Tak mógłby wyglądać świat, gdyby kobiety zyskały supermoce. Serial Amazona to hit

Wydana przed sześcioma laty „Siła” Naomi Alderman opiera się na prostym koncepcie: oto kobiety na całym świecie odkryły, że posiadają moc zdolną zadawać ból i śmierć. Wówczas mężczyźni zostali odsunięci od wszelakiej władzy. Nazywana „feministyczną dystopią na czasy #metoo” książka serwuje sporo analogii do naszego, współczesnego świata. Opowieść o tym, co by było, gdyby władza trafiła w ręce kobiet, nie gloryfikuje opisywanej wizji. Co ciekawe, prowadzi raczej do konkluzji związanych z przewagą: większa siła prowadzi do przemocy, ta zaś - do bezprawia i nierówności. Poza tym jest też - tak po prostu - solidną prozą fantastyczną. Feministyczną, choć w sposób przewrotny i dość zaskakujący.

A jak z tematem radzi sobie serial Amazona?

W produkcji Amazona nastoletnie dziewczyny nagle zyskują moc porażania prądem, co - siłą rzeczy - wywołuje serię zupełnie nieprzewidzianych zdarzeń, osobistych (na przykład: maltretowana dziewczyna mści się na przybranym ojcu), ale i politycznych. Status quo świata zostaje zakłócone, a balans sił: całkowicie odwrócony. Rozpoczyna się rewolucja.

Oryginalna „Siła” opiera się przede wszystkim na kwestii dominacji przemocy - watki walk płci czy innej przewagi ma mniejsze znaczenie. W książce mogliśmy odnaleźć zalążek mnóstwa interesujących pomysłów czy tematów, których autorka jednak nie rozwinęła - a szkoda, bo miały potencjał. Na szczęście serial ma więcej czasu, by rozwinąć tę dystopijną wizję. I wszystko wskazuje na to, że zamierza to zrobić.

Czytaj także:

Część książki oddana jest bardzo wiernie, ale wiemy już, że serial nie zamierza dotrzeć do końca opowiedzianej w materiale źródłowym historii na przestrzeni zaledwie kilku odcinków. Mamy tu czas na budowę i prezentację świata oraz czas na poznanie bohaterów, którzy będą mogli bez zbytniego pośpiechu przebyć swoją drogę. I wcale nie oznacza to dłużyzn - przeciwnie, w „Sile” nie brakuje akcji.

By docenić produkcję, trzeba jednak przebrnąć przez nieco mniej angażujący pierwszy odcinek, na którym ciążyła odpowiedzialność wprowadzenia wielu wątków i postaci. Tempo jest tu męcząco nierówne, a ekspozycja potrafi znużyć, na szczęście jednak od drugiego epizodu opowieść startuje pełną parą, zabierając nas też w odległe zakątki globu.

Nie jestem pewien, w którą stronę ostatecznie twórcy poprowadzą tę adaptację i czy zdecydują się powiedzieć nam coś więcej, niż autorka oryginału, jednak już teraz nie mam wątpliwości, że mamy do czynienia z unikalnym, odświeżającym i niegłupim tytułem. Warto sprawdzić.