Gomorra jest jak pizza. 3. sezon serialu obejrzycie w HBO GO

Zaryzykujmy jednak - serial Gomorra jest jak pizza. Zjesz jej bardzo dużo, czujesz się już najedzony, ale to jest zbyt dobre, by kończyć. Troszkę tak mam z Gomorrą po obejrzeniu trzeciego sezonu serialu. Choć trochę zaczyna już boleć brzuch, spodnie uciskać, a koszula odsłaniać połacie pępka. To tak jak House of Cards - gotów jestem ją jeść, nawet gdy będzie już „jutro rano”, będzie już zimna i o konsystencji starego kapcia.

Trudno jest mi recenzować trzeci sezon serialu Gomorra z prozaicznego powodu. Prawdopodobnie nie znacie jeszcze tej produkcji, a tym samym trzeba bardzo mocno uważać na spoilery. Z drugiej strony mam przekonanie graniczące z pewnością, że fani serialu pochłonęli go tej samej nocy, gdy trafił do katalogu HBO GO. A prawdziwi fani serialu obejrzeli trzeci sezon już dawno temu i to w takich miejscach, o których - jako prawnik zajmujący się prawem autorskim - nie śmiem nawet myśleć.

Trzeci sezon jest dobry. Może nawet trochę lepszy od drugiego. Cały czas jednak pokazuje różne oblicza neapolitańskiej mafii, żongluje różnymi formami kryminału, wskazując wielorakość i niestety realistyczny, poważny charakter tego zjawiska. Oczywiście każdy fan Gomorry ma zapewne swoje sympatie, które we wczesnym etapie serialu zakreślił wokół jednego z dwóch, jak się z czasem okazuje, głównych bohaterów. Być może pewne ich decyzje i motywacje chciałoby się kwestionować, ale scenarzystom Gomorry akurat pewnej spójności logicznej odmówić nie można. Należy przypuszczać, że w razie wątpliwości powinniśmy uzbroić się w cierpliwość.

Nowi bohaterowie - uzupełnianie ich zapasu jest konieczne - w mojej ocenie udanie wkomponowują się w linię fabularną. Choć dostrzegam tutaj próbę jakby ponownej szansy dla archetypu reprezentowanego przez Salvatore Conte.

Gomorrze zawdzięczam jeszcze jedną rzecz - pomogła mi w otwarciu na europejskie seriale. Wydaje mi się, że gdybym pewnego razu, pod koniec 2014 - jako jeden z pierwszym Polaków - nie zakochał się w przygodach rodu Savastano, to później raczej nie sięgnąłbym po kapitalnego Młodego Papieża czy hiszpański Dom z Papieru. Gomorra jednak już nie cieszy tak, jak cieszyła za pierwszym razem, już nie biegam po pokoju, drąc sobie z głowy włosy w trakcie sceny z rosyjską ruletką. A na mojej playliście muzycznej obok Mokadelic znów goszczą inne utwory. Ale to nadal jedna z najlepszych serialowych przygód mojego życia i trzeci sezon serialu niczego w tej materii nie zmienił.