David Harbour mówi, że on też wolał 1. sezon Stranger Things

Coś się zyskuje i coś się traci. Wiesz, Hopper już w serialu nie pali. To bezpośredni skutek popularności. Kiedy twoja widownia robi się tak ogromna, próbujesz wciąż trafiać w gusta właśnie tej masy, a duże audytorium wymaga „wygładzonych krawędzi”. To ciekawy dylemat, z którym zmagasz się w popie - w muzyce, w popkulturze, w każdym rodzaju rozrywki masowej.

Dla mnie swoboda 1. sezonu, kiedy dopiero to wszystko rzeźbiliśmy i nikt niczego się po nas nie spodziewał, była czymś zupełnie innym niż presja, pod jaką pracujemy przy sezonie 5. Wolałbym tamtą swobodę z 1. serii. A jednocześnie uwielbiam tę uwagę, kocham to, że możemy docierać do jak najszerszej widowni, że możemy poruszać jak najwięcej ludzi tym, co robimy.

To, kim są ci outsiderzy, jak się buntują, zmieniało się z biegiem lat. Zauważyłem, że w kolejnych sezonach serial coraz bardziej interesuje się empatią. Vecna stał się kluczową postacią - potwór sam w sobie staje się coraz bardziej ludzki, a od nas oczekuje się, że będziemy go jakoś rozumieć, że wywoła w nas jakieś emocje. A w pierwszym sezonie chodziło po prostu o bandę „wyrzutków”, którzy rozwalali korporację, prawda? To była ciekawa zmiana - w tym, na czym twórcy skupiają uwagę i jak rozbudowują opowieść.

Myślę, że w swoich najlepszych momentach serial idealnie trafia w rytm: rozwój postaci i bieg fabuły idą tu dokładnie tym samym tempem, a to bardzo trudne do osiągnięcia w scenariuszu. Zazwyczaj tekst stawia albo na bohaterów, albo na akcję. „Stranger Things” potrafi robić jedno i drugie jednocześnie, w bardzo wyrafinowany sposób.

Kolejną kwestią jest to, że kochamy „Gwiezdne wojny”, kochamy „Władcę Pierścieni”. Wydaje mi się, że „Stranger Things” zamiast odtwarzać „Gwiezdne wojny” czy „Władcę”, wyłapuje ich archetypy, tropy - słowa i litery, nazwijmy to tak - i układa z nich zupełnie nowe zdania. Hopper jest Hanem Solo, jest Indianą Jonesem, jest Gandalfem Szarym. To archetypiczne figury, które żyją w naszym podświadomym filmowym słowniku i dlatego tak je kochamy. „Stranger Things” po prostu przepisuje je na nowo przez Jedenastkę, Hoppera, Max. Serial nie boi się uderzać w te najmocniejsze, „power-chordowe” tony.