Drugi sezon "Wiedźmina" w wielu miejscach mocno rozminął się z wizją Andrzeja Sapkowskiego. Oddani fani książkowego Geralta oglądali serial Netfliksa bez satysfakcji, bo miał mało wspólnego z "Krwią Elfów", pierwszym tomem wiedźmińskiej sagi (aczkolwiek pisarzowi przypadł do gustu).

Jeżeli przyjmiemy, że tu oddzielny byt, to serial nie jest w gruncie rzeczy aż tak zły, jak go malują internauci. Nie da się jednak ukryć, że byłoby ciekawiej i logiczniej, gdyby Lauren S. Hissrich nie zatraciła w aż takim stopniu ducha oryginału, a zwłaszcza jego konstrukcji bohaterek i bohaterów.

Jak to zwykle w przypadku popularnych adaptacji bywa, widzowie rzucili się na książki. "Krew Elfów" znalazła się na liście bestsellerów "New York Timesa". Mało tego - według Parrot Analytics popyt na drugi sezon w USA w ostatnim miesiącu jest "wyjątkowy" i 50 razy wyższy niż w przypadku innych seriali (w Polsce 20x wyższy). Tylko 0,2 procent wszystkich produkcji ma takie zapotrzebowanie. Z perspektywy Netfliksa i Amerykanów był to więc strzał w dziesiątkę.

Orbit Books, które wydaje w USA "Wiedźmina", podziękowało na Twitterze Lauren S. Hissrich za to, że napędziła im klientów. Showrunnerka odpowiedziała na post, ale w kontekście zarzutów o kiepską adaptację, zabrzmiało to niefortunnie. Podobnie jak niedawne wypowiedzi Tomka Bagińskiego o "Wiedźminie" i tiktokerach.

Internauci rzecz jasna też przyznali, że wolą książki Sapkowskiego od jej adaptacji, ale też trochę im się ulało w komentarzach. I to wcale nie tylko tym z Polski.

Widzowie są tak wściekli na showrunnerkę, że chcą jej odwołania. Pod petycją podpisało się już ponad 11 tysiąc osób, ale biorąc pod uwagę informacje z początku artykułu to i tak nic nie da. Fani mogą mieć tylko nadzieję, że w kolejny sezon będzie wierniejszy książkom. W końcu do trzech razy sztuka.

Serial "Wiedźmin" możemy obejrzeć online na Netfliksie.

* zdjęcie główne: Netflix / YouTube

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi). Siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork po wykonanym zadaniu decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: