Thea: The Awakening trafiła na konsole. Niestety… - recenzja Spider’s Web

W grze Thea: The Awakening wcielamy się – a co będziemy bawić się w półśrodki – w boga. Co prawda podupadłego boga, by nie było nam zbyt łatwo. Jesteśmy na tyle słabi, że jedyny sposób w jaki możemy wpływać na świat, to poprzez aktywność naszych wyznawców. A łatwo nie będzie, bo świat gry wypełniony jest krwiożerczymi potworami.

Tak zaczyna się Thea: The Awakening, a więc gra, która budziła duże nadzieje. Reprezentuje ona bowiem gatunek na konsolach w zasadzie wymarły. Gatunek strategii turowych, za którymi, jako konsolowiec i były pececiarz, bardzo tęsknię. Na dodatek uniwersum wykreowane na potrzeby gry bazuje na słowiańskiej mitologii, a więc powinno być oryginalnie i klimatycznie.

Niestety, Thea: The Awakening to gra dla pewnej niszy. Produkcja niezależna, w której brak budżetu jest widoczny. I która znudzi szybko prawie wszystkich. W tym rzeczonych miłośników powolnych strategii turowych.

Grę zaczynamy mając do swojej dyspozycji niewielką osadę i kilkoro wyznawców. Tych ostatnich musimy wykorzystać do zbierania zasobów, rozbudowy wioski i eksploracji. Ta ostatnia jest szczególnie ciekawa: świat Thei jest duży, różnorodny. Nie brakuje w nim zadań do wykonania i problemów do rozwiązania.

Przy czym, rzecz jasna, różni wyznawcy mogą zajmować się innymi zadaniami. Możemy jednych wysłać do zbierania, innych do produkcji, a jeszcze innych oddelegować do tajemniczych lochów w poszukiwaniu skarbów i przygód.

Narracja gry też jest świetnie zaprojektowana, nie tylko z uwagi na interesującą tematykę. A pamiętajmy, że to turowa, survivalowa strategia. Pod względem opowiadania historii wiele wysokobudżetowych gier mogłoby się sporo nauczyć od Thei. Fabularne założenia zadań głównych i zadań pobocznych są świetnie napisane.

Nie jest to piękna graficznie gra, ale ma swój urok. Jest czytelna i nieźle narysowana, choć jakość oprawy przypomina produkcje, które grałem jeszcze na moim prehistorycznym Pentiumie.

Wspominałem, że świat jest duży, ciekawy i wypełniony misjami i questami, prawda? No tak, tylko jest jeden problem. Wszystkie zadania są wtórne, powtarzalne, a dialogi przewidywalne. Thea szybko odbiera chęci do dalszej zabawy. Ma wspaniałe założenia jeśli chodzi o koncepcję, klimat i fabułę. Jednak jako gra jest dość kiepska. Jedyną motywacją jest chęć poznania dalszej historii. A i to z czasem przestaje wystarczać.

Kontrowersyjny jest też brak samouczka (a raczej bardziej rozszerzonego niż podstawy podstaw). Co prawda klasyka gatunku również go nie posiadała i niektórym tytułom to nie przeszkadzało. Nie obraziłbym się jednak, by ktoś mi wytłumaczył zawiłości craftingu, bym nie musiał uruchamiać gry na nowo, jak już się jej nauczę.

Walka jest rozwiązywana w formie gry karcianej. Możemy za pomocą kart przypisywać naszym postaciom poszczególne cechy, zdolności i drobiazgowo planować każdy ruch (a tych będzie niemało, każda potyczka to sporo czasu spędzonego w kartach). Możemy też wybrać automatyczny wynik i trzymać kciuki, jeżeli dane starcie nas nie interesuje i mamy w nim wyraźną przewagę.

Sterowanie za pomocą pada jest średnio wygodne. Thea: The Awakening debiutowała jako pecetowa produkcja na Steamie i dopiero później została przeniesiona na Xboksa. To, niestety, widać. Interfejs gry jest projektowany pod myszkę, obsługiwanie go za pomocą pada bywa męcząca.

W Sklepie Windows dla konsoli Xbox znajdziecie ją w cenie 66 zł. Konkurencję ma w zasadzie znikomą. A ma kilka ciekawych elementów, takich jak setting, fabuła czy duży i ciekawy (choć nie pod względem questów) świat.

Szkoda, liczyłem na więcej. A to niestety tylko średniak.