„Big Mouth” wraca do korzeni. Ale wciąż potrzebuje lepszych dowcipów

Dziękujemy, że wpadłeś/-aś do nas poczytać o mediach, filmach i serialach. Pamiętaj, że możesz znaleźć nas, wpisując adres rozrywka.blog.

Najbardziej zagorzali fani „Big Mouth” zdecydowanie nie zgodzą się z taką oceną, ale animowany serial Netfliksa od kilku lat przeżywał spory kryzys tożsamości. Produkcja stworzona przez kwartet Andrew Goldberg, Nick Kroll, Mark Levin i Jennifer Flackett początkowo został obmyślany jako niepoprawna politycznie i odważna historia grupy młodych nastolatków radzących sobie z problemami dojrzewania. Premierowy sezon nie był idealny (to zdarza się bardzo rzadko przy animacjach), ale miał spory potencjał na dołączenie do najlepszych tytułów tego typu.

Z czasem scenarzyści zaczęli jednak oddalać się od głównego tematu, większą uwagę poświęcając postaciom pobocznym i coraz bardziej odjechanym tematom. Można było od pewnego momentu odnieść wrażenie, że jedynym celem twórców jest szokować, a to bardzo szybko zrobiło się bardzo nudne. Głównie dlatego, że historie miały coraz mniej wspólnego z rzeczywistymi problemami dojrzewania. Na szczęście showrunnerzy „Big Mouth” nie pozostali ślepi na podobne krytyczne głosy.

Andrew, Nick i Jessie ponownie wchodzą na pierwszy plan, dzięki czemu cała historia od razu nabiera rumieńców. W pierwszych odcinkach duży nacisk zostaje położony także na postać Missy, a pod koniec „czwartym do brydża” staje się Matthew. Członkowie ich rodzin (za wyjątkiem matki Matta) oraz takie postaci jak trener Steve zostają z kolei sprowadzeni do epizodycznego wpływu na fabułę. Główni bohaterowie w tym czasie przeżywają rozmaite kłopoty związane z takimi kwestiami jak hiperaktywny popęd seksualny, obfita miesiączka, rozpadające się przyjaźnie, stosunek do osób trans, homofobiczni rodzice czy własna tożsamość. Na główny temat 4. serii wyrastają z kolei stany lękowe symbolizowane przez pojawiającego się niemal w każdym odcinku Lękomara.

Twórcy „Big Mouth” zawsze mieli dryg do pomysłowego przedstawiania kotłujących się w młodych ludziach emocji w formie wizualnej. Lękomary nie są tutaj wyjątkiem, choć to stosunkowo prosty i niewyróżniający się design (po części właśnie o to chodzi). Oczywiście cały wątek stanów lękowych i obaw związanych z przyszłością zostaje tutaj poddany zdecydowanemu wyolbrzymieniu, ale fanom nie będzie to raczej przeszkadzało. Bo taki styl serial Netfliksa przyjął od samego początku.

Mamy już 4. sezon, a showrunnerzy wciąż chyba nie do końca wiedzą, czy chcą posuwać życie swoich bohaterów do przodu, czy może po każdym sezonie wciskać przycisk restartu. Portrety trójki głównych bohaterów w nowych odcinkach dobrze to pokazują. Andrew właściwie po raz kolejny przeżywa te same dylematy i problemy, a większość poświęconych mu epizodów w gruncie rzeczy odpowiada temu, co już mieliśmy okazję oglądać w poprzednich sezonach. Z kolei charaktery Jessiego, Nicka, Missy i Matthew zostają w mniejszym lub większym stopniu rozwinięte. To nadal są wciąż te same postaci, ale podlegają pewnym zmianom.

Wypada to pochwalić, choć jednocześnie sytuacja w „Big Mouth” nadal stale wraca do ustalonego status quo. Na starcie 4. serii Nick i Andrew ze sobą nie rozmawiają, ale po kilku odcinkach zachowują się jakby znowu wrócili do 1. sezonu. Podobnych przykładów jest zdecydowanie więcej. A to spłyca wszystkie przemiany, jakie zachodzą w protagonistach. Widać tu pewien brak samoświadomości twórców, którzy w tym samym czasie żartują z Barta Simpsona, że od 30 lat wciąż chodzi do 4. klasy. Naprawdę nie wystarczy przenieść swoje postaci o rocznik do góry, by rzeczywiście coś zmienić. Osoby zaznajomione z branżą animacji powinny to wiedzieć.

Oczywiście każdy z nas ma swoją własną wrażliwość, z powodu której różne typy żartów do nas trafiają lub nie. Humor jest do pewnego stopnia subiektywną sprawą. Natomiast umiejętności scenarzystów piszących dowcipy już nie do końca. W „Big Mouth” pojawia się bardzo dużo dawno przestarzałych nawiązań i popkulturowego humoru, który nie dorasta do pięt podobnym żartom w serialach „BoJack Horseman” i „Rick and Morty”.

Da się natomiast zauważyć, że autorzy nowego sezonu starają się mimo wszystko odróżnić od innych niepoprawnych politycznie seriali Netfliksa, takich jak „Paradise PD” i „Rzut za trzy”. Niekiedy udaje im się umiejętnie zmieniać nastrój, zaskakiwać widzów pointami i nie uderzają za każdym razem w te same tony. Dla scenarzystów „Rzutu za trzy” przekleństwa są najzabawniejszą rzeczą na świecie, w „Big Mouth” gust jest mimo wszystko nieco bardziej wysublimowany.

Nie przegap nowych tekstów. Obserwuj serwis Rozrywka.Blog w Google News.