Baby Driver to nowe rozdanie w kinie akcji - recenzja Spider’s Web

Najnowsze dzieło Edgara Wrighta nie wyważa może wszystkich drzwi, nie jest pionierskie, ale z pewnością wprowadza powiew świeżości do skostniałego gatunku kina akcji. Stanowi fascynującą, dosłownie i w przenośni, jazdę bez trzymanki.

Głównym bohaterem Baby Driver jest tytułowy Baby (Ansel Elgort), młody chłopak, który w dzieciństwie przeżył wypadek samochodowy (zginęli w nim jego rodzice). Od tamtego czasu zmaga się z uciążliwym szumem usznym. By go zagłuszyć słucha muzyki przez słuchawki ze swoich iPodów (jego playlisty są eklektyczne i imponujące, nie brak na nich ani funku, ani punk rocka).

Skutkuje to tym, że Baby i całe jego życie podporządkowane są rytmom piosenek, które cały czas odtwarza. Co z kolei sprawia, że chłopak odznacza się niebywałą precyzją, szczególnie objawiającą się w ponadprzeciętnym talencie do prowadzenia samochodów.

Ów talent zauważa u niego przebiegły i inteligentny boss mafii (w tej roli złowrogi, ale wzbudzający sympatię, Kevin Spacey). Zatrudnia on Baby, jako kierowcę, do napadów na banki. Nie jest to jednak świat, w którym poczciwy chłopak czuje się dobrze. Rozważa on odejście, tym bardziej, że poznaje dziewczynę swoich marzeń (Lilly James).

Edgar Wright przygotował widzom prawdziwą filmową petardę, która zachwyca swoim tempem i wirtuozerskim wykonaniem. Jest to zupełnie nowe spojrzenie na kino rozrywkowe.

Dzięki temu sceny akcji zyskują zupełnie nowego życia i dynamiki. Już sama otwierająca film scena pościgu samochodowego przebija (choreografią, pomysłem, efektownością i poczuciem prędkości) wszystkie pościgi z Szybkich i wściekłych 8 razem wzięte.

Baby Driver jest pełen werwy i ciekawych pomysłów realizacyjnych, które w pełni wykorzystują poetykę kina. A przy tym jest zwyczajnie kapitalną rozrywką, bezpretensjonalną i świetnie zagraną. Englort Jon Hamm czy Jamie Foxx na drugim planie, nadali swoim bohaterom całkiem ciekawe rysy, choć są to postaci o dość komiksowym, trochę przerysowanym, charakterze. Też taki jest cały film, dlatego aktorzy idealnie wpasowują się w schemat.

Trudno nie wspomnieć o fantastycznym soundtracku, który towarzyszy Baby Driver. Pełen nieznanej klasyki popu, rocka, R&B i soulu głównie z lat 70. Muzyka stanowi niemalże dosłowną emanację obrazów, które oglądamy na ekranie.

A muzyka obecna jest nam prawie przez cały seans. Nie tylko w scenach akcji, ale też podczas momentów romantycznych, rozmów czy spacerów bohaterów ulicami, a widz słucha tego samego, co główny bohater. Pozwala to na immersję oglądającego z historią z filmu. Dzięki temu stajemy się poniekąd uczestnikami fabuły i udziela się nam rytm całego obrazu.

Edgar Wright to jeden z nielicznych wizjonerów kina rozrywkowego. Jego Hot Fuzz – Ostre psy uważam za jedną z najlepszych komedii akcji. Swego czasu żałowałem, że ostatecznie jego wizja nie spodobała się Marvelowi i nie udało mu się wyreżyserować Ant-Mana, ale teraz wiem, że jednak wyszło to na dobre, bo mógł poświęcić swój czas i kreatywność na stworzenie najlepszego dzieła w swojej karierze. Tym bardziej, że bez tego filmu kino akcji sporo by straciło.

Wright wspaniale bawi się kinem, parafrazuje takie klasyki jak Bonnie i Clyde czy Pulp Fiction. Chociaż operuje na znanych i ogranych schematach heist movies czy filmów akcji, to sprawia, że ogląda się je z ogromną frajdą. Gdy widzę tak imponujący i wirtuozerski spektakl dźwiękowo-wizualny, to trudno jest mi przejść obojętnie.

Baby Driver to obok Kingsman i Mad Max: Na drodze gniewu kolejny dowód na to, że zmienia się podejście do filmów akcji i twórcy są gotowi, by kreatywnie podejść do tego ignorowanego przez artystów gatunku.