Assassin's Creed to film ze wspaniałym klimatem, w którym zawodzi wszystko inne

Recenzja bez spoilerów.

Filmowy Assassin's Creed najwyraźniej powstawał w bólach. Takie przynajmniej ma się wrażenie podczas seansu. Chociaż twórcy mieli sporo fajnych pomysłów i nie korzystali przesadnie z CGI podczas produkcji - zamiast tego stawiając na prawdziwe scenografie, ręcznie szyte kostiumy, sceny akcji w wykonaniu prawdziwych aktorów, kaskaderów i hiszpańskojęzyczne dialogi w retrospekcjach - to nie uratowało to obrazu, w którym po prostu zabrakło porządnego scenariusza.

Na palcach jednej ręki mogę policzyć filmy bazujące na grach wideo, które okazały się sukcesem pod względem artystycznym i komercyjnym. Na każdą perełkę przypada szereg gniotów i filmów co najwyżej poprawnych. Assassin's Creed co prawda nie stawiałbym na półce obok dzieł Uwe Bolla, ale to - niestety! - bardzo przeciętne widowisko, w którym forma przykrywa treść.

Piszę to z żalem, bo jestem fanem serii gier Ubisoftu i czekałem na tę produkcję od lat. Po zaangażowaniu Fassbendera byłem w siódmym niebie. Recenzje zza wielkiej wody i opinie widzów oraz krytyków ostudziły mój zapał, a idąc na seans zawieszając produkcji bardzo nisko poprzeczkę wyszedłem... rozczarowany. To nie był Assassin's Creed na jakiego zasługiwali fani i to nie był film jakiego oczekiwałem.

W filmie brakuje jakiegoś motywu przewodniego i jasno określonego celu. Motywacje bohaterów są niejasne i wręcz zmieniają się podczas filmu bez wyraźnego powodu. Drętwe i drewniane dialogi nie korespondują z poprzednimi scenami, a o zakończeniu aż szkoda mówić. Wygląda na to, że scenariusz był do ostatniej chwili zmieniany, a scenarzysta nie wyrobił się na czas.

Nie zdziwiłbym się, jeśli w toku produkcji powstałyby dwie wersje scenariusza, ale osoby wynoszące je - jedną do śmieci, a drugą do reżysera - zderzyły się, a potem pozbierały część nieswoich kartek. Tylko to by wyjaśniało, dlaczego wielokrotnie pomiędzy kolejnymi w Assassin's Creed scenami brakowało momentami związku przyczynowo-skutkowego

Pierwsza scena naprawdę fajnie wprowadza nas w klimat średniowiecznej Hiszpanii. Obserwujemy zaprzysiężenie przodka głównego bohatera, Aguilara (w tej roli Michael Fassbender) do tajemniczego Bractwa Asasynów - łącznie z krwawym rytuałem polegającym na obcięciu nowemu członkowi jednego palca podczas wręczania mu ikonicznych ukrytych ostrzy. Świetną decyzją było to, że w scenach w przeszłości bohaterowie mówią po hiszpańsku.

Potem przenosimy się w czasie i obserwujemy dzieciństwo żyjącego współcześnie Cala Lyncha - protagonisty granego również przez Michaela Fassbendera. Po krótkim wprowadzeniu dowiadujemy się o jego dziedzictwie, a następnie przeskakujemy znów w czasie do przodu o 30 lat. Teraz Cal jako więzień trafia do siedziby Abstergo, czyli frontu działającego od wieków Zakonu Templariuszy, który toczy odwieczną wojnę z Asasynami.

To znana z gier wideo machina, która potrafi odtworzyć z kodu DNA wspomnienia przodków. Jak dokładnie to działa i jak to możliwe? Nad tym akurat nie ma się co zastanawiać, bo w tym momencie trzeba zastosować po prostu tzw. zawieszenie niewiary. Wystarczy nam wiedzieć tyle, że Templariusze używają tej machiny, by odkryć tajemnicę z przeszłości: lokalizację artefaktu nazywanego Rajskim Jabłkiem.

Dla fana gier wideo z serii Assassin's Creed nie będzie to nic nowego. Fabuła filmu co prawda została napisana od zera i stworzono na potrzeby tej produkcji zupełnie nowych bohaterów, ale opowiadana historia jest bardzo podobna do tej przedstawionej w grach. Szybko zresztą się okazuje, że fabuła skupiająca się na odkrywaniu przez Cala wspomnień Aguilara po pierwszym akcie filmu idzie w odstawkę.

Muszę przyznać, że same sceny w przeszłości, gdy obserwowaliśmy przodka głównego bohatera, były świetne. Hiszpańskojęzyczne dialogi nadawały im klimat, a choreografia walk stała na wysokim poziomie. Co prawda zabrakło mi tutaj kluczowego dla Asasynów planowania zabójstw z ukrycia - zamiast tego wdawali się przede wszystkim w regularne pojedynki - ale i tak z tych elementów byłem zadowolony.

W sumie to lepiej by było, jakby... cały film dział się w przeszłości! Współczesna linia fabularna zawiodła na całej linii. Owszem, sam pomysł na fimowego Animusa - zamiast łóżka w którym bohater zasypiał był przytwierdzony w pasie do ruchomego robotycznego ramienia i faktycznie skakał oraz walczył z wyimaginowanymi wrogami niczym jego przodek, którego wspomnienia maszyna mu przedstawiała - ale to jedyny jasny punkt historii Cala.

Obawiam się, że to mało doświadczony reżyser Justin Kurzel położył ten film. Może i pobieżnie wyjaśniono czym jest ten McGuffin w postaci Rajskiego Jabłka i dlaczego to właśnie Cal Lynch jest kluczowy do jego odnalezienia, ale w wielu momentach nie sposób było zrozumieć, czemu postaci podejmują takie a nie inne decyzje. Ze zrozumieniem zawiłości problem będą mieli nawet fani serii, a co dopiero widzowie, którzy jej nie znają.

W szczegóły się wdawać nie będę, żeby nie spoilować fabuły, ale podczas seansu z pewnością zrozumiecie, o co mi chodzi. Szkoda, ogromna szkoda, że nie wykryto tych problemów na wczesnym etapie produkcji. Tak jak mówiłem - Assassin's Creed nie jest filmem obiektywnie złym, a najbardziej boli, że naprawdę miał zadatki być czymś znacznie, znacznie ambitniejszym, ciekawszym.

Już pomijam fakt, że do produkcji z 2017 roku trafiły sceny, które uznałoby się za patetyczne i kliszowe już dwie dekady temu, może to po prostu taka konwencja. Z drugiej strony widziałem też próby rozładowania atmosfery i nadania głębi postaciom podczas dialogów pomiędzy sesjami w Animusie, ale niestety te próby były po prostu nieudolne.

Obraz próbował poruszać ważne i ponadczasowe tematy, takie jak dobro ludzkości i dziedziczną skłonność do przemocy. Niestety, tematykę tylko liźnięto i zinfantylizowano. Doceniam próby ukazania dwóch walczących ze sobą frakcji w odcieniach szarości, ale jednak nie udało się w pełni utrzymać równowagi - a szkoda, bo takie podejście byłoby czymś świeżym

Rozumiem, że to ze względu na młodszych graczy, ale jednak w filmie o brutalnych zabójcach brakowało ostrzejszych, mocniejszych scen. Nie przeczę, że sceny walk oglądało się przyjemnie, ale jednak brakowało im momentami pazura. To w końcu film o mordercach, a nie o superbohaterach!

Mam też wrażenie, że Assassin's Creed nie było po prostu materiałem na jeden film. Jak tak myślę po seansie, to może lepiej by było, gdyby zrobić z tej opowieści serial, a nie produkcję kinową. Przy odpowiednio wysokim budżecie i zaangażowaniu kompetentnych ludzi stać się nawet następcą Gry o tron.

Niestety, zdecydowano się na film i teraz się obawiam, że Assassin's Creed okaże się finansową klapą i nie zobaczymy już kontynuacji. Tym samym na konto Fassbendera poleci kolejny po Jobsie film marnujący temat-samograj, a fani Assassin's Creed mogą już nigdy nie doczekać się adaptacji filmowej swojej ulubionej serii, na jaką zasługują.

Jeśli jeszcze was nie zniechęciłem i ciągle się zastanawiacie, czy może jednak iść do kina, to całkowicie zniechęcać do tego nie będę. Polecić z czystym sumieniem seans mogę jednak co prawda tylko tym najbardziej zatwardziałym fanom serii. Zresztą ja tam bym chciał, żeby film na siebie zarobił - co prawda ten konkretny obraz na to nie zasługuje, ale może jeśli produkcja się zwróci to wytwórnia Asasynom da w przyszłości jeszcze jedną szansę...