Mało brakowało, a olałabym ten magnetyzujący film. Wzruszenie ściska mi gardło do teraz

Piękno tkwi w prostocie - udowadnia Andrea Arnold w swoim najnowszym filmie "Bird". Ta magnetyzująca, do bólu szczera, ale jednocześnie nierealna i trochę baśniowa produkcja zostawiła mnie ze ściśniętym ze wzruszenia gardłem.

Anna Bortniak

23.11.2025 12:15

REKLAMA

Początkowo myślałam, że "Bird" to zdecydowanie nie będzie film dla mnie. Najnowsza produkcja Andrei Arnold, reżyserki "Wielkich kłamstewek", nazywana jest przez recenzentów listem miłosnym do północnego Kentu (hrabstwa w południowo-wschodniej Anglii). Niektórzy twierdzili, że film najlepiej zrozumieją ci, którzy są w wieku podobnym do głównej bohaterki (czyli młode nastolatki) albo ci, którzy mają podobne doświadczenia (życie w ubóstwie i rozbitej rodzinie).

Tak się składa, że nie jestem mieszkanką Kentu, od głównej bohaterki jestem już nieco starsza, no i nie mam właściwie nic wspólnego z tym, czego doświadcza. A mimo to "Bird" trafił w sam środek mojego serca, a zamknięte w nim piękno odkryłam na swój sposób.

REKLAMA

Bird to film Andrei Arnold, który warto obejrzeć

Bohaterką dramatu jest 12-letnia Bailey (Nykiya Adams), która wychowuje się w ubóstwie i rozbitej rodzinie. Mieszka wraz z ojcem, Bugiem (Barry Keoghan), roztrzepanym i beztroskim mężczyzną, którego jedynym zajęciem jest planowanie swojego nadchodzącego ślubu oraz wzbogacenie się na śluzie sprowadzonej z Kolorado ropuchy. Śluz z tego wyjątkowego gatunku płaza można wydobyć muzyką, w związku z czym w domu Bailey wciąż rozbrzmiewają optymistyczne melodie. Robi się nietypowo? Spokojnie, to dopiero część tej surrealistycznej fabuły.

Bailey, która nie może znaleźć spokoju w swoim własnym domu, zamyka się w sobie i oddaje się rozmyślaniom podczas wędrówek po okolicy. Pewnego dnia nieoczekiwanie spotyka tam chłopaka o imieniu Bird (Franz Rogowski). Sytuacja jest co najmniej dziwna - nieznajomy, który nie ma telefonu i wydaje się być oderwany od rzeczywistości, ma jeden cel: odszukać swoich rodziców Gravesend. Bailey nawiązuje z nim osobliwą relację, która w pewien sposób pozwala jej odnaleźć się w swoim świecie i jednocześnie odseparować od życia codziennego.

Adams i Rogowski przedstawili relację swoich bohaterów w piękny sposób. Jest między nimi dystans, ale jednocześnie niewytłumaczalna bliskość, czułość i zrozumienie. Początkowo nie byłam przekonana, czy ta znajomość została dobrze przedstawiona i czy 12-latka mogłaby mieć tak głębokie przemyślenia, ale z biegiem czasu zrozumiałam, że ta powściągliwość i dystans, a czasem nawet niezręczność, właśnie dzięki wiekowi Bailey pasuje tu jak ulał. Dodatkowo, mimo że sytuacja życiowa głównej bohaterki zmusiła ją, by szybciej dorosnąć, to w wielu momentach - werbalnie lub nie - reżyserka przedstawia ją jako dziecko. I to uderza jeszcze mocniej.

Od początku filmu myślałam tylko o jednym: czy Bird jest prawdziwy, czy może jest tylko wytworem wyobraźni Bailey, która chciała uciec od swojego ponurego życia? Magia i baśniowość mieszają się z rzeczywistością, w której główna bohaterka próbuje egzystować, opiekując się rodzeństwem, próbując nawiązać kontakt z matką, a jednocześnie radzić sobie ze swoimi problemami i kulisami dojrzewania. W takich momentach da się odczuć, że dziewczynka po omacku kroczy przez życie.

Rzeczywistość Bailey przedstawiona jest jednocześnie w uczciwy sposób - nie jest romantyzowana, ale nie jest też przedramatyzowana. To po prostu jej świat, w którym stara się radzić sobie najlepiej, jak może. Czasem w atmosferze krzyku, a czasem przy akompaniamencie piosenki Coldplaya. Filmowa Bailey otwiera drzwi do swojego życia dla Birda, a reżyserka zaprasza do świata głównej bohaterki widzów. I z tego zaproszenia warto skorzystać.