Współtwórca „Westworld” zrobił serial na podstawie własnej powieści. I jest genialny

Willis Wu to postać dalszego planu. Dosłownie. Fakt, że jest Azjatą, wcale nie pomaga, a wręcz cementuje jego miejsce: marginalną, stereotypową rolę w nieswojej opowieści. Wu chciałby jednak wydostać się z szufladki Typowego Azjaty w policyjnym proceduralu „Black & White” i awansować na Gościa od Kung-Fu.

Pewnego dnia bohater przez przypadek staje się świadkiem porwania, w czym dostrzega swoją szansę. W trakcie śledztwa zaczyna odkrywać rodzinne sekrety i przestępcze podziemie Chinatown, jednocześnie po raz pierwszy doświadczając bycia w centrum uwagi. Zanim jednak do tego dojdzie, będzie musiał wyrwać się z tła - jest bowiem osadzony w nim tak mocno, że nie może zbliżyć się do pierwszoplanowej akcji nawet wtedy, gdy ma ją przed oczami i faktycznie mógłby się jej przysłużyć. Ba: Willis bywa dosłownie niewidzialny dla głównych postaci, nawet gdy znajduje się wraz z nimi w kadrze i próbuje zwrócić ich uwagę.

Zgadza się: „Ucieczka z Chinatown” to satyra na kreowany przez Hollywood obraz naszej rzeczywistości. W swojej docenionej powieści Charles Yu, widzom znany również za pośrednictwem „Westworld”, którego był współscenarzystą i redaktorem, postanowił rozliczyć się ze światem etykiet i schematów, posilając się kulturą popularną i konwencjami produkcji policyjnych czy kung-fu, by poruszyć tematy związane z emigracją, asymilacją, rasą, walką o społeczne awanse, rozczarowaniem mitem o amerykańskim śnie. Jego serial nie robi tego tak zabawnie, jak książka, ale i tak świetnie mu idzie. Yu to świetny pisarz i scenarzysta, który doskonale wie, o czym mówi i nie potyka się o własne sznurowadła.

„Ucieczka z Chinatown” bada motyw zmagań tożsamościowych niedoreprezentowanej grupy w Ameryce z perspektywy mężczyzny w kryzysie egzystencjalnym, któremu marzy się „coś więcej”. Wu jest tu trochę jak protagonista „Free Guy” z Ryanem Reynoldsem, czyli opowieści skupionej na NPC w grze wideo. Materiał źródłowy był sformułowany jak scenariusz filmu fabularnego, który korzystał z klisz, by wyśmiać azjatyckie wątki; serial osadza Willisa w innym serialu, ale efekt jest ten sam: Yu używa stereotypów, aby wskazać oczywiste wady w sposobie budowania tego typu opowieści. Ekranizacja umożliwia zastosowanie nieco ciekawszych i - siłą rzeczy - bliższych telewizji metakomentarzy, choć zdarza jej się powtarzać.

Zaangażowanie do tej roli Jimmy’ego O. Yanga jest bardzo symboliczne. Aktor jest przecież żywą ilustracją swojej postaci. Ostatecznie otrzymuje jednak to, na co zasłużył: pierwszy plan, na którym może się wykazać (i robi to!) po latach drugoplanowych ról. To czarujący, pełen pasji i triumfalny portret samorealizacji.

Dzieło Wu to satyra stylowa, ostra, żywa i kąśliwa, skutecznie punktująca pozbawione znaczenia czy stereotypowe role amerykańskich Azjatów w amerykańskiej telewizji, którymi twórcy przez długie lata karmili widzów. Przy tym wszystkim pozostaje błyskotliwą, zabawą komedią neo-noir, odważnie eksperymentalną i pełną wielogatunkowej mocy. Jakościowa rozrywka, celna szpila, intrygująca opowieść - to zdecydowanie jeden z najciekawszych tytułów roku.

Czytaj więcej: