Sprawdzone planszówki i karcianki na podstawie filmów i książek - TOP9. „Star Wars”, „Diuna”, „GoT” i nie tylko

Polacy pokochali granie bez prądu i nic w tym dziwnego - w dobie wszechobecnych ekranów te analogowe planszówki (oraz karcianki) to świetny sposób na spędzenie wolnego czasu zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. To także fantastyczny prezent na święta, urodziny, imieniny itp. W sprzedaży są jednak tysiące tytułów i wiele osób zastanawia się, który z nich wybrać.

Sporo gier planszowych jest przy tym abstrakcyjnych i wymaga od graczy przesuwania po planszy generycznych kolorowych pionków i żetonów. W sprzedaży są jednak również tytuły na licencji, które mogą zachęcić do zabawy oprawą graficzną oraz mechaniką. Przygotowałem zestawienie TOP 9 gier planszowych na podstawie filmów, seriali i książek. W każdą z nich miałem okazję zagrać i mogę je z czystym sumieniem polecić.

Czytaj też inne nasze teksty dotyczące gier planszowych i karcianych:

To zdecydowanie mój faworyt, bo faktycznie można tutaj poczuć klimat „Gwiezdnych wojen”. Gracze kontrolują dwa stronnictwa: Imperium Galaktyczne o przeważającej sile militarnej oraz bohaterską Rebelię. Zadaniem pierwszej frakcji jest odkrycie, na której planecie i zniszczenie bazy rebeliantów, podczas gdy druga musi się ukrywać do momentu, aż imperialnym skończy się czas.

Podczas rozgrywki gracze decydują, czy w danej rundzie ich liderzy będą kontrolować ruchy kosmicznych i lądowych jednostek i przemieszczać ich między planetami, czy też wykonywać misje, a potem na zmianę wykonują swoje ruchy. W przypadku rozgrywki w więcej niż 2 osoby para kontrolująca jedno stronnictwo dzieli pomiędzy generała i admirała różne elementy mechaniki gry.

Kolejna gra z uniwersum „Gwiezdnych wojen” to przygodówka, w której gracze wcielają się w łowców nagród, szmuglerów i innych typów i typiary spod ciemnej gwiazdy. Podróżują po galaktyce w poszukiwaniu kolejnych zleceń i misji, a w nagrodę otrzymują środki służące do ulepszania swojego statku i wyposażenia. Celem gry jest zdobycie jak największej liczby Punktów Sławy.

Gra korzysta z wygiętej w łuk mapy symbolizującej odległą galaktykę, a systemy gwiezdne połączone są ze sobą szlakami nadprzestrzennymi. Oprócz graczy świat gry przemierzają patrole czterech różnych frakcji, a na odwiedzanej planety można znaleźć postaci z uniwersum „Star Wars”. Niektóre przyłączają się do gracza, inne chcą z nim walczyć, a za kolejnych wyznaczono nagrody.

Podobnie jak „Star Wars: Rebelia”, planszowa wersja „Władcy Pierścieni” polega na starciu dwóch niesymetrycznych stronnictw, które walczą o kontrolę nad Śródziemiem. Siły zła wygrywają, gdy zdobędą odpowiednią liczbę miast Wolnych Ludów Śródziemia, podczas gdy mieszkańcy tej krainy mogą wygrać na dwa sposoby: kontrolując wrogie twierdze lub wrzucając Pierścień do Góry Przeznaczenia.

Gra toczy się na taktycznej mapie, po której poruszać można zarówno pionki symbolizujące armie, jak i bohaterów. Na każde ze stronnictw składa się przy tym kilka różnych frakcji, a o tym, jakie akcje będzie można wykonywać w swojej turze, decydują nietypowe kości. Rozgrywkę można przy tym prowadzić w 3 lub 4 osoby, a para graczy kontrolująca jedną stronę konfliktu dzieli się obowiązkami.

Kolejna gra na motywach książek Tolkiena przekłada mechanikę gry planszowej na grę karcianą. Również i tutaj przeciwko sobie stają dwa stronnictwa, które mają różne cele. Sauron i jego poplecznicy dążą do tego, aby skorumpować Froda, podczas gdy Drużyna Pierścienia rusza w stronę Góry Przeznaczenia. W międzyczasie armie obu stronnictw walczą o kontrolę nad miastami i twierdzami.

Rozgrywka toczy się przez określoną liczbę rund, podczas których gracze zagrywają karty na stół. Mogą je przypisać albo od razu do wybranej lokacji (aktywne Pole Bitwy lub aktywna Ścieżka, na której obecnie znajduje się Drużyna), albo do swojego obszaru gry, by użyć ich później. Celem jest zdobycie większej liczby punktów niż przeciwnik.

W tej grze gracze rywalizują o wpływy na Arrakis z użyciem mechaniki deckbuildingu oraz worker placement. Pola na mapie odpowiadają ikonicznym lokacjom z serii książek Franka Herberta oraz filmów na ich podstawie. Umieszczając w nich agentów, poprzez zagranie karty z ręki, zdobywa się zasoby potrzebne do kupowania lepszych kart oraz wygrywania bitew.

Celem graczy jest zdobycie wymaganej liczby punktów, które przyznawane są przede wszystkim za wygrywane bitwy oraz nawiązywane sojusze z czterema frakcjami. Każda z grających osób wybiera przy tym swojego bohatera, który dysponuje unikalną umiejętnością, a kluczowe jest nie tylko zdobywanie tych zasobów, których akurat potrzebujemy, ale również przeszkadzanie innym osobom przy stole.

Gracze wcielają się w stronnictwa znane z książek i filmów Franka Herberta, które rywalizują o kontrolę nad planetą Arrakis począwszy od Fremenów i Atrydów, przez Harkonnenów i Gildię Kosmiczną, aż po Imperatora i Bene Gesserit. Wybrane frakcje mają swój własny warunek zwycięstwa, a gra jest mocno asymetryczna - sposób rozgrywki dla każdej z nich jest unikalny.

Gra wydana została wiele lat temu, ale do dzisiaj gra się w nią świetnie i w bardzo wierny sposób oddaje wydarzenia z pierwszej części „Diuny” w wersji książkowej - mechanika jest silnie inspirowana fabułą. Po premierze filmu doczekała się zresztą nieco uproszczonej reedycji, ale fani tego uniwersum zapewne będą chcieli mieć obie wersje na swojej półce.

Nemezis to gra inspirowana filmem „Alien”, ale bez licencji na wykorzystanie tej marki. Gracze nie mierzą się z Ksenomorfami, tylko z Intruzami i to nie na pokładzie Nostromo, tylko tytułowego Nemezis. Poza tym planszówka ocieka klimatem kultowego filmu Ridleya Scotta, a graczom przez cały czas towarzyszy uczucie zagrożenia, bo po każdym ruchu na mapie może pojawić się zagrożenie…

Celem budzącej się z hibernacji załogi jest przeżyć: czy to poprzez ucieczkę w kapsule ratunkowej, czy to ponowne zahibernowanie się - ale uprzednio trzeba się upewnić, że statek… nie wybuchnie. Walka z Intruzami jest niemalże niemożliwa, a współpraca jest kluczem do sukcesu, ale każdy gracz ma do zrealizowania swój cel, który nierzadko wymaga wbicia noża w plecy innym graczom.

Grupa naukowców utknęła w stacji badawczej, w której zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Wcielający się w nich gracze podejmują próbę ucieczki, ale od samego początku jeden z nich jest ukrytym obcym, którego celem jest sabotowanie działań pozostałych członków grupy oraz… zarażanie innych graczy, gdy ich spotka. Wraz z upływem czasu postępuje paranoja, bo nikomu nie można ufać.

Jedną z ciekawszych mechanik w „The Thing”, poza wspomnianymi spotkaniami, jest wzajemne oskarżanie się o to, że ktoś jest obcym: w odpowiednim momencie na trzy-cztery każdy z graczy wskazuje palcem osobę, którą podejrzewa o bycie kosmitą, co z czasem może utrudnić jej wykonywanie działań w tajemnicy. Do tego to lider grupy podejmuje decyzje za innych graczy.

Gracze wcielają się w przedstawicieli możnych rodów Westeros, którzy walczą o wpływy na całym kontynencie. W kolejnych turach sterują ruchami armii i wojsk, a także uprawiają politykę za kulisami, wchodzą w sojusze i zdradzają się nawzajem. Rozgrywka wymaga strategicznego myślenia oraz zarządzania zasobami, a także trafnego odczytywania intencji przeciwników.

W rozgrywce bierze udział od 3 do 6 graczy, a rundy podzielone są na trzy fazy. Gracze w tajemnicy najpierw planują swoje ruchy, a dopiero potem próbują je wykonać - ale akcje wybrane przez innych mogą zniweczyć nawet najlepszy plan. W chwili, gdy na mapie spotykają się dwie wrogie armie, rozgrywają się z kolei krwawe bitwy, które mogą szybko zmienić układ sił.