"Kapitan Fall" od Netfliksa próbuje być "South Parkiem". Wyciągnięcie wtyczki będzie aktem łaski

Serio! Aż żal patrzeć na nową animację dla dorosłych Netfliksa, kiedy twórcy próbują wpleść w fabułę komentarze na temat otaczającego nas świata. Idą bowiem po linii najmniejszego oporu, bo tu zabierają nas na imprezę swingersów, aby szokować rysunkami genitaliów, a tam proponują wycieczkę do ludzkiego zoo, w którym natkniemy się na więcej stereotypów niż w polskich komediach romantycznych. "Kapitan Fall" ugina się pod naporem tanich chwytów i prostackich żartów. Nie potrafi wypłynąć na szerokie wody, gdyż już na początku utyka na mieliźnie i nie może się z niej wydostać.

Jonathana Falla poznajemy, jako kompletnego nieudacznika. W szkole kapitańskiej "koledzy" wylewają mu napój na spodnie, a on się cieszy, że to świetny żart, bo wygląda, jakby się posikał. Ba, nie może wziąć nawet udziału w imprezie na cześć swojego brata, gdyż rodzice nie chcą, żeby psuł wszystkim humor. Główny bohater ma jednak więcej szczęścia niż rozumu. Pewna firma wycieczkowa poszukuje bowiem kapitana swojego wycieczkowca i zależy jej na jak niedoświadczonej i nieodpowiedniej osobie. Dlaczego? Cóż, zamierza zrobić z niej kozła ofiarnego i wrobić w przemyt ludzi, nielegalnych środków na erekcję, czy nawet materiałów radioaktywnych.

Czytaj także:

Koncept całkiem zgrabny i interesujący. Gorzej z wykonaniem, bo obiecuje więcej, niż dają nam twórcy. Jon Iver Helgaker i Jonas Torgersen na lewą stronę wywracają schemat kina szpiegowskiego. Zwiedzamy tu różne zakątki świata, ale nie podążamy za ratującym świat Ethanem Huntem z "Mission: Impossible", który wykonuje tajne i niebezpieczne misje. Oglądamy je z tej drugiej perspektywy - przestępców. Dowodzi nimi nawet iście bondowski złol - pan Tyran, wrzucający nierozgarniętych pracowników do zbiornika z rekinami.

"Kapitan Fall" okazuje się całkiem niezły, kiedy bawi się gatunkowymi kliszami, dekonstruuje je i się z nich naśmiewa. Nawet w tym twórcom zdarza się jednak pogubić. Bo o ile nieudacznictwo pana Tyrana można jeszcze uznać za zabawne, o tyle niesmak wzbudza branie na pastiszowy celownik wieku odpowiednika bondowskiego Q (nawet z wyglądu przypomina wcielającego się niegdyś w niego Desmonda Llewelyna). Brakuje w tym bombastyczności "Ricka i Morty'ego", którzy potrafią rozsadzać wyświechtane formuły od środka. Helgaker i Torgersen nie potrafią w podobny sposób wyciągać absurdów kina szpiegowskiego, przez co ich serial obiera kurs na nonsensowną wulgarność.

Jak nie zalewają nas obrazkami obwisłych piersi i męskich genitaliów, to oblewają krwią. Dosłowność seksu i przerysowanie przemocy jest oczywiście domeną animacji dla dorosłych, ale to działa, tylko gdy okazuje się jedynie wierzchołkiem góry lodowej, która pod wodą skrywa chociaż najdrobniejsze znaczenia. Tutaj Helgaker i Torgersen chcą pokazać, jacy to oni są niegrzeczni, więc atakują nas kolejnymi bezeceństwami i przekraczają granicę dobrego smaku, jedynie dla samego obrzydzenia widza. Nie mają nam nic do powiedzenia i głośno o tym krzyczą. Dlatego zamiast nadeptującej społeczeństwu na odcisk satyry, dostajemy co najwyżej ekstrawagancki kabaret.

Humor, który Helgaker i Torgersen szlifowali w "Norsemen", tutaj zupełnie się nie sprawdza. "Kapitan Fall" rozpływa się przez niego na wszystkie strony, ale zawsze szoruje po samym dnie. Twórcy motają się między powtarzanymi do znudzenia żartami i kolejnymi ekstremizmami, nie potrafiąc stworzyć z nich spójnej całości, aby utrzymać naszą uwagę do przewidywalnego finału. Ratuj się więc przed tym serialem, kto może.

Z "Kapitanem Fallem" zejdziecie na dno na platformie Netflix.