Nie przegapicie nowego "Ricka i Morty’ego". Ten serial to szaleństwo w czystej postaci

„Rick i Morty” wypłynął na szerokie wody swoją bezkompromisowością. Połączenie twardego science-fiction z wulgarnym (a nawet toaletowym) humorem i zupełnie absurdalną fabułą udało się wybitnie. Serial stworzył swój własny styl, przerabiając znane i lubiane motywy, biorąc je w ironiczny nawias. Tu nic nie jest na poważnie, nic jest ostateczne i realne. Za przesłaniem serialu stoi depresyjna w gruncie rzeczy myśl, że człowiek jest nic nie znaczącym pyłkiem w skali wszechświata (a być może nawet wszechświatów).

Koncepcja multiwersum, w którym możliwe jest nieskończenie wiele scenariuszy, jest dla twórców animacji o tyle wygodna, że pozwala niemal dowolne modyfikowanie losów bohaterów, ale również pisanie tych samych historii inaczej. Rzecz jasna dla Justina Roilanda i Dana Harmona (ten pierwszy jest aktualnie na wygnaniu) multiwersum jest tematem samym w sobie, co tym bardziej pozwala na zabawę znanymi konwencjami. I właśnie tak można potraktować serial „Rick and Morty: The Anime”.

Potencjał na to, aby przenieść świat „Ricka i Morty’ego” do japońskiej animacji, został już przetestowany w 2020 roku, kiedy to pojawił się krótkometrażowy film „Samurai & Shogun”, który pokazywał przygody Sancheza właśnie w stylistyce anime. To jednak tylko ciekawostka, drobiazg. A „Rick and Morty: The Anime”  to pełnoprawny serial z potencjałem, aby dorównać pierwowzorowi.

Fabuła jest tu wtórna, bo nic wam nie powie, jeśli napiszę, że Rick właśnie planuje pokonać siły Galaktycznej Federacji, pomaga mu w tym Summer, a Morty gra właśnie w grę w VR, którą zaprojektował dla niego dziadek. Brzmi to jak klasyczna opowieść z tego świata. A jednak w pewnym momencie dzieje się coś dziwnego. Bo główna opowieśc znika z horyzontu, a biedny wnuczek zostaje umieszczony w serii dziwacznych, surrealistycznych scen.

Co fascynujące, „Rick and Morty: The Anime” trzyma się oryginału tylko w sferze fabularnej, nawiązując do znanych historii i motywów. Stylistycznie jest to jednak wykręcone anime, na dobre i na złe. Intensywna elektroniczna muzyka, teledyskowe, gwałtowne cięcia, a nawet tak konwencjonalne motywy, jak piękne dziewczyny na tle zachodzącego słońca – jest tu wszystko, za kocha się lub nienawidzi japońską animację. Zwłaszcza że stylistyka podlega tu ciągłem hiperbolizacji.

To jeszcze podkręca i tak duże tempo i wysoką temperaturę znane z „Ricka i Morty’ego” Wszystko jest tu szybciej, bardziej i mocniej. Bardzo szybko udaje się przełamać dysonans wynikający z odmiennego stylu rysunku i tego, jak został wprawiony w ruch. Serial Takashiego Sano szybko udowadnia, że choć stoi na ramionach kultowej już produkcji, jest w stanie znaleźć własny język, którym opowie o dramatyzmie ludzkiej egzystencji. Sprawność z jaką to robi, szybko zaciera granicę między oboma serialami.

A już z pewnością jest z oryginałem komplementarna. Zabójcze tempo anime pozwala mu na wrzucenie filozoficznych tematów i egzystencjalnych rozkmin w pierwszych minutach. Widzowie, którzy znają fabułę amerykańskiej produkcji szybko rozpoznają, gdzie są, kim są bohaterowie i będą mogli słusznie założyć, że oglądają jedną z wielu wersji Ricka i Morty’ego w nieskończonym multiwersum. I jeśli tylko uda wam się przywyknąć do stylistycznej rozbieżności, to gwarantuje, że to szaleństwo wciągnie was bez reszty. Ostrzegam jednak, że to ciągle stary, dobry „Rick i Morty”, który między beknięciami i szalonymi przygodami przypomina, jak bezsensowne jest ludzkie istnienie w materialnym świecie nieskończonej liczby możliwości.

Warto tu dodać, że produkcja została udostępniona z polskim (bardzo dobrym) dubbingiem.