Filmy, które gorszyły widzów. TOP oburzających produkcji, które wywoływały skrajne emocje

Współcześnie jesteśmy już dość uodpornieni - mało który film jest w stanie zrobić na nas takie wrażenie, że aż poczujemy się naprawdę obrzydzeni, przerażeni czy wstrząśnięci. Jasne, niektórzy przedstawiciele kina autorskiego potrafią wejść widzom pod skórę, ale raczej rzadko kiedy doprowadzają ich do takiego stanu, jak twórcy poniższych perełek. Prezentujemy wam listę subiektywnie wybranych TOP 10 filmów, które wywołały w odbiorcach skrajnie negatywne emocje. Gorszących, plugawych, parszywych.

Spis treści:

To, rzecz jasna, zaledwie wierzchołek góry lodowej filmów, które wstrząsnęły widownią - szukaliśmy wśród dzieł dobrych, złych, kultowych, zapomnianych, wartościowych i pozbawionych sensu. W istocie podobnych tytułów jest znacznie, znacznie więcej.

Współcześnie może i nie robi już wielkiego wrażenia (choć na mnie działa niezmiennie), ale w 1972 r. potężnie wpływał na wyobraźnię. Nieprzypadkowo plakat dzieła Wesa Cravena głosił: „By uniknąć omdlenia, powtarzaj: to tylko film, to tylko film...” - i było to coś więcej niż tylko chwyt reklamowy. W tym kultowym obrazie eksploatacji 17-letnia dziewczyna zostaje wykorzystana seksualnie i zamordowana przez zbiegłych przestępców. Później rodzice dziewczyny szukają zemsty. Craven sportretował tu drugie oblicze Ameryki - brudne, bezwzględne, brutalne, pozbawione współczucia, jakiejkolwiek wrażliwości na cudzą krzywdę. Scena napaści i morderstwa do dziś wywołuje potężny dyskomfort - choć w tym wypadku mamy do czynienia z produkcją, która przeplata ze sobą różne tony, ułatwiając dotrwanie do końca seansu.

W 2002 r. Gaspar Noe zaprezentował widzom bodaj najbardziej wstrząsające ze swoich dzieł. Ten film opowiada o brutalnym gwałcie i morderstwie, opowiadając tę historię w odwróconej chronologii. Znany jest z boleśnie długich, bardzo realistycznych scen przemocy, które wywoływały skrajne reakcje wśród widzów. Nie przesadzam: poziom brutalności jest tu ekstremalny, kręcony w nieskończenie długich ujęciach, a odwrócona kolejność zdarzeń wpływa na stosunek widza do przemocy i samych postaci, czego kulminacją są bardzo niepokojące spostrzeżenia dotyczące zazdrości i przemocy. 

Chyba każdy o nim słyszał, ale mało kto tak naprawdę go obejrzał. Paskudne, brutalne, męczące torture porn. Opowieść o emerytowanym aktorze porno, który zostaje wciągnięty w brutalny świat snuff movies (to „gatunek” obejmujący filmy przedstawiające sceny prawdziwych gwałtów, tortur czy zabójstw). Jest on zatem pełen szczegółowych scen ekstremalnej seksualnej przemocy, nekrofilii, kazirodztwa czy pedofilii, które szokowały widzów na całym świecie. To tytuł bardzo dosadny - reżyser Srdan Spasojevic komentuje tu życie w rozdartym wojną, nastawionym na faszystowską politykę kraju, którego pełen hipokryzji rząd finansował „bezpieczne” filmy wybielające prawdziwe okrucieństwa. 

Pseudodokumentalny (podstawa gatunku found footage) horror, znany z brutalnych scen kanibalizmu i przemocy (niestety prawdziwej) wobec zwierząt. Film wzbudził tak wielkie kontrowersje, że reżyser musiał przed sądem udowodnić, że aktorzy nie zostali naprawdę zabici podczas kręcenia. Tytuł opowiada historię grupy antropologów, którzy wyruszają do amazońskiej wioski, by uratować pozostawioną tam grupę filmowców. Po przybyciu na miejsce odkrywają taśmy filmowe przedstawiające przerażające działania tubylców-kanibali. Metatekstowa narracja nawiązuje do tematów białego zbawiciela, kolonializmu, sensacyjnego dziennikarstwa zaostrzającego przemoc, a nawet do roli widza oglądającego ten właśnie film. Trudno jednak mówić o prawdziwej wartości intelektualnej, kiedy twórca ewidentnie skupia się przede wszystkim na wywołaniu kontrowersji, dopuszczając się niewybaczalnej, bezsensownej przemocy wobec zwierząt.

Film luźno oparty na książce Markiza de Sade, ukazujący brutalne i sadystyczne traktowanie młodych ludzi przez faszystów w czasie II wojny światowej. To jednoznaczna krytyka faszyzmu jako idei, która jednak - zdaniem niektórych - ginie pod naporem drastycznych scen, naturalistycznych portretów sadyzmu, wachlarza seksualnych dewiacji i przemocy w szerokim tego słowa znaczeniu. Uważany za jeden z najbardziej szokujących filmów wszech czasów. Ostatnie dzieło samego Piera Paolo Pasoliniego, którego zamordowano jeszcze przed premierą. 

Od tego filmu odstręcza już sam koncept, ale „jedynka” to jeszcze nic w porównaniu z „dwójką”. Otóż bohater drugiej produkcji, Harvey, ma sesję na punkcie filmu... „Ludzka stonoga” Toma Sixa. Ta śmiała meta-decyzja jest eksploatowana do cna - na tyle, że Ashlynn Yennie gra tu samą siebie - czyli gwiazdę pierwszej „Stonogi”. Czemu to służy? O dziwo - samokrytyce, przede wszystkim jednak chodzi o przedstawienie niewypowiedzianego okrucieństwa w innym kontekście. Widzimy tu miażdżenie czaszki, druty kolczaste używane do ataków seksualnych, znacznie bardziej odrażające sceny - wybaczcie - „konsumpcji” i wiele innych okropnych, zapadających w pamięć sekwencji, których większość z nas wcale nie chce oglądać.

Czytaj więcej list TOP w Spider's Web:

"August Underground’s Mordum" jest drugim filmem z serii "August Underground", stworzonym przez Freda Vogela i jego studio ToeTag Pictures. Jest to found footage horror, który przedstawia sadystyczne zachowania grupy ludzi dokumentujących swoje brutalne zbrodnie. Film nie posiada tradycyjnej narracji ani struktury fabularnej, zamiast tego składa się z serii chaotycznych i krwawych scen, które mają na celu szokowanie widza realistyczną przemocą i okrucieństwem. Tytuł jest znany z ekstremalnej zawartości, która obejmuje sceny tortur, morderstw, nekrofilii, gwałtu, kanibalizmu. Obraz był przedmiotem wielu debat na temat granic sztuki i etyki w kinie - wielu krytyków i widzów uważa, że film przekracza granice dobrego smaku bez uzasadnienia i jest zwykłą eksploracją przemocy bez głębszego przesłania.

Film z 1999 r. w reżyserii Takashiego Miike, oparty na powieści Ryu Murakamiego. To opowieść o wdowcu, który próbuje znaleźć nową życiową partnerkę, w związku z czym organizuje specjalny casting. Początkowo fabuła rozwija się jak melodramat, ale z czasem - w ostatnich 30 minutach - gwałtownie zmienia ton, przeradzając się w brutalny psychologiczny horror. Jedną z najbardziej kontrowersyjnych scen, która zapisała się krwawymi zgłoskami w historii kina, jest scena tortur z wykorzystaniem igieł i piły - realizm i intensywność podobnych sekwencji wywołały skrajne emocje. Produkcja z założenia eksploruje mroczne zakamarki ludzkiej psychiki i obsesji. 

Właśnie tak daleko jest w stanie posunąć się człowiek po odczłowieczeniu kogoś innego. Ten obraz wywołał liczne kontrowersje zarówno z powodów prawnych, jak i etycznych. Jego realistyczne i brutalne przedstawienie życia w zakładzie psychiatrycznym wywołało silne reakcje emocjonalne i spowodowało długotrwałą debatę na temat granic dokumentalizmu oraz ochrony praw jednostek przedstawianych w filmach. Mimo tych kontrowersji, dzieło Fredericka Wisemana z 1967 r. pozostaje ważnym głosem w historii kina dokumentalnego, znanym z wpływu na postrzeganie systemu opieki zdrowotnej i warunków w instytucjach zamkniętych.

W wigilię Bożego Narodzenia, dzień przed planowanym porodem, Sarah jest sama w domu. Nagle do jej domu wdziera się tajemnicza kobieta, która ma jedno, przerażające pragnienie - chce wyciąć dziecko z brzucha Sarah i zabrać je dla siebie. Film rozwija się jako intensywny i brutalny thriller, w którym Sarah walczy o przetrwanie. Rzeźnia! Ogrom przemocy, która - biorąc pod uwagę, że bohaterką jest ciężarna kobieta - wywoływała znacznie silniejsze reakcje odbiorców. Ostatecznie jednak film jest uznawany za ważny wkład w gatunek grozy, szczególnie w kontekście francuskiej „nowej fali ekstremalnego horroru”. Bardzo plastyczny obraz masakry, mocny, intensywny, wreszcie przeradzający się w soczystą pulpę. Jedni się zachwycali, inni przerywali seans.