O tym że 2. sezon "Władcy Pierścieni: Pierścieni Władzy" będzie hitem, wiadomo było od dawna. Tylko ślepy przegapiłby tak wyraziste przesłanki. Mówimy tu przecież o kontynuacji najdroższego serialu wszech czasów (pierwsza odsłona kosztowała 465 mln dol.!), który okazał się najpopularniejszym serialem w historii Prime Video. Użytkownicy Amazona od dłuższego czasu przygotowywali się do jego powrotu, oglądając w minionych tygodniach dotychczasowe odcinki. Zgodnie z oczekiwaniami, gdy tylko nowe pojawiły się w serwisie, od razu się na nie rzucili.

2. sezon "Władcy Pierścieni: Pierścieni Władzy" zadebiutował na Prime Video w miniony czwartek. Na start dostaliśmy pierwsze trzy odcinki, po których od razu widać, że twórcy wyciągnęli wnioski z błębów poprzedniej odsłony. Fabuła jest już szybsza. Służy nie tylko jako pretekst do reklamy możliwości finansowych Amazona, ale pędzi przed siebie na złamanie karku. Dużo się tu dzieje. Mamy widowiskowe sceny akcji, gdy bohaterowie (znacznie częściej niż dotychczas) rwą się do walki. Mamy napięcie, kiedy Sauron pod postacią Halbranda gaslightinguje Celembribora. No i nie brakuje oczywiście odrobiny humoru wprowadzanego za sprawą krasnoludów.

2. sezon "Władcy Pierścieni: Pierścieni Władzy" niemal od razu wdarł się na pierwsze miejsce listy najpopularniejszych tytułów dostępnych na Prime Video. W najbliższym czasie nie należy spodziewać się produkcji, które mogłyby mu zagrozić, więc pewnie będzie w zestawieniu dominował przez wiele nadchodzących tygodni. Kolejne, podbijające jego popularność odcinki, Amazon będzie udostępniał co czwartek. Ma ich być łącznie osiem, więc finał obejrzymy 10 października.

Na chwilę przed premierą serialu na pierwsze miejsce topki Prime Video królowało w niej "Tuż po zmroku", które kosztowało zaledwie ułamek budżetu "Władcy Pierścieni: Pierścieni Władzy". Ustalmy jedno: nie jest to horror z tych najtańszych, ale widać po nim, że z większymi pieniędzmi reżyser mógłby zdziałać cuda. Benjamin Brewer zgrabnie ukrywa tu bowiem braki finansowe. Dzięki temu, choć fabuła rymuje się z "Cichym miejscem", dostajemy coś więcej niż zwykłą podróbę popularnego filmu grozy.

"Tuż po zmroku" zabiera nas do postapokaliptycznego świata, w którym mordercze stworzenia po zachodzie słońca wychodzą na żer. Naszymi przewodnikami po tej rzeczywistości są bracia Thomas i Joseph. Pod okiem Paula nauczyli się w niej funkcjonować. Czy jednak uda im się przetrwać, gdy potwory dotkliwie zranią ich ojca?

Brewer tworzy opowieść pełną napięcia i niepokoju. Nie zapomina przy tym o gatunkowych atrakcjach, którymi szczególnie chętnie atakuje nas w szalonym finale. Prócz sprawnej realizacji i przemyślanego scenariusza, atutem filmu okazuje się rola Nicolasa Cage'a. Wciela się on w Paula. Co prawda na większą część akcji znika, ale kiedy tylko może króluje na ekranie, uwodząc widzów swoją grą.

"Tuż po zmroku" to najlepszy dowód na to, że nie potrzeba ogromnego budżetu, aby widzów nawet nie tyle przerazić, co zaangażować w opowiadaną historię. Właśnie dzięki temu skutecznie rzuca wyzwanie najdroższemu serialowi wszech czasów na liście najpopularniejszych tytułów dostępnych na Prime Video w tym tygodniu.

Więcej o nowościach Amazon Prime Video poczytasz na Spider's Web:

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi). Siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork po wykonanym zadaniu decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: