Nicolas Cage: horrory. Najlepsze filmy grozy z udziałem gwiazdora

Nicolas Cage, zdobywca Oscara i jeden z najbardziej kasowych swego czasu aktorów, w pewnym momencie stał się karykaturą samego siebie. W związku z dość, hm, ekscentrycznym stylem życia i nierozsądnym gospodarowaniem pokaźnym majątkiem, bratanek Francisa Forda Coppoli wpadł w finansowe kłopoty. Za sprawą długów przez dłuższy czas przyjmował każdą możliwą ofertę pracy - pojawiał się w najgorszych paździerzach, do pracy przy których nawet nie chciało mu się przykładać. Nic dziwnego, że dziewięciokrotnie nominowano go do Złotych Malin, choć przecież chyba każdy zdawał sobie sprawę z tego, że gość potrafi dać fenomenalny występ.

Na szczęście z czasem się odkuł, a w drugiej dekadzie XXI w. zaczął stopniowo pojawiać się w coraz lepszych produkcjach, wybierając niezależne tytuły, które potem były docenione przez krytyków i widzów. W międzyczasie - niestety - zaczął kojarzyć się szerokiemu gronu odbiorców z tandetą. Wybory ról pokutują przekonaniem, że Cage to lipny artysta, jednak w ostatnich latach miał szansę wielokrotnie udowodnić, że wręcz przeciwnie.

Jedne z jego ciekawszych występów to role w szeroko pojętych filmach grozy, dlatego dziś wybierzemy najciekawsze z nich. 

Spis treści:

Poniższe tytuły są subiektywnie uszeregowane od najsłabszego (lub - ewentualnie - zawierającego mniej Nicolasa Cage'a) do najlepszego. Jasne, część z nich mają w sobie trochę grozy, ale daleko im do klasycznych, typowych horrorów - umówmy się jednak, że gatunek i konwencja mają bardziej elastyczne granice, niż twierdzi wielu odbiorców. Jedziemy!

Z perspektywy czasu coraz lepiej widać, że „Grindhouse’y” nie były aż tak wielkim hołdem i projektem, za jaki niektórzy chcieliby je uważać. Był to jednak ciekawy koncept (zwłaszcza dla Amerykanów, którzy mogli liczyć na podwójne seanse) i spora frajda dla wielu rozmiłowanych w dawnym kinie klasy Z widzów. Cage pojawia się tam tylko epizodycznie w jednym z fałszywych zwiastunów. Tych było w sumie pięć i aż trzy doczekały się pełnej, filmowej wersji. Niestety, „Werewoolf Women of the SS” nie trafiła na ekrany. Co nie zmienia faktu, że ten króciutki występ Cage’a we wspaniale radosnej rozwałce zapada w pamięć.

Cage wciela się tu w tajemniczego outsidera, który przyjmuje pracę dozorcy w opuszczonym parku rozrywki, nie wiedząc, że czeka go walka o przetrwanie. Gdy animatroniczne postacie ożywają i zaczynają polować na intruzów, bohater musi wykorzystać swoją niezłomną determinację i umiejętności, by przetrwać noc. Film łączy w sobie mroczny klimat z dynamiczną akcją, a Cage w roli milczącego, lecz zdeterminowanego dozorcy, zapewnia odpowiednio przerysowany, ale i hipnotyzujący występ. Gratka dla fanów niekonwencjonalnych thrillerów ze średniej półki, gdzie granica między rzeczywistością a koszmarem zaciera się w pełnym grozy, surrealistycznym spektaklu.

Po seansie długo nie mogłem dojść do siebie. Co ja właśnie zobaczyłem? Nie sposób jednoznacznie ocenić ten festiwal absolutnie fantastycznej odklejki. Nasz ulubieniec portretuje tu skazańca, który zostaje zmuszony do podjęcia niebezpiecznej misji ratunkowej w surrealistycznym, postapokaliptycznym świecie. Bohater musi odnaleźć zaginioną adoptowaną wnuczkę wpływowego przywódcy, zanim czas dobiegnie końca (a wówczas, cóż, eksploduje). Film jest niezwykłą mieszanką... samurajskiego kina akcji i westernu (powiedzmy), pełną naprawdę barwnych postaci, spektakularnych scen walki i wizualnych fajerwerków. No i absurdu, rzecz jasna. Cage, w swojej charakterystycznej manierze, balansuje na krawędzi szaleństwa i heroizmu - i jest w tym cudowny.

Cage i Selma Blair wcielają się tu w rodziców, których życie zostaje wywrócone do góry nogami, gdy tajemnicza epidemia sprawia, że wszyscy dorośli zaczynają odczuwać nieodpartą chęć zabicia własnych dzieci. Główne postacie, Brent i Kendall, stają się nieobliczalnymi przeciwnikami dla swoich pociech, które muszą walczyć o przetrwanie w tym absurdalnie groteskowym koszmarze. Film łączy w sobie elementy czarnej komedii i thrillera, racząc widza dynamicznym tempem i zadziwiająco nieprzewidywalnymi zwrotami akcji. Cage w pełni swojego aktorskiego szaleństwa.

Tu Nicolas Cage gra ojca, który wraz z rodziną staje w obliczu nadprzyrodzonego zagrożenia, gdy ich spokojne życie na przedmieściach zostaje zakłócone przez tajemnicze i złowrogie siły. Film rozpoczyna się sielankową sceną, która szybko przeradza się w pełną napięcia i grozy opowieść o walce o przetrwanie. Niespodziewanie ambitna (choć nieporadnie wyreżyserowana) mieszanka survivalu, historii o dorastaniu i postapokalipsy - całościowo to naprawdę emocjonujący horror z fajnym pomysłem i klimatem.

Filmowy i memowy klasyk. Główny bohater, Peter Loew (oczywiście Cage), popada w obłęd, wierząc, że został przemieniony w wampira po tajemniczej nocy z uwodzicielską kobietą. Z dnia na dzień jego życie zawodowe i prywatne zamienia się w spiralę szaleństwa, pełną groteskowych i przerażających momentów. Cage uderza tu na przemian w komizm i tragizm - tej kreacji nie da się zapomnieć.

Cage jako Drakula, którego wierny sługa Renfield (Nicholas Hoult) zmaga się z trwającym od wieków przymusem służenia swojemu krwiożerczemu mistrzowi. Renfield, pragnąc wyrwać się spod wpływu wampira, stara się odnaleźć własną drogę i rozpocząć nowe życie w Nowym Orleanie. Film łączy w sobie elementy horroru, czarnej komedii i dramatu, oferując mnóstwo na przemian zabawnych i mrożących krew w żyłach momentów. Cage z olbrzymią charyzmą tworzy niepowtarzalną wersję legendarnego krwiopijcy, którego nie da się nie uwielbiać.

Wizualnie olśniewający, cudownie zagrany body horror oparty na wątkach z H.P. Lovecrafta. Oto spokojne życie na farmie zostaje brutalnie zakłócone przez upadek tajemniczego meteorytu, emitującego nieziemską, surrealistyczną barwę. W miarę jak dziwne zjawiska zaczynają wpływać na otoczenie, natura i członkowie rodziny Gardnera ulegają przerażającym przemianom, wpadając w coraz głębsze szaleństwo. Cage fantastycznie oddaje stopniowo pogłębiające się szaleństwo Nathana, dopełniając fascynującego obrazu katastrofy.

Kino zemsty. Obłędna realizacja, artystyczny hołd dla gatunku, doskonały bilans, oszałamiająca atmosfera. Narkotyczna, kwasowa wędrówka przez piekło; estetyczna orgia. Co ciekawe, choć odwołuje się do tak wielu tropów, ten film jest absolutnie jedyny w swoim rodzaju. Cage w trybie wściekłości - perfekcja.

Najnowsze arcydzieło z Cage'em. Horror 2024 roku. Gatunkowo-artystyczna perła, fenomen, który porównuje się do klasyków thrillera, ale ten idzie swoją ścieżką - klisze są tu ogrywane w sposób bardzo skuteczny, a łączy je iście lynchowska, oniryczna zupa z dziwności, niepokoju i stylu. Więcej przeczytacie o filmie tutaj.

Sprawdź inne TOP-listy w Spider's Web: