Black Box, serial bijący rekordy nijakości

Zdecydowanie lepiej bawiłbym się oglądać śmieszne i żenujące seriale jak Star-Crossed, gdzie kicz i głupota wylewają się z każdego kadru. Natomiast "Black Box" to antonim słowa rozrywka, wysysający z człowieka pozytywne uczucia niczym Dementor z "Harry’ego Pottera". Nie wiem w sumie, czy kiedykolwiek natrafiłem na produkcję równie przeciętną, nijaką i nieinteresującą, co "Black Box".

Dosłownie żaden element w tym serialu nie będzie was obchodzić, poczynając od fabuły, bohaterów, a kończąc na realizacji. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że historia opowiedziana w serialu ma być właśnie przejmująca, dramatyczna i pozwalać niektórym widzom na wyciągnięcie wniosków - o byciu "normalnym". Fabuła koncentruje się bowiem na jednej bohaterce - Catherine Black (Kelly Reilly), która jest słynną neurolożką, cierpiącą na zaburzenie afektywne dwubiegunowe. Problem tylko w tym, że… absolutnie nic mnie ta bohaterka nie obchodzi, ani jej schorzenie, ani związki, ani nic, co się z nią wiąże.

Dlaczego? Bo wszystko w "Black Box" jest średnie. Średni (a może nawet miałki) scenariusz, przeciętne aktorstwo i poziom realizacji. Nic nie jest wybitnie złe, ani dobre. Jeżeli twórcom serialu przyświecały cel wynudzenia widzów, to brawo, udało im się. Stworzenie bohaterów i problemów wyciętych z papieru, to nie jest sposób na zrobienie dobrego serialu i dziwi mnie strasznie, że tak duża stacja jak ABC w ogóle dopuściła do emisji pilota "Black Box". Rany boskie, nawet czołówka tego serialu jest tak nużąca, że usypia po dwóch sekundach…

Generalnie mamy śledzić los Catherine, jako genialnej neurolożki w jej codziennej pracy i chorej, która tak samo jak jej pacjenci, walczy ze swoją chorobą każdego dnia. Jesteśmy świadkami jej halucynacji, problemów w życiu osobistym i zawodowym. W życiu Catherine jest jednak tylko jedna osoba, która zdaje się ją rozumieć i pomagać, jest nią psychiatra dr Helen (Vanessa Redgrave), towarzysząca bohaterce od czasów młodzieńczych. I o ile ta relacja pacjent/lekarz/córka/matka może zaciekawić, to wszystko pozostałe już nie. A jest to dla mnie niezrozumiałe.

Mamy przecież do czynienia z podstawą do stworzenia naprawdę dobrego serialu, czegoś na granicy "House", "Californication" i "Grey’s Anatomy". Główny bohater jest nierozumianym geniuszem, który lubi zatracać się we własnych problemach i dąży do samodestrukcji – modelowy przykład lubianego antybohatera. Szkoda tylko, że ten potencjał został w tak drastyczny sposób zniszczony.