Jeśli go nie widzieliście - czas to zmienić

Można się spierać o to, która odsłona trylogii jest najlepsza - i rzeczywiście rabini nie są zgodni w tej sprawie. Nie ulega jednak wątpliwości, że „MaXXXine” to godne zwieńczenie cyklu - pozycja obowiązkowa dla osób, którzy uwielbiają kino z jednej strony współczesne, z drugiej: oddające piękny hołd klasykom. W tym wypadku „klasyki” to perełki z wypożyczalni VHS w klimacie wyrwanym z ejtisów, ze schyłku XX w. B-klasa, giallo, neonoir. Mięsko.

Film kontynuuje historię Maxine Minx, granej przez Mię Goth, która po wydarzeniach z „X” dąży do zdobycia sławy. Akcja filmu rozgrywa się w 1985 roku w Los Angeles - w czasie, gdy miasto jest terroryzowane przez seryjnego mordercę znanego jako Night Stalker. Maxine Minx, jedyna ocalała z masakry przedstawionej w pierwszym filmie, pragnie zrobić karierę w przemyśle filmowym. Mimo że jej dotychczasowe doświadczenie ogranicza się do filmów dla dorosłych, udaje jej się zdobyć główną rolę w horrorze „The Puritan II”. W trakcie przygotowań do roli, Maxine staje się celem tajemniczego zabójcy.

Niewątpliwie „MaXXXine” jest najbardziej ambitnym narracyjnie filmem w retro-horrorowej serii. Obraz jest nie tylko hołdem dla reżyserów takich jak Dario Argento czy Brian De Palma, ale także odzwierciedleniem miłości twórców do samego procesu tworzenia filmów. West wplótł w swój hit odniesienia do traktowania kobiet w Hollywood (zarówno przed, jak i za kamerą), fundamentalizmu religijnego oraz społecznych podwójnych standardów dotyczących seksu.

Twórca być może nieco zbyt wiele upchał do tego scenariusza, który narracyjnie nieco się gubi. Na szczęście tam, gdzie robi się przewidywalnie, tajna broń serii uderza z całą mocą. Mowa rzecz jasna o Mii Goth. Aktorka ponownie dostarcza fenomenalną kreację. Choć Maxine pozostaje równie zdeterminowana jak zawsze, aby osiągnąć swoje cele, widać, że nie udało jej się zostawić wszystkich demonów przeszłości za sobą. Młoda artystka skutecznie odnajduje słabe punkty swojej postaci, ale robi to w sposób, który sprawia, że widz wciąż jej kibicuje - nawet wówczas, gdy jej działania stają się coraz bardziej odrażające. To surowa rola, która nie boi się pokazać bólu bohaterki. Z drugiej strony: potrafi zaskoczyć emocjonalnym pancerzem. Przejście od jednej skrajności emocjonalnej do drugiej często odbywa się w jednym ujęciu. Co ważne: West umiejętnie podkreśla niejednoznaczność postaci i moralną pustkę otaczającego ją świata.

Koniec końców: frajdy jest tu sporo. Ta trylogia okazała się godnym spadkobiercą gatunku i ukłonem dla kinematografii - od kina niemej ery po lata 80. XX wieku. Przyjemnie stylowym i wciągającym.

Oprócz Mii Goth w roli Maxine, w filmie występują: