7 powodów, dla których trzeba zobaczyć "Olive Kitteridge", nowy miniserial HBO

Tytułowa postać miniserialu HBO i jednocześnie powieści Elizabeth Strout, na podstawie której produkcja została zrealizowana to nauczyielka, żona i matka, której życie obserwujemy przez 25 lat.

Olive to bohaterka charakterystyczna, silna, dominująca, której nie sposób nie zapamiętać. McDormand, którą znamy z ról w "Fargo" braci Cohen czy filmu "Tajne przez poufne", odegrała ją wyśmienicie i wspaniale uchwyciła całą gamę cech charakterystycznych dla Olive.

Olive to kobieta inteligentna, mająca stałe wartości, których trzyma się całe życie. To kobieta nieprzeciętna, znająca własną wartość. Choć na zewnątrz jest chłodna, ma cięty humor i potrafi słowem sprawić przykrość w środku jest naprawdę dobrym człowiekiem, który potrafi martwić się o innych i o nich zadbać.

Olive rozdarta pomiędzy dwoma dojrzałymi mężczyznami wybiera to, czemu jest wierna przez całe życie. Jej priorytetem będzie rodzina, bo ta choć w pewien sposób dysfunkcyjna, jedyna potrafi utrzymać ją przy życiu. Drugi człowiek, mimo charakteru Olive, zawsze będzie dla niej największą wartością. Człowiek, którego szanuje. A na jej aprobatę naprawdę trzeba sobie zasłużyć. Jeśli jednak chwali, to robi to szczerze. I ta szczerość również będzie jedną z największych wartości Olive.

Nastrój "Olive Kitteridge" mimo wielkich dramatów, jakie w małym miasteczku Crosby, w stanie Maine, spotykają naszych bohaterów, jest wspaniały.

Z jednej strony uwodzą nas przyjazne sklepiki, cudowna apteka Henry'ego Kitteridge'a, wzajemna pomoc uprzejme, sąsiedzkie rozmowy w kolejkach. Z drugiej zaś czujemy ciężar wydarzeń, śmierci, bólu mieszkańców Crosby. Nastrój, który bywa magiczny, co jest główną zasługą wspaiałych zdjęć i terenów, na których dzieje się akcja, staje się mglisty i trudny jak w "Fargo", dziwnym mieście, zamieszkanym przez dziwnych ludzi.

Te dwa elementy, z których zbudowana jest cała akcja będą nieustannie się przeplatać, tworząc cudowny kontrast, zaskakując widza i konstruując niezapomniane napięcie. Dowcip i dramat w "Olive Kitteridge" są źródłem emocji, źródłem wzruszeń, tych pozytywnych i tych, których chcielibyśmy nie przeżywać.

Im dalej i im starsze życie Olive i jej rodziny obserwujemy, tym dramatyczniej. Łzy coraz częściej zastępują śmiech, a relacje poszczególnych członków rodziny są coraz trudniejsze. Coraz trudniejsze i poważniejsze są też problemy, z którymi Olive, jej mąż i Christopher się borykają.

Lejtmotyw, który możemy słyszeć w czołówce serialu (genialnej zresztą) jest świetny. Ścieżka dźwiękowa "Olive Kitteridge" to naprawdę dobra robota, za która odpowiada nie byle kto, bo sam Carter Burwell, który tworzył muzykę do takich produkcji jak "Fargo", "To nie jest kraj dla starych ludzi", "Tajne przez poufne" czy "Zmierzch". Emocjonujący, powtarzający się instrumentalny motyw idealnie pasuje do klimatu "Olive Kitteridge".

Martha Wainwright to kanadyjsko-amerykańska folkowa wokalistka, która na swoim koncie ma już trzy wydane albumy. Choć wcześniej nie znałam jej twórczości, po "Olive Kitteridge" jestem w stanie stwierdzić, że jej głos i kompozycje, które wykonywała w miniserialu są cudowne. Chce jej się słuchać nieustająco.

Dobre aktorstwo i wspaniale dobrani aktorzy to ogromna zaleta "Olive Kitteridge". Oprócz iepowtarzalnej Frances Mc Dormannd w roli tytułowej postaci, warto zwrócić uwagę na kilka świetnych kreacji.

Na pochwałę zasługują na pewno panowie: Richard Jenkins, który stworzył ujmującą postać Henry'ego Kitteridge'a, męża Olive, który jest oddany, wierny i ma w sobie tyle dobroci, że mógłby obdarzyć nią chyba całe Crosby, Petter Mulan, który za pomocą niwielu słów cudownie odegrał tajemniczego nauczyciela języka angielskiego, tworząc postać na wzór samego Hemingwaya i Cory Michael Smith, wcielający się w postać dorosłego już Kevina Coulsona.

Śmierć drugiego człowieka, bezradność drugiego oraz choroby psychiczne dotykające ludzi będą tutaj grały pierwsze skrzypce. Każda ze znaczących postaci zostanie w jakiś sposób dotknięta tym problemem. Począwszy od Olive a skończywszy na jej uczniach.

Inrygujące jest też pokazanie przez twórców produkcji pewnego schematu i zamkniętego koła bezsilności, w które popadamy. Choroby psychiczne, przenoszone z pokolenia na pokolenia, samobójcze myśli i czyny, dokonywane przez następnych członków rodzony są czymś w rodzaju niewoli i czegoś, co jest bardzo trudne do przerwania. Śmierć w Crosby jest czymś wszechobecnym, co spotyka niewinnych mieszkańców każdego dnia. Jest nieunikniona. A czasem po prostu nieuniknione jest jej pragnienie. I to chyba jest największą słabością człowieka z rzeczywistości "Olive Kitteridge".

"Olive Kitteridge" to cudowny przekrój dojrzewania człowieka, ale także Ameryki. Widz obserwuje jak na przestrzeni 25 lat małe miasteczko powoli się rozwija. Jak , nie pytając nikogo o zdanie" wkracza do niego komercja, konsumpcjonizm, wielkie korporacje i duże pieniądze. Henry, który przez lata prowadził swoją małą, lokalną aptekę, będzie musiał z niej zrezygnować, gdyż zostanie wykupiony przez wielki świat biznesu. Na miejscu jego apteki stanie teraz jeden z oddziałów sieci.