Pomysł śmieszny i niebezpieczny. Papieskie encykliki do edukacji seksualnej — tak wymyślił sobie minister

Zdaniem ministra edukacji Przemysława Czarnka, w polskich szkołach kładzie się niewystarczająco mocny akcent na spuściznę Jana Pawła II. W wywiadzie dla „Gościa Niedzielnego” polityk przekonuje, że nauczanie papieża Polaka można z powodzeniem zaadaptować do takich dziedzin, jak m.in. podstawy przedsiębiorczości czy edukacja seksualna.

Pomysł ten wywołał lawinę pełnych dezaprobaty reakcji, zwłaszcza wśród lewicowych polityków i publicystów. I słusznie, bo wbrew pozorom, Polska nie jest państwem wyznaniowym, a wokół katolickiej wykładni na temat seksualności człowieka narosło już tyle wypaczeń i stereotypów, że wpajanie jej na siłę młodym ludziom mogłoby spowodować więcej krzywdy niż pożytku.

— przekonuje minister Czarnek.

Choć teza ta wydaje się nieco karkołomna (w końcu papieżowi przypisywana jest nieomylność jedynie w kwestiach teologicznych, nie ekonomicznych czy społecznych), to przynajmniej dla mnie nie brzmi do końca absurdalnie: zwłaszcza, że obecny papież Franciszek głosi całkiem sensowne nauczanie w kontekście etyki biznesu, zwracając uwagę m.in. na konsekwencje globalnego kapitalizmu i rolę wielkich korporacji w kwestii zagrożeń klimatycznych.

Problem w tym, że wcale nie o Franciszka tu chodzi, ale żyjącego w zupełnie innych czasach — a więc siłą rzeczy patrzącego na wolny rynek z innej perspektywy — Karola Wojtyłę. Jeszcze większych kłopotów dostarcza druga wypowiedź polityka PiS, który życzyłby sobie odwoływania się do encyklik papieża Polaka w ramach edukacji seksualnej: a to może okazać się w dobie sekularyzującego się społeczeństwa nie tylko przeciwskuteczne, ale i niebezpieczne.

— mówi szef Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Dlaczego uważam ten pomysł za nietrafiony? Przede wszystkim dlatego, że spotkałam w swojej pracy i życiu prywatnym masę ludzi, którzy zostali właśnie taką „katolicką edukacją seksualną” poważnie skrzywdzeni (np. nabawiając się nerwic na tle seksualnym). I bynajmniej nie chodzi o to, że jest zła czy szkodliwa sama z siebie, ale przeważnie niestety prezentują ją ludzie niemający ku temu odpowiednich kompetencji (vide nie tak dawny przykład medialnej burzy wokół słów Jacka Pulikowskiego, nieformalnego guru od relacji damsko-męskich w katolickim środowisku, który podczas wykładu przekonywał o tym, że żona nie może bez podania przyczyn odmówić mężowi współżycia).

I tak jak lepiej zostawić naprawę cieknącej rury hydraulikowi, a zepsute auto powierzyć sprawdzonemu mechanikowi, tak kwestią seksu — który jest bardzo wrażliwą, podatną na nadużycia sferą — najsensowniej jest zająć się w towarzystwie seksuologa lub psychologa: a nie księdza, czy katechety.

Jeszcze większym problemem związanym z pomysłem połączenia edukacji seksualnej z papieskimi encyklikami jest oczywisty kryzys Kościoła w Polsce, dziejący się na tle ujawnianych co chwila skandali seksualnych, przede wszystkim tych dotyczących tuszowania pedofilii wśród księży. W momencie, gdy polscy biskupi przedłożyli korporacyjną lojalność nad dobro najmłodszych i wynagrodzenie krzywd ofiarom, sami niejako stracili (przynajmniej tymczasowo) moralny mandat pouczania kogokolwiek w kwestii seksualności.

Zwróciła na to uwagę m.in. posłanka Lewicy Beata Maciejewska:

— napisała na Twitterze.

I wreszcie — last but not least — w momencie, gdy nasze społeczeństwo z roku na rok nie tylko sekularyzuje się, ale i coraz bardziej negatywnie ocenia działania Kościoła (co uwidoczniło się m.in. w przeprowadzonej niedawno ankiecie CBOS, w której takie stanowisko zajęła prawie połowa respondentów), a papież Polak stał się dla młodych ludzi raczej memem, niż autorytetem, takie kolejne epatowanie wizerunkiem Jana Pawła II może przynieść tylko odwrotny od zamierzonego skutek.

W tym kontekście aż prosi się o wniosek, że lepiej było, gdy MEN w ogóle nie interesowało się edukacją seksualną młodzieży: bo jeśli ta nauka miałaby opierać się na źródłach czysto religijnych, to byłoby to szkodliwe nie tylko dla samych potencjalnych odbiorców takiej wykładni, ale i samej instytucji i tak skompromitowanego na wielu polach Kościoła.