SkyShowtime: najlepsze filmy w serwisie. TOP 10 - ranking

Najlepsze filmy na SkyShowtime to subiektywna lista 10 pełnometrażowych produkcji fabularnych, które zdecydowanie warto obejrzeć. Poniżej prezentuję ranking tytułów, z których każdy został doceniony przez widzów i krytyków - by jednak nie opierać się na znanych każdemu klasykach, których w ofercie serwisu nie brakuje (nikogo przecież nie interesują kolejne polecenia „Buntownika z wyboru” czy „Pulp Fiction”), wybrałem nowsze obrazy, części których nie znajdziecie w bibliotekach innych platform w modelu subskrypcyjnym (choć czasem można je tam wypożyczyć za dodatkową opłatą.

Spis treści:

Najlepszy film Christophera Nolana? A i owszem. I kto by pomyślał, że jego najbardziej udaną produkcją będzie biografia merykańskiego naukowca, J. Roberta Oppenheimera oraz historia jego roli w stworzeniu bomby atomowej? Tego się nie ogląda, to się podziwia - i choć Nolan najpewniej nigdy nie stworzy prawdziwego arcydzieła, to w tym przypadku otarł się o dzieło rewelacyjne. Wyścig ego, fenomenalne kreacje aktorskie, zasłużone Oscary (nie wszystkie, ale co najmniej kilka), obłędne zdjęcia. Kino.

Najnowsza (i prawdopodobnie najlepsza) część serii, której nikomu nie trzeba przedstawiać. Wiadomo, jak Tom Cruise bierze się za kino akcji, to dowozi prawdziwie jakościowe cudeńka, które rezygnują z nadmiaru CGI i opierają się na imponujących popisach kaskaderskich i praktycznych efektach. „Dead Reckoning” to jazda bez trzymanki, peak filmowej sensacji, blockbuster kompletny.

Syn mistrza Davida - Brandon Cronenberg - kolejny raz udowodnił, że odziedziczył po ojcu talent do intensywnych, eksplorujących niewygodne sfery horrorów. Ostrzegam, to nie jest kino grozy dla niedzielnych odbiorców, ale warto się z nim zmierzyć: twórca zagłębia się tu w coraz większe szaleństwo, serwuje surrealistyczny odjazd, wytrąca ze strefy komfortu, pochyla się nad cielesnością, przemocą, seksem. Dorzućmy do tego nową królową krzyku (fantastyczna Mia Goth) i prawdziwe przerażenie, które obraz potrafi wywołać - i oto mamy jeden z najciekawszych straszaków ostatnich lat.

Tak się to powinno robić - oto naprawdę świetna adaptacja gier RPG i jednocześnie przygodówka fantasy, która zapewni kupę frajdy nie tylko fanom uniwersum. Twórcy zapewniają prawdziwy festiwal atrakcji, który poza obowiązkowymi easter eggami bawi awanturniczą opowieścią, sympatycznymi postaciami, neverwinterową atmosferą z przymrużeniem oka i luzem (ortodoksi nie powinni się jednak obawiać: zachowano szacunek do źródła). To czysty, jakościowy fun bez nadęcia. Szanuję.

Wiwisekcja geniuszu i narcyzmu. Opowieść o cancel culture, która nie próbuje udzielać odpowiedzi, stawiać diagnoz i moralizować: twórca rezygnuje z publicystyki na rzecz piętrzenia pytań, prowokując do przemyśleń i angażując. Nagradzany obraz skupia się na fikcyjnej ikonie muzyki, która staje się pierwszą w historii kobiet główną dyrygentką wielkiej niemieckiej orkiestry. Co ciekawe, scenariusz napisano specjalnie dla wybitnej tu Cate Blanchett - gdyby odmówiła, film nigdy by nie powstał. Na szczęście przyjęła rolę. 

Najcieplejszy film ostatnich lat (mimo akcji rozgrywającej się zimą). Opowieść jest osadzona w 1970 r., a jj bohaterem jest Paul - nielubiany przez uczniów, surowy nauczyciel, którego nie darzą sympatią nawet jego współpracownicy i sam dyrektor szkoły. Mężczyzna nie ma rodziny, dlatego gdy zbliżają się święta Bożego Narodzenia, nie planuje świątecznego wyjazdu - zamiast tego zostaje w szkole, by pilnować uczniów, którzy nie mogą wrócić do domu. W końcu, po kilku dniach, zostaje sam na sam z Angusem - chłopcem, któremu grozi wydalenie za złe zachowanie. Wraz z nauczycielem i nastolatkiem zostaje także kucharka Mary, która straciła syna podczas wojny w Wietnamie. Wspaniałe dialogi, oldschoolowa forma, dużo serca - obraz w starym stylu, ale najwyższej jakości. Empatyczny i podnoszący na duchu.

Jeden z najlepszych polskich filmów ostatnich lat - właśnie takie są efekty pracy ambitnych twórców, którzy odważą się zrealizować coś więcej niż kolejny kryminał czy rom-kom. O takie polskie kino gatunkowe nic nie robiłem. Patriotyzm bez nadęcia, z lekkością, czarnym humorem i sporą dawką krwi - ku czci wszystkich (nie tylko klasowo) uciśnionych. Maślona to szef.

Mistrz Robert Eggers od 2015 konsekwentnie serwuje publiczności grozę tak odjechaną i wyróżniającą się na tle konkurencji, a jednocześnie pieczołowicie zrealizowaną i znakomicie zagraną, że nie dziwi błyskawiczne pokonanie drogi do rozpoznawalności. To nowa jakość, w którą reżyser wkłada mnóstwo pracy i serca - a "Lighthouse" jest najważniejszym świadectwem jego talentu. Niepokojąca, surrealistyczna, stylowa opowieść o popadających w obłęd latarnikach, których sztorm na długi czas odciął od reszty świata, to kino wybitne. A to, co aktorsko wyprawiają tu Willem Dafoe i Robert Pattinson, nie mieści się w głowie.

Nie jest to najlepszy Anderson, ale to wciąż Anderson - fani będą zadowoleni. Obsada rozbraja, estetyka pieści oczy, a komedia niestroniąca od smutku zapewnia zarówno rozrywkę, jak i emocje. Akcja filmu osadzona jest w latach 50. XX wieku w fikcyjnym miasteczku na pustyni, gdzie odbywa się konwent młodych astronomów i wynalazców. Fabuła koncentruje się wokół grupy postaci, które przybywają do Asteroid City na coroczny konkurs naukowy dla dzieci i młodzieży. W trakcie wydarzenia dochodzi do nieoczekiwanych zdarzeń, które zmieniają życie uczestników.

Niespodzianka gatunkowa, o której najlepiej NIC nie wiedzieć przed seansem - więc nic nie napiszę. Margaret Qualley jak zwykle kradnie show, a Zachary Wigon powinien tworzyć więcej filmów. Koniecznie!

Zapoznaj się z innymi TOP-kami na łamach Spider's Web: