10 świetnych, acz niedocenionych horrorów, o których (prawdopodobnie) nie słyszałeś

Ciężki jest żywot fana horrorów. Krążące po sieci prześmiewcze memy wcale nie są przesadzone. My naprawdę przedzieramy się przez tony szrotów i cieszymy się, gdy znajdziemy jeden przyzwoity film grozy. Grzebiemy w śmieciach, szukając ukrytych w nich perełek. Nimi właśnie są poniższe tytuły, które miały problem ze znalezieniem poklasku i przedostaniem się do szerszego grona odbiorców.

Kojarzycie horrory Stuarta Gordona na podstawie prozy H.P. Lovecrafta? Fajowe, nie? Ich producent Brian Yuzna sam nieraz stawał za kamerą. Jego reżyserski debiut to prawdziwy odlot. Szaleństwo finałowej sekwencji "Substancji" to nic w porównaniu z tym, co dzieje się w "Society". Ta satyra społeczna utrzymana w ramach body horroru kończy się orgią. Ale takiej, co jej nigdy nie widzieliście i nie jesteście sobie w stanie wyobrazić. Za efekty specjalne odpowiada tu japoński artysta Screaming Mad George, który daje prawdziwy popis swojej groteskowo-surrealistycznej wyobraźni. Koszmary gwarantowane.

Wiecie jak to jest gdy ktoś pisze, że jakiś film to ostra jazda bez trzymanki? Często jest to nieprawda. Ale nie w tym wypadku. "I, Madman" to naprawdę ostra jazda bez trzymanki. Zaczyna się jak thriller o seryjnym mordercy i stopniowo przechodzi w coraz bardziej szalony horror. Mroczny klimat zapewnia natomiast urokliwe Los Angeles. Dzięki temu w tej opowieści idzie się zatracić bez reszty.

John Carpenter wielkim reżyserem jest. To wie każdy, nawet najbardziej nieopierzony fan horroru. "Halloween" i "Coś" to bezsprzeczne arcydzieła gatunku. Jeśli zaś chodzi o inne jego filmy (szczególnie te późniejsze), to już różnie bywa. Ale! Ma w swoim dorobku produkcję, która niesłusznie została przegapiona przez publiczność i niedoceniona przez krytyków. "W paszczy szaleństwa" zasłużyło bowiem na wiele większą miłość. Je się ogląda. Ono ściska za gardło i nie puszcza, sprawiając, że widz wariuje razem z głównym bohaterem. Coś pięknego!

Witchcore at it's finest! Może i nie są wizualnie powalające jak "Suspiria", ani nie mają ambicji "Czarownicy. Bajki ludowej z Nowej Anglii", ale "Zabobony" wciąż robią robotę. To całkiem prosty horror, w którym ksiądz wraz z inspektorem policji bada sprawę tajemniczych morderstw. Duchowny odkrywa, że zamieszane są w nie mroczne moce, bo dusza straconej niegdyś w okolicy wiedźmy nie została unicestwiona - przyczaiła się i teraz postanowiła uderzyć. Swoją pomysłowością w zabijaniu kolejnych osób potrafi sprawić widzom całkiem sporo frajdy.

A skoro już o frajdzie mowa... Ten film to czysta frajda. Mamy w nim do czynienia z horrorem jakby familijnym. To w końcu opowieść o małoletniej dziewczynce, która zyskuje władzę nad kosmicznym potworem. Problem w tym, że rzeczony potwór się nie hamuje. Jest brutalny, co daje reżyserowi okazję do atakowania nas sztuczną krwią i flakami. Według dystrybutora to "najntisowy z ducha list miłosny do praktycznych efektów specjalnych, krwawej rozwałki i totalnego filmowego szaleństwa". Trudno się z takim opisem nie zgodzić.

Każdy, kto zna twórczość Richarda Stanleya, żałuje, że facet nie zrobił więcej filmów. Na swoim koncie ma on zaledwie garstkę pełnych metraży. Brakuje tu jednak miejsca, żeby rozpisywać się o powodach takiego stanu rzeczy. Ważne jest, że każda produkcja, jakiej Stanley tknął się jako reżyser to złoto (tak, również "Kolor z przestworzy" z Nicolasem Cage'em). "Dust Devil" nie jest więc w tym wypadku wyjątkiem. Porwie was i zaskoczy.

"Halloween" nie istniałoby bez Michaela Myersa. I teraz wyobraźcie sobie szalony pomysł na jego trzecią odsłonę: mamy głównego bohatera, który podejrzewa pewną firmę o nędzne zamiary. Postanawia ją zdemaskować i trafia na trop diabolicznego spisku. No dobra, a gdzie wielki typ z maską Williama Shatnera, co lubi zabijać młode dziewczyny? Jest właśnie w śpiączce. Nie ma go na ekranie. "Sezon czarownic" miał zmienić serię w antologię, ale spotkał się z tak negatywnym odbiorem przez fanów, że twórcy wycofali się z tego planu. Dzisiaj na produkcję spogląda się przychylniejszym okiem. I bardzo słusznie, bo to całkiem dobry horror.

"Żyj szybko, umieraj młodo" - oto dewiza slasherów. W latach 80. powstało ich tyle, że ludzie mieli dość. Formuła musiała więc ewoluować, a stało się to za sprawą Wesa Cravena i jego "Krzyku" (właściwie wcześniejszego "Nowego koszmaru Wesa Cravena", ale jego zasługi przypisuje się zazwyczaj "Krzykowi"). Co się zmieniło? Te horrory stały się samoświadome - same zaczęły rozkładać swoją konwencję na części pierwsze. To też robi "Behind the Mask: The Rise of Leslie Vernon". Śledzimy w nim tytułowego mordercę, który tłumaczy dokumentalistom zasady, jakich muszą przestrzegać slasherowi zabójcy.

Która to część "Drogi bez powrotu"? Nieważne, straciłem rachubę w okolicach trójki, jak zresztą wszyscy. Tym większe było moje zdziwienie, gdy z ciekawości sięgnąłem po prequel serii. "Geneza" to świetne kino grozy. Znacznie lepsze niż miało w ogóle prawo być. Nie tylko dla fanów poprzednich odsłon produkcji.

Przy tym filmie... umarłem wielokrotnie! Nie ze strachu, tylko dobrej zabawy. Mówimy tu w końcu o produkcji Franka Henenlottera, a on wie, jak sprawić radochę miłośnikom horrorów. W tym wypadku opowiada o młodym chłopaku, który staje się nosicielem dziwacznego pasożyta. Układ jest prosty: Brian pozwala istocie mordować kolejne osoby, a ona w zamian zapewnia mu narkotykowy odlot. Jest krwawo, śmiesznie i na maksa B-klasowo.

Więcej TOP-ek znajdziesz na Spider's Web: