Miałem już postawić kreskę na „Niezwyciężonym”, ale finał 2. sezonu okazał się genialny

„Niezwyciężony” („Invincible”) zakończył właśnie rozbity na części 2. sezon. A był to sezon niezwykły, bo długo wyczekiwany (pierwsza seria pojawiła się na początku 2021 roku) i w dodatku miał postawioną bardzo wysoko poprzeczkę. Bo co tu dużo mówić – premierowa seria była niemal doskonała.

„Invincible” na podstawie komiksu Roberta Kirkmana to eksperyment. Scenarzysta w zasadzie sezon po sezonie, odcinek po odcinku ekranizuje swoje powieści graficzne, zachowując względną wierność z oryginałem, ale też poprawiając te wszystkie elementy, które poprawić się dało. Mało który twórca ma możliwość tak komfortowej pracy nad ulepszaniem swojego dzieła. I świetnie zadziałało to w 1. sezonie serialu. Historia o dorastającym chłopaku, który uczy się korzystać ze swoich supermocy pod okiem potężnego ojca miała w sobie subtelność i wrażliwość na problemy dojrzewania, ale świetnie pokazywała skalę odpowiedzialności, z jaką musi zmierzyć się superbohater Mark.

2. sezon ma zadanie znacznie trudniejsze. To już nie tylko historia wchodzenia w dorosłość, ale również poważna próba odpowiedzenia na pytanie: czy można nie powtarzać błędów rodziców. Gdy Omni-Man przyznaje, że nie jest strażnikiem ziemi, a okrutnym wysłannikiem obcej cywilizacji, ulega zmianie dynamika serialu. „Invincible” przestaje być kameralną historią, a zaczyna zbliżać się do opery kosmicznej, w której prywatne życia bohaterów muszą ustępować wielkiej walce o losy wszechświata.

Kirkman stara się żonglować bohaterami i ich historiami, spychając odrobinę Marka i jego młodzieńcze problemy. Liczba wątków może i by nie przytłaczała, gdyby nie fakt, że każdy z nich jest tak napakowany treścią, że z horyzontu wydarzeń znikają głębokie portrety psychologiczne bohaterów, które przecież stanowiły o sile 1. sezonu. Widać, że Kirkman rozstawia pionki na szachownicy i 2. serię należy traktować jako pas startowy do wielkiej konfrontacji. I ja to rozumiem, ale trudno mi było pozbyć się wrażenia, że obiecano mi coś innego, coś głębszego.

Finałowy epizod najnowszego sezonu zatarł jednak negatywne wrażenie, bo pokazał, o co tak naprawdę toczy się gra. Stawką nie jest wszechświat, nie jest nawet nią planeta Ziemia, ale… dusza Marka.

Niezwyciężony staje bowiem oko w oko z Angstromem Levym. Geniusz, który na skutek ciągu niefortunnych zdarzeń wywołanych niefrasobliwością Marka, stał się komiksowym łotrem, grozi jego rodzinie. „Na muszce” trzyma matkę i brata superbohatera. Mark jest bezradny, ograniczany przez swoje dobre serce i poczucie sprawiedliwości, a także przez nieprzewidywalnego przeciwnika, nie jest w stanie przełamać impasu. Napięcie, które rośnie w domu Graysonów jest nie do wytrzymania i Mark rzeczywiście go nie wytrzymuje i w końcu brutalnie i w gniewie zabija przeciwnika.

Jest w tym odcinku tak wiele małych historii i żartów z idei multiwersum, że można by nim obdzielić ze 4 seriale Marvela, ale jednocześnie nie znika nam z oczy dramat Marka.

Pikanterii dodaje tu fakt, że w czasie tego epizodu widzimy inne wszechświaty, w których ojciec i syn wspólnie podbijają Ziemię, nie licząc się z ludzkim życiem zmieniają się w bezwzględnych katów. Zupełnie zasadnicze jest wiec pytanie, jak cienka granica dzieli dobro od zła, Marka Graysona, który broni Ziemi od tego, który wraz z ojcem ją ujarzmia w imię obcej cywilizacji.

Ten ostatni epizod klamrą spina najważniejszą historię serialu i choć trudno powiedzieć, aby wszystkie wątki znalazły tu swój satysfakcjonujący finał, to ten sposób zamknięcia tego jednego, najważniejszego, pozwala patrzeć z nadzieją na dalsze losy produkcji. Zwłaszcza że na nową produkcję nie będziemy musieli czekać już tak długo. Prace nad serialem już trwają i chodzą plotki, że może pojawić się on nawet pod koniec 2024 roku.

Serial dostępny jest w Amazon Prime Video.