Max prezentuje nową adaptację prozy Stephena Kinga. A raczej popłuczyn po niej

Pisarz (a jakżeby inaczej) Ben Mears wraca w rodzinne strony w poszukiwaniu inspiracji. Na miejscu, w Jerusalem’s Lot, odkrywa, że dzieje się tam coś dziwnego; na mieszkańców padł cień, a za ciągiem niewytłumaczalnych zdarzeń okazuje się stać coś znacznie bardziej mrocznego, niebezpiecznego i potwornego, niż nasz bohater mógł sobie wyobrazić. By stanąć do walki z prawdziwym złem, będzie musiał nieźle się nagłowić - i zawiązać liczne sojusze.

Właśnie tak z grubsza prezentuje się zarys fabuły „Miasteczka Salem”, którą większość z was i tak już pewnie doskonale zna. Nie będą zatem przedłużał i od razu przejdę do odpowiedzi na pytanie, czy pierwsza pełnometrażowa, trwająca niespełna dwie godziny adaptacja (poprzednie dwie z 1979 i 2004 r. były miniserialami) poradził sobie z tym opasłym tomiszczem i okazała się obrazem godnym mistrza?

Jeśli nie wiecie, to zapewne się domyślacie. Nie dziwi, że tego typu powieść dotychczas była przekładana na produkcje odcinkowe. Jasne, wierzę w to, że zdolny reżyser i scenarzysta zdołałby wydobyć ze źródła to, co kluczowe, co najważniejsze dla historii i postaci - oryginał poświęcał przecież wiele czasu nie tylko rozwojowi bohaterów, lecz także tematyce człowieczeństwa. 

Niestety, Gary Dauberma nie jest zbyt dobrym reżyserem i scenarzystą. Jego „Miasteczko Salem” nie tyle kondensuje, co kastruje i przerabia, odzierając tę opowieść z jej największej wartości, ignorując drogę bohaterów i skupiając się głównie na kwestii strachu i wampirów. Brakuje emocjonalnej głębi, brakuje postaci z krwi i kości.

Kolejny problem polega na tym, że nawet jako straszak film przez większość czasu nie daje rady - to festiwal dość mizernej grozy w staromodnym stylu. Jakkolwiek, trzeba przyznać, i tym razem żadna z postaci nie może czuć się bezpiecznie; brutalnej, nagłej i zaskakującej (zwłaszcza dla osób niezaznajomionych z książką) śmierci jest tu mnóstwo. Być może nowe pokolenie widzów - osób stykających się z tą historią po raz pierwszy - pozwoli się w efekcie trochę pozaskakiwać.

Nie twierdzę też, że w filmie brakuje przebłysków kreatywności - choć estetycznie całość jest raczej wtórna, kilka stylistycznych wyborów wręcz zachwyca. Postacie wampirów oraz kilka scen z ich udziałem naprawdę się wyróżniają; język wizualny zdefiniowany ochłodzoną kolorystyką okazuje się wówczas bardzo skuteczny. Jest tu trochę pomysłowego wykorzystania świateł i cieni, a odejście od materiału źródłowego w punkcie kulminacyjnym okazuje się trafionym zabiegiem. 

Poza tym jednak wszystko jest pośpieszne, ogołocone z głębi, ze wszystkich tych dramatów małego miasteczka (a zatem z uprzedzeń, kulturowych niepokojów i osobistych bolączek, które stanowiły niezwykle ważny dla opowieści element narracji). Wszystko to porzucono na rzecz akcji, która momentami potrafi przyśpieszyć tętno, ale potrafi okazać się również nieintencjonalnie zabawna. Pudło.

Produkcja trafi na Max już 3 października.

Czytaj więcej o produkcjach na Max: