Największy filmowy sukces Apple'a to jedno wielkie marnotrawstwo dwóch wielkich talentów. Opinia

„Samotne wilki” skupiają się na gościach w stylu Raya Donovana. To tacy sprzątacze-załatwiacze, którzy ogarniają bałagan po innych i dbają o to, by żadne wścibskie służby nie zainteresowały się tematem i nie zakuły zleceniodawców w kajdanki. Profesjonaliści od brudnej roboty, dyskretni, szybcy. Nick (Brad Pitt) i Jack (George Clooney) zdecydowanie za sobą nie przepadają, ale teraz obaj zostali wezwani do zatuszowania sporej „wpadki” (pisząc bardzo eufemistycznie) wpływowej nowojorskiej polityczki. Dotychczas każdy z nich pracował sam - teraz muszą zmusić się do współpracy. Przed nimi długa, długa noc.

Nietrudno się domyślić, że Jon Watts, reżyser i scenarzysta, planował oprzeć dynamikę swojego filmu na kontraście - na konfliktach i różnicach między Jackiem i Nickiem. Jeden to zdystansowany profesjonał o stalowych nerwach, drugi - improwizator i furiat. Wiadomo, czego się spodziewać: niekończących się potyczek słownych, nadmiaru „fu*k you” z obu stron, wyścigu ego. A to wszystko, jakżeby inaczej, musi skończyć się wzajemnym szacunkiem, a może nawet zalążkami przyjaźni.

Przez pewien czas to wszystko działa nawet nieźle - jest trochę meta, trochę autotematycznie, charyzma aktorów bawiących się w ekranowy bromance sprawia sporo frajdy. Ale ta formuła szybko się wyczerpuje. „Samotne wilki” są buddy movie napisanym podręcznikowo, ale w złym tego określenia znaczeniu. To znane chwyty, popularne rozwiązania, klisze i powtórki. Ba, film powtarza sam po sobie - kolejne poprzecinane „fuc*ami” werbalne starcia początkowo bawią, ale wkrótce zaczynają męczyć. Twórcy brakuje sposobów na ich urozmaicenie, na urozmaicenie całego filmu. Podąża jedną, bezpieczną ścieżką przez blisko dwie godziny. Kolejne momenty aż tętnią potencjałem, aż proszą się, by docisnąć gaz - nic takiego jednak nie następuje. Potencjał jest trwoniony, akcja co i rusz zaciąga ręczny. Ciekawy koncept wyjściowy nie rozwija się, stoi w miejscu przez cały film. 

To nieciekawy, pretekstowy, zdjęty z taśmy produkcyjnej skrypt. Dobrze, że chociaż Pitt i Clooney nieźle się tu bawią - panowie mają za sobą długą historię wspólnych występów, czują się, uzupełniają, ich wyczucie komizmu godne jest wszelkich nagród. Mają to coś, co sprawia, że chce się ich oglądać razem, że obserwowanie tych przepychanek sprawia czystą przyjemność. Niestety, duet nie jest w stanie udźwignąć całego filmu, a frajda, choć spora, wnet się ulatnia, gdy te same żarty ogrywane są w kółko, a akcji jest jak na lekarstwo. Co gorsza, nawet kryminalna intryga niezbyt się klei.

Jeśli jednak widz oczekuje czegoś komfortowego, co trzyma się starych zasad podobnego kina; jeśli poszukuje trochę niezobowiązującej, przyprószonej humorem sensacji oraz lubi występujących w głównych rolach panów, może spróbować. Może uda mu się przy okazji dogrzebać do cieniutkiej drugiej warstwy, w której film przebąkuje coś o przemijaniu, pokoleniowej wymianie, o tym, że wszystko musi się skończyć. To nie będzie beznadziejny seans, ale - umówmy się - ci dwaj zasłużyli na znacznie, znacznie lepszy film. 

Czytaj więcej o produkcjach Apple'a: