Te filmy mają złą reputację, a są naprawdę dobre - TOP 10

Kino rządzi się swoimi prawami - we współczesnym świecie te prawa to albo pieniądze, albo siła odbioru publiczności, która niekiedy potrafi zmiażdżyć produkcję zanim wejdzie do powszechnego odbioru. Są również takie filmy, które widzowie po obejrzeniu uznali chórem za złe lub rozczarowujące. Często zdarza mi się mieć dość przychylne zdanie o filmach, a moja cierpliwość jest dość elastyczna. W związku z tym wybrałem 10 produkcji, które nie zyskały sympatii ogółu odbiorców, ale moją - już tak:

Spis treści:

Film określany jako jeden z największych flopów zeszłego roku, na którym sporo pieniędzy straciło też Warner Bros. "Folie a deux" zostało solidnie zjechane - w większości przez publiczność, mającą przede wszystkim pretensje o musicalowość tego filmu. Dla mnie to jeden z najlepszych elementów sequela "Jokera", a biorąc pod uwagę rodzaj i przesłanie śpiewanych piosenek, bardzo konsekwentny. Sam koncept zresztą zdecydowanie wpisał się w postępujące u Arthura "rozdwojenie" osobowości, szaleństwo czy jego stan emocjonalny.

Najbardziej szalony film, jaki dotychczas nakręcił Ari Aster, a co za tym idzie, najbardziej dzielący publiczność. Niespecjalnie się dziwię - to ten typ kina, który przez jednych zostanie uznany za niesamowite, fascynujące i totalne dzieło, zaś przez drugich za pretensjonalny, efekciarski bełkot. Jestem w grupie tych pierwszych - Aster wyprał mi mózg, zabrał na odyseję mojego życia, zafundował takiego tripa, że żaden narkotyk tego świata nie ma raczej szans, by to przebić.

Film nawet nie tyle mający złą reputację, co - moim zdaniem - niedoceniony. Swoją rolę zapewne odegrał tutaj bajkowy klimat, trafiający raczej do młodszej grupy odbiorców. Broni się jednak jako efektowny musical z piękną scenografią, pomysłowymi piosenkami, znakomicie wykonanymi przez Timothee Chalameta, który wówczas pierwszy raz zaprezentował światu swoje (jak się okazało, świetne) możliwości wokalne.

Kolejny imponujący musical, który zwrócił uwagę tym, że praktycznie wszystkie dialogi zawarte w filmie są śpiewane. Dla niektórych to forma zapewne dość męcząca, pojawiały się zresztą głosy o przeroście formy nad treścią. W mojej ocenie i forma, i treść dały radę - pojedynek Valjeana (Hugh Jackman) i Javerta (Russell Crowe) emocjonował, Hathaway, Redmayne i Seyfried wzruszali, a Sascha Baron Cohen i Helena Bonham Carter wzruszali. Świetne, efektowne kostiumowe kino.

Trauma po "Królestwie kryształowej czaszki" sprawiła, że Indiana Jones nie dostawał godnego zakończenia swoich losów. Wreszcie stało się, a pałeczkę reżyserską od Stevena Spielberga przejął James Mangold. Okazało się to wyborem trafnym: Mangold nie roztrwonił dziedzictwa słynnej serii, w spetakularny i całkiem wzruszający pozwolił najsłynniejszemu archeologowi świata odejść na emeryturę. "Artefakt przeznaczenia" nie był najlepszym filmem ze wszystkich o Jonesie, natomiast miał w sobie wystarczająco energii, humoru i akcji, by uznać to za solidne zejście ze sceny.

Film, który stał się przedmiotem szerokiej niechęci publiczności, podbitej tylko przez późniejszą aferę z udziałem aktorki wcielającą się w tytułową postać, Karli Sofii Gascon. I tutaj należę do mniejszości, której "Emilia Perez" się podobała - połączenie kina gangsterskiego, dramatu tożsamościowego i musicalu wypadło tutaj naprawdę znakomicie. Świetnie i niejednoznacznie opowiedziana historia, której główną bohaterką jest nie Emilia, a Rita, grana przez nagrodzoną Oscarem Zoe Saldanę.

Jak wiadomo, nic bardziej nie wkurza internetowych pieniaczy niż czarnoskórzy aktorzy i aktorki - nie mówiąc już o tym, gdy wcielają się oni w uznawane za świętość postacie będące wytworem fikcji. Na Halle Bailey wcielającą się w Ariel spadło tsunami hejtu, który publicznie skreślał też sam film. Bailey jednak spektakularnie zamknęła usta hejterom: popisała się świetnym aktorstwem i jeszcze lepszym wokalem. Partnerujący jej Hauer-King, Bardem i bezbłędny Daveed Diggs w roli kraba Sebastiana razem z Bailey stworzyli świetną, ujmującą i pełną wdzięku reinterpretację słynnej bajki.

Film, który raczej nie zdobył wielkiego rozgłosu w świecie kina - trafił prosto na streaming. To póki co ostatnia filmowa kreacja Harry'ego Stylesa, który planował zostać aktorem, ale chyba mimo wszystko woli jednak scenę koncertową. "Mój policjant" to dowód na to, że jeśli Styles się przyłoży, to umie zagrać dobrą, pełną wrażliwości kreację. To też ciekawie, a zarazem smutno opowiedziana historia zakazanej relacji, która wybrzmiała mocniej dzięki świetnej obsadzie - w tym Emmie Corrin czy Rupertowi Everettowi.

Darren Aronofsky przyzwyczaił świat do tego, że jego kino jest mocne. Jednym z efektów wesołej twórczości słynnego reżysera jest "Mother" - opowieść o Nim i Niej - artyście i muzie, mężczyźnie i kobiecie, których związek jest coraz bardziej wystawiany na próbę przez zachowania niespodziewanych gości. Ten film nie bawi się w wielce zniuansowane metafory - z biblijną wzniosłością uderza łopatą po głowie widza, ale mimo tego czuję, że nie jest to kino, które należy spisywać na straty.

Creme de la creme, czyli pierwszy i jak na razie jedyny film z supersagi autorstwa Kevina Costnera. Legendarny aktor zainwestował w "Horyzont" bardzo wiele pieniędzy, które się nie zwróciły, przez co pod znakiem zapytania stanęły losy kolejnych filmów - Costnerowi zależało na czteroczęściowej historii. Pierwsza odsłona ma swoje wady, ale pozostaje produkcją majestatyczną, rozpisaną w dość szalony sposób, ale będącą efektem niekłamanej pasji reżysera, który wcielił się również w postać tajemniczego "jeźdźca znikąd". Mam nadzieję, że znajdą się pieniądze na kontynuację, bo ten projekt ma większy potencjał, niż się wydaje.

Więcej informacji ze świata kina przeczytacie na Spider's Web: