Historia jest do bólu prosta. Alianccy żołnierze, po tym jak zostali osaczeni i zmuszeni do odwrotu przez niemieckie wojska, zostają uwięzieni na plaży w Dunkierce. Pomimo prób ewakuacji, sami nie są w stanie poradzić sobie w tej dramatycznej sytuacji. Ich jedyną nadzieją jest trójka pilotów oraz dzielni żeglarze, którzy ryzykując życiem, postanowili wyruszyć na pomoc żołnierzom.

Chyba nikt obecnie we współczesnym kinie nie potrafi tak mistrzowsko pochłaniać uwagi widza od samego początku filmu. Precyzja i specyficzna rytmika Nolana w opowiadaniu obrazem osiągnęła w "Dunkierce" swój szczytowy punkt. Genialnie prowadzona kamera (za obiektywem absolwent łódzkiej filmówki, Hoyte van Hoytema ) oraz hipnotyzujące i oszczędne dźwięki muzyki Hansa Zimmera (brzmiące jak tykająca bomba, która ma zaraz wybuchnąć) wprowadzają widza w stan niesłychanego wręcz niepokoju i napięcia, które chwilami jest nie do zniesienia!

Korzystając z poetyki filmowej, dał nam obraz tak mocny, surowy i sugestywny, jak to tylko możliwe. Co więcej, owe środki formalne w pełni wystarczyły mu do tego, by pokazać horror żołnierzy na froncie.

W filmie nie pada wcale wiele trupów (przynajmniej nie są one pokazywane widzom). Nie widzimy za dużo krwi ani rozczłonkowanych ciał żołnierzy – a sceny takie są niemalże nieodzowną częścią współczesnego kina wojennego. "Dunkierka" ucieka od tego typu obrazów. I mimo to stanowi potężny oraz brutalny cios między oczy oglądającego ten film widza.

"Dunkierka" trwa ok. 100 minut. Tym razem Nolan postawił na prostotę przekazu, nie bawił się w rozbudowane wątki fabularne czy wymyślne zwroty akcji – skupił się na tym, by pokazać okropieństwa wojny i piękno ludzkiego bohaterstwa, które potrafiło zrodzić się z mroku ówczesnych wydarzeń.

I choć ciężko w takim przypadku nie wpaść na tory patosu, to Nolan i z tego wyszedł obronną ręką, pokazując podniosłe sceny, ale z dość sporą dozą wstrzemięźliwości.

Przepięknie sfilmowane sceny na plaży (dziesiątki kadrów z tego filmu mogłoby zwisnąć w galerii sztuki) oraz pokazane z wirtuozerią bitwy powietrzne są skrojone pod masowego widza lubującego się w blockbusterach. Natomiast ich ascetyczna surowość i napięcie rodem z horroru, jakie towarzyszy "Dunkierce" od pierwszej do ostatniej sekundy, sprawiają, że na pewno nie jest to film dla całych rodzin oraz dla ludzi o słabszych nerwach.

A także kolejne ważne przypomnienie o tym, jak potworna jest wojna w jakiejkolwiek postaci. Ludziom wciąż trzeba to przypominać, bo ciągle jeszcze nie do każdego dociera to, jakie spustoszenie i ofiary (materialne i niematerialne) wiążą się z machiną wojenną.

Współcześnie mało który film nie posiada ścieżki dźwiękowej. Kompozytorzy muzyki są immanentną częścią zespołu tworzącego takie dzieło, mają również swoją kategorię w Oscarowych nominacjach przyznawanych przez Akademię. Jedną z niewątpliwych legend w swoim fachu był Lalo Schifrin - argentyński muzyk, którego kariera rozkwitła, gdy stworzył kilka ścieżek dźwiękowych do filmów i seriali z lat 60. i 70.

Jak podaje Variety, legendarny kompozytor zmarł w wieku 93 lat z powodu powikłań po zapaleniu płuc. Jego dorobek niewątpliwie będzie pamiętany na długo - szczególnie jedna ścieżka dźwiękowa, której był autorem, jest unikatowym dziełem, rozpoznawanym niezależnie od pokolenia. Schifrin skomponował bowiem słynny motyw muzyczny, który znamy z praktycznie każdej części "Mission: Impossible". Później pracował jeszcze przy takich tytułach, jak m.in. trylogia "Godzin szczytu", "Kasamowa", "Po zachodzie słońca". Ostatnim tytułem, w którym był zaangażowany było "Halloween: Mroczne przygody" z 2015 roku.

Był także czterokrotnie nominowany do Oscara w kategorii "najlepsza ścieżka dźwiękowa", w tym za słynny "Horror Amityville" z 1979 roku. Choć nigdy nie wygrał żadnej z tych statuetek, ostatecznie przyznano mu w 2018 roku honorowego Oscara "w uznaniu jego wyjątkowego stylu muzycznego, integralności kompozytorskiej i wpływowego wkładu w sztukę komponowania muzyki filmowej". Co ciekawe, statuetkę wręczył Clint Eastwood, który wielokrotnie pracował z Schifrinem i jego ścieżkami dźwiękowymi - kompozytor ten bowiem jest odpowiedzialny za muzykę do serii filmów o Harrym Callahanie (znanym też jako tzw. Brudny Harry), reżyserowanych przez Eastwooda. Argentyńczyk jest czwartym kompozytorem z tą nagrodą - wcześniej otrzymali ją Alex North i Ennio Morricone, zaś później pośmiertnie uhonorowano Quincy'ego Jonesa.

Więcej informacji ze świata kina przeczytacie na Spider's Web:

Produkcje kinowe o muzykach w dzisiejszych czasach są praktycznie niczym nowym - to historie, które od lat przenosi się na duży ekran. Rzadko jednak mamy do czynienia z sytuacją, w której główni bohaterowie są grani przez samych siebie. To właśnie dzieje się w filmie Richa Peppiatta, gdzie Óg Ó hAnnaidh, Naoise Ó Caireallain oraz JJ Ó Dochartaigh połączyli siły nie tylko w rzeczywistości muzycznej, ale także we wspólnym, aktorskim wyzwaniu.

Akcja filmu rozgrywa się w Zachodnim Belfaście, gdzie na codzień żyją Mo Chara (Óg Ó hAnnaidh) i Móglaí Bap (Naoise Ó Caireallain) - młodzi mężczyźni, skoncentrowani przede wszystkim na hucznych imprezach, handlowaniu oraz zażywaniu narkotyków. Oprócz łobuzerskiego stylu życia obaj wykazują silne poczucie własnej tożsamości, spowodowane w znacznej większości naukami ojca jednego z nich, Arlo (Michael Fassbender). Wkrótce młodzi rebelianci muzyczni łączą siły z JJ-em (JJ Ó Dochartaigh), niespełnionym życiowo nauczycielem muzyki. Razem odkrywają, że nie tylko są sobie potrzebni, ale także ich muzyka jest potrzebna rodakom.

Ten film na poziomie audiowizualnym to, nie owijając w bawełnę, potężna rozpierducha. Dzieje się w nim wszystko - przezabawna narracja z offu, świetne inscenizacje i dynamiczny montaż, wszystko razem będące (dosłownie i w przenośni) muzyczno-narkotycznym tripem. "Kneecap. Hip-hopowa rewolucja" jest dziełem niezwykle energicznym, żywym, a wstawki z udziałem utworów tytułowej grupy nie mieszają nadmiernie - racjonalnie uzupełniają fabułę, są sercem tej produkcji. Bo oprócz tego, że Peppiatt naturalnie traktuje o muzyce i przenosi nas w pulsujący świat młodych artystów, sporo opowiada o tożsamości, o poczuciu językowego stłamszenia, niepozwalającego na swobodę we własnym kraju, mającym swój język.

Lata ery terrorystycznej minęły - dzisiejszym orężem do walki z brytyjskim kulturowym okupantem jest właśnie muzyka, siła słowa - nierzadko twardego i stanowczego, ale koniecznego do pobudzenia poczucia tożsamości. Członkom zespołu Kneecap kapitalnie wychodzi wyzwanie aktorskie - najbardziej zwycięsko wychodzi z niego wcielający się w samego siebie  JJ Ó Dochartaigh, przedstawiony jako "ostatni sprawiedliwy" w szkole, sfrustrowany tym, jak próbuje się zaprzestać pielęgnowania ojczystego języka. Mo Chara i Naoise Ó Caireallain to fantastycznie uzupełniający się duet, uosobienia autentycznego, młodzieżowego buntu. Trzecioplanową, ale świetną rolę zalicza Michael Fassbender, wcielający się w Arlo - ojca jednego z chłopaków, "ducha przeszłości", który za mocno okopał się w dawnych czasach i nigdy ich mentalnie nie opuścił.

"Kneecap. Hip-hopowa rewolucja" to jeden z najlepszych filmów ubiegłego roku. Był kandydatem Irlandii do Oscara, jednak Akademia zdecydowała się zignorować entuzjazm publiczności z całego świata, więc nie znalazł się nawet w gronie ścisłej, finałowej piątki nominowanych. To krzywdząca decyzja, więc tym bardziej zapraszam do zapoznania się z tym fantastycznym tytułem.

Film "Kneecap. Hip-hopowa rewolucja" jest dostępny do obejrzenia w ramach subskrypcji platformy streamingowej Max.

Więcej o ofercie Max przeczytacie na Spider's Web:

"Batman 2" został ogłoszony w kwietniu 2022 r., miesiąc po premierze pierwszego "Batmana" z Robertem Pattinsonem w roli głównej. Mało kto spodziewał się wówczas, że trzeba będzie solidnie uzbroić się w cierpliwość, aby doczekać się kolejnej części z Mrocznym Rycerzem. A przecież od ogłoszenia sequela minęły już ponad 3 lata.

Tymczasem fani otwarcie okazywali swoje zniecierpliwienie. Część z nich zaczęło nawet szerzyć spekulacje, że skoro twórcy przez tak długi czas nie poinformowali o żadnych postępach w związku z pracą nad filmem, to najpewniej został on po prostu skasowany. Wątpliwości na początku tego miesiąca rozwiał jednak sam James Gunn, który podkreślił, że "Batman 2" nie został anulowany i że wciąż trwają prace nad scenariuszem. "Matt pracuje powoli. Pozwólmy mu działać w swoim tempie, niech robi swoje. Ludzie potrafią być okrutni! Dajcie mu przestrzeń, serio!" - zaapelował.

Życzenia fanów zostały spełnione ekspresowo - dobre wieści na temat sequela "Batmana" pojawiły się jeszcze w tym samym miesiącu. Matt Reeves dał bowiem do zrozumienia, że scenariusz do "Batmana 2" został ukończony, kiedy w piątek na jego instagramowym profilu pojawił się długo wyczekiwany wpis. Został on opatrzony podpisem: "Partners in Crime (Fighters)" oraz trzema emotikonami nietoperza.

Na czarno-białym zdjęciu na drugim planie widnieją Matt Reeves i Mattson Tomlin, autorzy scenariusza, którzy siedzą na kanapie. Na pierwszym planie znajduje się natomiast pierwsza strona scenariusza. Napisy są, co prawda rozmazane, jednak logo Batmana nie wyraźnie widoczne, co nie pozwala mieć już żadnych wątpliwości na temat zakończenia jednego z etapów prac na filmem (taki stan rzeczy potwierdziło m.in. Variety).

"Batman" z Robertem Pattinsonem w roli Mrocznego Rycerza zadebiutował w kinach na początku marca 2022 r. Produkcja zarobiła na całym świecie 772,2 mln dol., a dzięki dochodowi w samych Stanach Zjednoczonych (369,3 mln dol.) uplasowała się na 3. miejscu w całej franczyzie. Więcej zarobiły tylko filmy "Mroczny Rycerz" (533,3 mln dol.) i "Mroczny Rycerz powstaje" (448,1 mln dol.).

Premiera "Batmana 2" zaplanowana jest na 1 października 2027 r.