Jenna Ortega zagra na waszych emocjach w świetnym filmie, który obejrzycie tylko w Max

„Następstwa” to reżyserski i scenariuszowy debiut w pełnym metrażu. Megan Park, która dotychczas zajmowała się przede wszystkim aktorstwem dalszego planu, okazała się bardzo zdolną, błyskotliwą i empatyczną twórczynią. Jej opowieść należy do tych trudnych i bolesnych: skupia się bowiem na Vadzie Cavell (Jenna Ortega w swojej najlepszej roli), licealistce, która mierzy się z traumą po szkolnej strzelaninie. 

Chwilę przed tragedią dziewczyna wyszła z klasy w środku zajęć, by odebrać telefon od młodszej siostry, która właśnie dostała pierwszego okresu. Później skierowała się do łazienki, a niedługo poźniej na szkolnych korytarzach rozpętało się piekło. Vada przeczekała je ukryta w jednej z kabin wraz z dwójką innych uczniów.

Kilka tygodni później bohaterka jest pochłonięta przez stany depresyjne; izoluje się od rodziny i przyjaciela, Nicka. Lęka się szkoły, obawia się wejść do wspomnianej łazienki. Jednocześnie niespodziewanie zbliża się do szkolnej koleżanki, Mii. 

Park należy do tej nielicznej grupy twórców i twórczyń, którzy naprawdę czują młodych ludzi (to rzadka cecha, która u polskich reżyserów i scenarzystów właściwie nie występuje). Ze swoich nastoletnich postaci wydobywa naturalność. Młodzi aktorzy i aktorki zdają się być, mówić i działać od siebie, jak gdyby głos ich postaci był ich własnym głosem. Rzadko kiedy w skupionym na młodych dorosłych dramacie o poważnym, ciężkim tonie, każde z nich osiąga tak wysoki poziom wiarygodności. Nie bez powodu o osobach w tym wieku najczęściej opowiadają teen dramy albo dowcipne coming of age.

Czytaj więcej o filmach i serialach na Spider's Web:

Reżyserka podchodzi do kwestii traumy od kilku stron. Nakreśla klasyczny lęk przed powtórką, ale i poczucie winy osoby ocalałej. Sposób przedstawienia problemów ze zdrowiem psychicznym można tu przenieść na powiązane, ale jednak inne problemy, z którymi borykają się nastolatkowie - między innymi w zakresie kontaktów i interakcji społecznych. Co ważne - Park ani nie ocenia, ani nie moralizuje, ani nie podrzuca banalnych rozwiązań i odpowiedzi. To uczciwy portret zarówno dojrzewania, jak i wewnętrznych urazów. Vada próbuje, potyka się, popełnia błąd: jest zagubionym człowiekiem o paskudnych doświadczeniach. Inne postacie również wymykają się kliszom: Mia, która początkowo może wydawać się archetypem wrednej, pustej influenc erki, jest zwykłą dziewczyną, która na zewnątrz dostaje sporo uwagi, ale w domu w ogóle jej nie otrzymuje. 

„Następstwa” pokazują przerażone dzieciaki (co ważne: film podkreśla, że nie istnieje uniwersalna albo jedyna słuszna reakcja na tragedię), które w ramach ucieczki eksperymentują z piciem, ćpaniem i seksem; albo by coś poczuć (coś innego niż strach i smutek), albo by zatrzeć te złe doznania. Park - mądrze - nie posila się tu jednak ani przesadą, ani ironią. Interesują ją żywe emocje oraz droga ku poprawie (żadnego naprawiania, raczej obranie odpowiedniego kierunku). Przypomina, że mamy prawo czuć to, co czujemy i że nie jesteśmy w tym sami. I wścieka się na kulturę, która oczekuje od młodzieży powściągliwości i niewinności, gdy ta jest jednocześnie każdego dnia narażana na niebezpieczeństwo. Na normalizowanie prawdziwej przemocy i amerykańskich strzelanin, które jednym odbierają życie, a innym element zdrowia psychicznego. Z niecierpliwością czekam na jej kolejne, równie empatyczne i przenikliwe filmy. 

Następstwa obejrzycie tutaj.