Carl Dean, mąż Dolly Parton, zmarł w poniedziałek w wieku 82 lat. Mężczyzna rzadko pojawiał się na salonach, a jego żona często żartowała, że przez jego chęć zachowania prywatności niektórzy w ogóle nie wierzą, że Dean istnieje. Z wpisu Parton na Instagramie wynika, że mężczyzna ukrywał się przed błyskiem fleszy przez 60 lat - przez ponad 6 dekad para była małżeństwem.

"Carl i ja spędziliśmy razem wiele wspaniałych lat. Słowa nie są w stanie sprawiedliwie opisać miłości, którą dzieliliśmy przez ponad 60 lat. Dziękujemy za wasze modlitwy i współczucie" - napisała Parton na Instagramie. Z wpisu na Instagramie Dolly Parton wynika również, że Carl Dean zostanie pochowany podczas prywatnej ceremonii z udziałem najbliższej rodziny, która poprosiła o uszanowanie prywatności w tym trudnym czasie. Mężczyzna zostawił rodzeństwo, Sandrę i Donniego.

Dolly Parton poznała Carla Deana w wieku 18 lat, kiedy przyjechała do Nashville jako początkująca piosenkarka, a już 2 lata później, 30 maja 1966 r., para stanęła na ślubnym kobiercu i powiedziała sobie sakramentalne "tak". Od tego momentu Dean trzymał się z dala od blasku fleszy, skupiając się na swojej firmie, która zajmowała się kładzeniem asfaltu i chodników. Mimo że mężczyzna nie zaznaczał swojej obecności publicznie, wciąż miał wpływ na twórczość swojej żony - najlepszym tego przykładem jest piosenka "Jolene".

W 2008 r. Dolly Parton opowiedziała historię o tym, jak pewna pracownica zakochała się w jej mężu, co stało się dla niej inspiracją do napisania utwory "Jolene". Opowieść przytoczył serwis BBC:

Kultowa piosenka "Jolene" autorstwa Dolly Parton została wydana 15 października 1973 r. jako pierwszy singiel i tytułowy utwór z jej albumu o tym samym tytule. Kawałek opowiada o kobiecie, która prosi Jolene o to, by nie zabierała jej mężczyzny tylko dlatego, że może to zrobić. Piosenka oddaje uczucie szczerości i niepewności, które mogą pojawić się w związku, a jej pamiętna melodia uczyniła ją kultowym utworem z gatunku muzyki country.

Zdjęcie główne: kadr z wywiadu z Dolly Parton na kanale AXS TV.

O tych, którzy odeszli, czytaj w Spider's Web:

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi). Siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork po wykonanym zadaniu decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: