Nowy dreszczowiec na Max przepali wam zwoje. Właśnie takiego mózgotrzepa potrzebowałem

Nie zdziwiłbym się, gdyby za jakiś czas „Caddo Lake” stało się takim gatunkowym klasyczkiem, który z miejsca poleca się wszystkim widzom poszukującym najlepszych i najbardziej zaskakujących thrillerów z wątkiem podróży w czasie. Wyprodukowany przez M. Night Shyamalana (który na szczęście pisał i reżyserował kto inny, a mianowicie Celine Held i Logan George) skupia się na Ellie - skłóconej z matką nastolatce, która porzuca dom rodzinny i postanawia zamieszkać u przyjaciela, poszukując jednocześnie swojego miejsca w świecie. Drugim istotnym bohaterem opowieści jest zmagający się z poczuciem winy Paris - młody mężczyzna, który przeżył wypadek samochodowy. Udało mu się uciec z auta, które zjechało z mostu i wpadło do jeziora - niestety, matka Parisa nie przeżyła incydentu.

Pewnej nocy w okolicy feralnego Caddo Lake w Luizjanie, gdzie mieszkają nasi bohaterowie, bez śladu znika 8-letnia przyrodnia siostra Ellie, Anna. Rodzina i społeczność rozpoczynają poszukiwania. Ellie postanawia zbadać osuszoną część mrocznego jeziora - po wszystkim orientuje się, że cofnęła się o trzy dni w czasie. I nie będzie to ostatnia taka podróż. W tym samym czasie pracujący przy jeziorze Paris próbuje zbadać tajemnicę Caddo i dowiedzieć się, co sprawiło, że jego matka zjechała z mostu.

Nie dziwi mnie, że seans „Caddo Lake” wielu widzów kwituje pytaniem: „no dobra, ale o co chodzi”? Sam nie mam pewności, czy potrafiłbym dokładnie wytłumaczyć ten film (bbez podparcia się długopisem i kartką papieru nie ma na to szans). Jestem natomiast pewny, że sprawi ogrom frajdy fanom thrillerów z prawdziwie zaskakującym plot twistem (a przy okazji tym, którzy klasyczki pokroju „Efektu motyla” mają w małym palcu).

Ten scenariusz to prawdziwe szaleństwo. Nawiązująca do prawdziwego Caddo Lake - miejsca, o którego „negatywnej energii” mówi się od pokoleń - fabuła zrodziła się w głowach autorów kilku odcinków świetnego serialu „Servant”. Wyobrazili sobie historię trzech osób zagubionych w tym tajemniczym, mrocznym miejscu. Osób powiązanych ze sobą w sposób, którego nigdy by się nie spodziewały. I którego wy również nie będziecie się spodziewać.

Atmosfera w „Caddo Lake” - między innymi za sprawą fantastycznych zdjęć portretujących mglisto-wodne okolice jeziora - jest zwodnicza, duszna i wilgotna jak powietrze w Luizjanie. Występy Dylana O’Briena i Elizy Scanlen - bezbłędnie portretujących kolejno wywołane poczuciem winy rozterki oraz determinację - imponują emocjonalną autentycznością. Narracja jest, cóż, wymagająca - złożona, wielowątkowa, rozchodząca się w kilku kierunkach, zręcznie balansująca między liniami czasowymi. To naprawdę atrakcyjnie tajemnicza i angażująca historia. Zdaję sobie jednak sprawę że to, co dla mnie jest atutem, dla innych może być wadą - trochę jak w przypadku „Dark”, które też frustrowało część widowni. Z całą pewnością śledzenie fabularnych zawiłości obu produkcji nie należy do najłatwiejszych. Tym bardziej, że zamknięcie może nie spełnić oczekiwań tych, którzy lubią, gdy finał dostarcza wszystkich odpowiedzi. 

Jak to zwykle bywa - zadecydują preferencje. „Caddo Lake” jest jednak z całą pewnością filmem zasługującym na uwagę: intrygującym, nieoczywistym, umiejętnie budującym napięcie i rozpisującym wątki „robotniczego” dramatu rodzinnego, błyskotliwie opowiadającym o tym, co może nas łączyć. W moim odczuciu jest to jedna z najciekawszych tegorocznych premier Maxa.

Czytaj więcej o nowościach: