Legenda "Rocky'ego" wciąż trwa. Sylvester Stallone przedstawił nam tytułowego boksera prawie 50 lat temu. Od tamtej pory konsekwentnie buduje jego legendę. Jakiś czas temu na swojego następcę namaścił Michaela B. Jordana grającego syna dawnego rywala, a potem przyjaciela Balboy - Adonisa. Po dwóch częściach "Creeda" jednak go opuścił. Chłopak poszedł na swoje i w trójce zobaczycie, jak już bez pomocy mentora musi zmierzyć się z własną przeszłością.

Czytaj także:

Jeśli "Creed 3" rozbudził wasz apetyt na widowiskowe walki bokserskie (bo jak pisałem w recenzji, nie ma szans go zaspokoić) znajdziecie je na dostępnych w Polsce platformach VOD. Oczywiście w różnorodnym ujęciu. Bez zbędnego przedłużania: let's get ready to ruuuuumble!

"Do utraty sił" to opowieść o mistrzu boksu, który nagle traci wszystko. Teraz próbuje powrócić na szczyt - tak w życiu zawodowym, jak i prywatnym. Nowy "Rocky" to to nie jest i filmowi daleko do najlepszych produkcji sygnowanych nazwiskiem Antoine'a Fuqua. Na szczęście robotę robi tu scenariusz. Kurt Sutter - twórca "Synów Anarchii" - zagęszcza atmosferę i historią trzyma nas za gardło od początku do samego końca. Jakby tego było mało, Jake Gyllenhaal wypuszcza z siebie bestię. No i ten soundtrack z miejsca wyląduje na waszej motywacyjnej playliście.

Film dostępny na Polsat Box Go.

A Polskę, w biało-czerwonym narożniku reprezentuje Piotr Głowacki. W opartym na faktach "Mistrzu" wciela się on w legendarnego Tadeusza Pietrzykowskiego. Pięściarz trafia do niemieckiego obozu koncentracyjnego i aby przeżyć, bierze udział w walkach na ringu. Stawka jest wysoka, więc będziecie mu kibicować, nie mogąc oderwać się od ekranu.

Film dostępny na HBO Max, Canal+ Online, Player, TVP VOD i Chili.

Ten film to nokaut. Na deski rzuca nas Martin Scorsese, a ręce do góry w triumfalnym geście podnosi Robert De Niro. Wciela się on w Jake'a La Mottę - mistrza wagi średniej, który na ringu był brutalny i uwodził wszystkich wolą walki. Na długo zanim zachwycaliśmy się metamorfozami Christiana Bale'a i zaczęliśmy wyśmiewać metodę Jareda Leto, aktor pokazał nam, co to znaczy poświęcenie dla roli. Nie tylko sporo przybrał na wadze, aby dobrze odegrać bohatera na sportowej emeryturze, ale też trenował boks i... złamał żebro Joe Pesciemu.

Film dostępny na iTunes.

Boks to sport nie tylko dla mężczyzn. W "Za wszelką cenę" Hilary Swank uderza mocniej niż Rocky i powala nas emocjonalnie na deski w tak samo pięknym stylu, co Robert De Niro we "Wściekłym byku". W końcu trenuje ją tu sam Clint Eastwood. Wszystkie cztery Oscary (najlepszy reżyser, najlepszy aktor drugoplanowy, najlepsza aktorka pierwszoplanowa i w końcu najlepszy film) jak najbardziej zasłużone.

Film dostępny na TVP VOD.

No szkoda, że ten film akurat się nie udał. Co robi w tym zestawieniu? Pomimo słabego wykonania i scenariusza, to prawdziwa gratka dla miłośników produkcji bokserskich. W główne role wcielają się bowiem Robert De Niro i Sylvester Stallone. Tak jest! Oto starcie "Wściekłego byka" z Rockym Balboą. "Legendy ringu" to historia dwóch dawnych rywali, którzy po raz ostatni postanawiają wyjść na ring, aby raz na zawsze ustalić, kto z nich jest lepszym pięściarzem.

Film dostępny na Chili.

I tutaj pojawia się prawdziwa bokserska legenda. Grany przez Brada Pitta bohater nie bałby się stanąć naprzeciwko ani Rocky'ego, ani "Wściekłego byka". W końcu potrzebuje tylko jednego ciosu, aby powalić kogoś na deski. "Przekręt" to kultowy już dzisiaj film Guya Ritchie'ego. Prócz wspomnianego pięściarza zwiedzicie tu całe muzeum osobliwości. Jest zabawnie, dynamicznie i brutalnie.

Film dostępny na Netflix, Premiery Canal+, Chili.

Ten film pachnie złotymi latami wypożyczalni VHS. Jest to opowieść o Tommym, który zostaje wciągnięty do świata nielegalnych walk bokserskich. I co? Wygrywa! Ale smak zwycięstwa wcale słodko nie smakuje. Aby spłacić długi ojca, musi bić się coraz częściej i więcej. A przecież jego rywalom również motywacji nie brakuje.

Film dostępny na iTunes.

Ana Celia de Armas Caso urodziła się 30 kwietnia 1988 r. w Santa Cruz del Norte na Kubie. Dorastała w Hawanie w trudnych czasach - bez telewizji satelitarnej czy stałego dostępu do internetu, ale chętnie oglądając filmy na wideo u sąsiadów. Instynkt aktorski wykazywała od najmłodszych lat - zaczęło się od odtwarzaniu scen z filmów przed lustrem, a już w wieku 14 lat zdała do prestiżowej Narodowej Szkoły Sztuk Teatralnych w Hawanie. W wieku 18 lat przerwała naukę i podjęła decyzję, która zmieniła jej życie - wyjechała do Hiszpanii.

Już w 2006 r. zadebiutowała w hiszpańskim filmie „Una rosa de Francia”, jednak większą popularność zdobyła jako Carolina Leal w serialu „Internat” (2007-2010). Wówczas stała się reprezentantką młodego pokolenia aktorów, których hiszpańscy widzowie szczerze uwielbiali.

Mimo tego, de Armas świadomie porzuciła swą postać po kilku sezonach, by uniknąć zaszufladkowania. Występowała potem w kilku innych udanych produkcjach, ale jej marzenia i tak sięgały znacznie dalej. Śniła o kinie amerykańskim.

W 2014 r. przeniosła się do Los Angeles. Dopiero na miejscu zaczęła się poważnie uczyć języka. Po roku była już gotowa do prób, choć trudno było mówić o płynnej wymowie. Jej pierwsze role w USA - w filmach „Kto tam?” i „Objawienie” - jeszcze nie zapowiadały przełomu. A jednak już wówczas wzbudzała zainteresowanie: pisano o naturalności, świeżości, uroku nieoszlifowanego diamentu. W kolejnych latach pojawiła się w „Rekinach wojny” (2016 r.) i „Kamiennych pięściach”, ale to „Blade Runner 2049” z 2017 r. sprawił, że została zauważona przez świat. Rola Joi - holograficznej dziewczyny stworzonej dla samotnego protagonisty - była przejmująca, delikatna i budząca emocje.

Prawdziwa eksplozja nastąpiła jednak w 2019 r.. W „Na noże” Riana Johnsona de Armas zagrała Martę Cabrerę - imigrantkę i pielęgniarkę, bohaterkę niepozorną, ale kluczową dla całej intrygi. Choć otaczały ją wielkie gwiazdy, udało jej się uczynić ze swojego występu serce produkcji. Po premierze doczekała się nominacji do Złotego Globu i - co ważniejsze - zaczęła być traktowana jak aktorka pierwszego planu. 

W 2021 r. pojawiła się u boku Daniela Craiga w „Nie czas umierać”, gdzie sportretowała Palomę - agentkę, która swoimi zaledwie kilkoma secenami skradła show, łącząc wdzięk i skuteczność w stylu współczesnych bohaterek akcji. Odbiorcy jednogłośnie uznali jej kilka minut na ekranie za jeden z najjaśniejszych elementów widowiska.

W 2022 r. przyszedł czas na rolę życia (no, przynajmniej dotychczas) - Marilyn Monroe w kontrowersyjnym (a zdaniem wielu, w tym moim, nieudanym) „Blonde” Andrew Dominika. Obraz zebrał skrajne recenzje, ale de Armas i tak otrzymała nominacje do Oscara, Złotego Globu i BAFTA. Jej portret Monroe był nieimitacyjny, ale oparty na towarzyszących zapewne Monroe przeżyciach. Znaczy się: kruchy i bolesny, odsłaniający wewnętrzne piekło ikony kina.

W 2023 r. pojawiła się w „Ghosted”, a w 2024 r. zakończyła zdjęcia do „Balleriny”, spin-offu „Johna Wicka”, który niedawno trafił do kin. De Armas zagrała w nim główną rolę. I choć musiała udźwignąć na swych barkach spuściznę postaci, która obrosła prawdziwym kultem, podołała temu niemal niemożliwemu zadaniu. Krytycy i fani serii pozytywnie oceniają tytułową kreację.

Choć łączono ją z Benem Affleckiem i innymi znanymi postaciami, dziennikarzom trudno jest „dobrać się” do bardziej intymnych faktów z jej życia. Artystka dba o swoją prywatność. Mieszka w LA, ale często odwiedza Kubę i Hiszpanię. Unika skandali, rzadko udziela się w social mediach - konsekwentnie buduje wizerunek aktorki poważnej, świadomej i niezależnej.

Nie szła na skróty. Z kubańskiego podwórka, przez hiszpańskie seriale, aż po światowe kino, uparcie budowała karierę na własnych warunkach. Każdą kolejną rolą potwierdzała, że za jej sukcesem stoją talent, pracowitość i intuicja aktorska. Jej fenomen wykracza poza kwestię urody - choć ta bywa początkiem narracji na temat jej kariery, to nie za sprawą wyglądu ugruntowała swą wyjątkową pozycję w Hollywood.

Krytycy i publiczność zgadzają się, że kluczowe okazały się ekranowa „obecność”. Chodzi o to, że potrafi stać się sercem kadru, a kamera bardzo ją lubi - za sprawą subtelności ekspresji i faktu, że potrafi być zarazem konkretna i eteryczna. Jej talent oparty jest m.in. na niuansie i esencjonalnym, naturalnym „byciu”. Bez większego wysiłku odgrywa kolejne emocje. W „Blade Runnerze” była przecież zaledwie hologramem, a mocno zapadła widzom w pamięć.

Dodajmy naturalną charyzmę, rzadkie połączenie kruchości i siły, transnarodowość, elastyczność kulturową i przemyślany dobór ról. Nie jest „typową Latynoską” z hollywoodzkiego szablonu, ale i nie ukrywa swojego pochodzenia. Reprezentuje nową falę globalnych aktorek, które nie wchodzą do branży za pośrednictwem stereotypu, a raczej redefiniują ścieżki obrane przez poprzedniczki.

Nie można pomijać faktu, że de Armas jest też postacią wiralową. Gify, fragmenty scen, estetyzowane kadry z jej udziałem krążą w sieci jako obiekty sympatii, fascynacji, analizy, dyskusji. Z łatwością przyciąga młode pokolenie, które widzi w niej nowy typ gwiazdy: współczesnej, wielowarstwowej, z własną tożsamością.

Czytaj więcej:

"Brzydka siostra" to reinterpretacja baśni braci Grimm - rewers "Kopciuszka". Film opowiada bowiem historię Elwiry, która żyje w cieniu swojej bajecznie pięknej przyrodniej siostry. W świecie, gdzie uroda jest walutą, zrobi jednak wszystko, aby zwrócić na siebie uwagę przystojnego księcia. Nawet jeśli wiąże się to z niewymownym bólem. Jak czytamy w opisie polskiego dystrybutora, to brutalna i obrzydliwie wciągająca opowieść o obsesji piękna, która fascynuje, miażdży i zostawia ślad.

Już sam opis fabuły sugeruje, że mamy do czynienia z filmem, wpisującym się w cykl, zrealizowanych przez kobiety body horrorów, pokroju "Titane" czy "Substancji". Stojąca za kamerą Emilie Blichfeldt posługuje się formułą kina kostiumowego, ale opowiada o bardzo aktualnych problemach, takich jak pogoń za wygórowanymi standardami piękna. I według dotychczasowych opinii robi to w mistrzowski sposób.

Światową premierę "Brzydka siostra" miała podczas tegorocznego festiwalu Sundance, a potem pojawiła się jeszcze na festiwalu w Berlinie. Krytycy z miejsca się nią zachwycili. Nie bez powodu przecież ten body horror cieszy 95 proc. pozytywnych recenzji. Ich autorzy zachwalają subwersję znanych tropów fabularnych i efekty gore. Z tego właśnie "stworzone są koszmary" - twierdzą zgodnie.

Zdanie krytyków zdają się potwierdzać widzowie. Bo po obiegu festiwalowym, film stopniowo wchodzi do dystrybucji na kolejnych rynkach. W mediach społecznościowych publiczność chętnie dzieli się swoimi przemyśleniami na temat "Brzydkiej siostry". Na TikToku nie brakuje entuzjastycznych filmików, a na X (dawny Twitter) roi się od entuzjastycznych wpisów.

Rodzimi widzowie powinni z niecierpliwością wyczekiwać premiery "Brzydkiej siostry" nie tylko ze względu na to, że zapowiada się wspaniale. W tej skandynawskiej koprodukcji obok Norwegii, Szwecji i Danii wzięła udział również Polska. Zdjęcia do horroru odbywały się m.in. w Klasztorze Cystersów w Lubiąży. Prócz tego na ekranie zobaczymy też nasze rodaczki Katarzynę Herman i Agnieszkę Żulewską.

Premiera "Brzydkiej siostry" już 4 lipca w kinach.

Więcej o horrorach poczytasz na Spider's Web:

Andy, górnik fedrujący asteroidy, rozbija się na obcej planecie. Radiowo kontaktuje się z Naomi, nieznajomą kobietą, której kapsuła utknęła daleko od tego miejsca. Rozpoczyna się współpraca: on próbuje do niej dotrzeć, walcząc z wyczerpaniem zapasu tlenu, niebezpieczną florą i fauną planety, a jednocześnie polegając na wsparciu głosu AI wewnątrz kombinezonu. Jego cel: ocalić jedyne ludzkie istnienie, na którym zaczęło mu zależeć.

Tak prezentuje się zarys fabuły filmu „Rozdzieleni” („Distant”) z 2024 r., który ostatnio trafił do Prime Video i bardzo szybko wzbudził zainteresowanie subskrybentów - choć tak naprawdę niewiele o nim dotychczas wiedzieliśmy. Obraz od twórców „Tak to się teraz robi” (Josh Gordon, Will Speck), a w rolach głównych zobaczymy Anthony’ego Ramo („Twisters”) i Naomi Scott („Uśmiechnij się 2”). 

Obraz miał tak wąską dystrybucję na świecie, że nawet w serwisie Rotten Tomatoes znajdziemy tylko jedną prasową recenzję produkcji. Co ciekawe, debiut „Rozdzielonych” miał mieć miejsce już w 2022 r., ale ostatecznie - po kilku przesunięciach daty premiery - film spod szyldu DreamWorks Pictures zniknął z dystrybucyjnych grafików. Dopiero latem 2024 r. odbiorcy z Wietnamu mogli się z nim zapoznać.

Widzowie w komentarzach chwalą chemię między głównymi aktorami i zwracają uwagę, że całość to przeciętna, ale chwilami naprawdę przyzwoita rozrywka, która dobrze radzi sobie z równoważeniem napięcia i humoru. Z drugiej strony punktuje się wiele uchybień logicznych i niekonsekwencje fabularne. Wygląda na to, że studio Universal nie bez powodu nie uwierzyło w potencjał marketingowy czy komercyjny filmu.

Najwyraźniej jednak subskrybenci Prime Video postanowili dać produkcji drugie życie. 

Czytaj więcej:

Raczej tak. Powiedziałbym, że „Nokaut” Antoine’a Blossiera zadowala się przeciętnością: nie próbuje zaskakiwać, ale i nie popełnia rażących błędów. Operuje gdzieś pośrodku, zachowawczo i bezpiecznie, dostarczając mimo tego przyzwoitą, choć bardzo konwencjonalną rozrywkę.

Bohaterem produkcji jest Bastien (Ciryl Gane, mistrz sztuk walki), aspirujący zawodnik MMA, który mierzy się w ringu ze swoim największym rywalem, Enzo. Walka jest bezlitosna, a jej przebieg i finał ustanawiają kierunek oraz ton opowieści. Starcie kończy się bowiem tragedią: Bastien, broniąc się, kontratakuje potężnym rzutem, który kończy się dla przeciwnika śmiercią. Przepełniony poczuciem winy protagonista rezygnuje ze sportu i znika bez śladu. Dwa lata później z cienia wyszarpuje go Emma, wdowa po Enzo. Stało się tak, że jej syn, Leo, zaginął, wplątawszy się uprzednio w narkotykowy półświatek. Wszystko wskazuje na to, że znalazł się na celowniku bezwzględnego gangu. Jak nietrudno się domyślić, Bastien - z poczucia moralnego obowiązku i chęci zadośćuczynienia - postanawia pomóc.

Scenariusz sięga bodaj po wszystkie znajome klisze kina akcji, co zresztą jednoznacznie sugeruje powyższy zarys. Pierwsza połowa rozwija się zatem zgodnie z podręcznikową strukturą - burza (tragedia), chwilka spokoju, śledztwo, kilka dynamicznych zwrotów, wzrost napięcia. Wiele sekwencji akcji to schematy wytarte aż do bólu - takie jak efektowna bójka w klubie nocnym (wiadomo, obowiązkowy przystanek) czy pościg po klaustrofobicznej miejskiej zabudowie.

W 2. akcie tempo przyśpiesza (a gdy już się rozpędza, to nie zamierza się zatrzymać, dopóki Bastien nie przekształci każdego oponenta w krwawą miazgę) - wówczas twórcy próbują też okazjonalnie pogłębić postacie bohaterów. Miło z ich strony. Nie sposób jednak pisać o tych zabiegach jak o rozbudowanej, wielowątkowej fabule czy prawdziwych zaskoczeniach. Każdą fabularną woltę można przewidzieć, bo tekst tworzono od sztancy, a postacie pozostają chodzącymi archetypami. Większości wręcz brakuje jakiejś iskry, unikalnego pierwiastka, czegoś, co pozwoliłoby im się wyróżnić, co pozwoliłoby nam w jakiś sposób związać się z nimi emocjonalnie. Na szczęście potyczki dają radę - akcja jest surowa, intensywna, a choreografie walk atrakcyjne, przemyślane, bazujące na realistycznym tempie i zręcznie nakręcone. Ewentualne niedostatki w inscenizacji są umiejętnie maskowane neonowym oświetleniem. No i trzeba przyznać, że Gane porusza się z wielką precyzją i zaskakującą lekkością jak na swoje gabaryty - widać, że wie, co robi.

„Nokaut” to prosty, pełen przemocy film o nierównej (czyżby?) walce z gangami narkotykowymi w Marsylii. Pod efektowną, neonową powierzchnią kryje się oczywista i wtórna opowieść o zemście, odkupieniu i poszukiwaniu wewnętrznego spokoju. Jeśli coś mniej oczekiwanego przykuło moją uwagę, to fakt, że obraz dość odważnie pokazuje, iż przestępczość w mieście nie wzrasta bez winy policji. To znaczy: jeśli chcesz oczyścić swoje podwórko, najpierw musisz zrobić porządki wśród służb.

Poza tym: nic przesadnie porywającego, nic odświeżającego, a jednak po seansie nie miałem poczucia straconego czasu. To solidny, nieco budżetowy przedstawiciel gatunku, który spełnia swoje zadanie. Miłośnicy powinni być względnie usatysfakcjonowani.

Czytaj więcej:

Warner Bros. Discovery istniało na rynku dość krótko. Trzy lata temu Warner Bros. zostało kupione przez Discovery, które wskutek tej decyzji wzbogaciło się na poziomie dostępnych treści, ale przejęło również niemały dług. Teraz wiemy na pewno, że dojdzie do podziału tej spółki na dwa podmioty, które będą miały swoje osobne kompetencje. Na czym będzie to polegać?

Firma poinformowała, że zostanie dokonany podział na dwie nowe spółki. Finalizacja całego procesu ma nastąpić do połowy przyszłego roku. Podmiotami, które powstaną skutek decyzji są WBD Streaming & Studios (które zajmie się sekcją filmowo-serialowo-streamingową) oraz WBD Global Networks (sieć stacjitelewizyjnych). Pierwszy będzie zarządzany przez Davida Zaslava, obecnego prezesa Warner Bros. Discovery, zaś drugi trafi pod nadzór CEO WBD - Gunnara Wiedenfelsa.

W skład WBD Streaming & Studios wejdą m.in.:

W skład WBD Global Networks wejdą m.in.:

Jak powszechnie wiadomo, TVN, TVN24 i portal tvn24.pl wspólnie znajdują się pod władzą globalnego koncernu Warner Bros. Discovery. Dzięki połączeniu, na Max pojawiły się treści powiązane z tą telewizją. TVN wejdzie w skład WBD Global Networks. W kwietniu tego roku poinformowano, że TVN pozostanie w strukturach spółki, a zatem zdaje się, że niezależnie od podziału "na szczycie", pozycja tej stacji telewizyjnej jest niezagrożona.

Więcej informacji na temat planów Warner Bros. przeczytacie na Spider's Web: