Anna Nicz: Widział pan już wszystkie odcinki Nielegalnych?

Grzegorz Damięcki: Nie widziałem niczego oprócz fragmentów, przy których z przyczyn technicznych trzeba było popracować nad dźwiękiem. Na przykład zdjęcia kręcone w Stambule - od początku było wiadomo, że trzeba będzie je poprawiać. To miasto żyje - klaksony, hałasy, szum. We wszystkich tych miejscach, gdzie potrzebna jest intymność, nie udało się tej ciszy uzyskać. W trakcie pracy nie mam zwyczaju biegania do monitora. Gdybym zobaczył coś niepokojącego, jest niebezpieczeństwo, że w jakiś sposób sparaliżowałoby mnie to. Lepiej nie ryzykować.

Jak wyglądały przygotowania do scen kręconych w Stambule?

Obawiałem się, że złapię jakąś dziwną chorobę. Już wcześniej było wiadomo, że będziemy nurkować w tej zupie (Bosfor). Nie wiedzieliśmy tak naprawdę, czego się spodziewać. Turcja to szalony, fascynujący kraj, pełen różnych zapachów, dźwięków, ludzi pędzących we wszystkich kierunkach. I to nam się wszystkim bardzo podobało, ale też przez to ciężko było zmrużyć oko. Ale mam nadzieję, że przenosi się to w sposób malowniczy na zdjęcia.

Jak z perspektywy czasu ocenia pan rolę w Nielegalnych? To była najbardziej wymagająca rola w pana karierze?

Na pewno pod względem kondycyjnym było to największe dotychczasowe wyzwanie. Postawiono mi wymogi: trzeba popracować nad kondycją, zrzucić kilka kilogramów. To zresztą przydało mi się prywatnie - inne menu, treningi.

Wszystkie te przerzuty do różnych miejsc, nauka dialogów w kilku językach. Angielski, rosyjski i parę słów po arabsku, języku, którego kompletnie nie rozumiem i musiałem się go uczyć fonetycznie. Zderzenie z aktorami z różnych szerokości geograficznych, którzy mają czasami zaskakujące pomysły i kompletnie inne podejście do zawodu, inaczej się koncentrują przed ujęciem - to wszystko było bardzo ciekawe. To był powrót do dzieciństwa, kiedy każdy był inny, a życie było huśtawką.

W serialu gra pan wiele scen z norweską aktorką Synnøve Macody Lund.

Tak jak klimat tego kraju, Synnøve robi wrażenie chłodnej, małomównej, ale to tylko pierwsze wrażenie. Natomiast jeśli chodzi o jej środki wyrazu, mogłem obserwować, jak to się ma do szkoły słowiańskiej. Na tle skandynawskiego podejścia do zawodu, w polskich produkcjach nadal jest naddatek formy. Partnerzy rozmawiają, jeden wychodzi, drugi zostaje sam, zbliżenie kamery i aktor w Polsce czuje się w obowiązku zagrania jeszcze czegoś. Synnøve stosuje oszczędność, minimalizm. Bardzo mi się to podobało. I to kolejna rzecz, z której się cieszę - dzięki temu filmowi mogłem obserwować jak pracują inni.

Powiedział pan „filmowi”. Celowo?

Filmowi, celowo. W polskim języku w słowach „serial” lub „komedia romantyczna” czai się coś, co zakłada niższy rodzaj produkcji. Spotkałem się wiele razy z takim podejściem. Komedia romantyczna? Eeee, nie idę. My staraliśmy się pracować jak nad porządną produkcją filmową.

„Serial” wywołuje nadal złe skojarzenia. Oznacza dla wielu produkcję płytką, banalną.

Może to. A może też to, że proces produkcyjny jest szybki i dość powierzchowny. Przez lata w serialach trzeba było mieć taką łatwość i gotowość. Pracować szybko, skutecznie, i nie zadawać zbyt wielu pytań. Często słyszałem - my nie mamy czasu na takie psychologiczne rozmowy. Tu było inaczej. Podczas tworzenia Nielegalnych rozmawialiśmy bardzo dużo o życiu tych postaci. Opowiadaliśmy sobie na przykład jak wygląda prywatne życie naszych bohaterów.

To wszystko nie musi być powiedziane na ekranie.

Nie, ale to są bardzo ważne kwestie przy konstruowaniu postaci.

Zastanawiam się, czy wynika to z tego, że przez lata takie podejście i takie produkcje wystarczały widzowi?

Miewaliśmy ogromne sukcesy, jeśli chodzi o seriale – Lalka, Kariera Nikodema Dyzmy, Dom. To są wszystko tytuły, do których przychodzili wielcy aktorzy teatralni. I był czas na rozmowy. Potem nastał okres tandetnego, żarłocznego kapitalizmu. Twórcy zaczęli chyba trochę schlebiać najprostszym gustom. W tych wspomnianych przeze mnie serialach bohater miewał jednak dylematy. Obecnie do serialu znów przyszli ludzie z filmu, a scenariusze „robią” pisarze.

Tak, ten trend jest odczuwalny.

Myślę, że tak jak ze wszystkim, jest to trochę moda i za chwilę przyjdzie tęsknota do jeszcze czegoś innego. Scenarzyści, producenci, filmowcy zaczną rozglądać się za innymi tematami. Może skręcą gdzieś w stronę produkcji kostiumowych? Castingi też idą kluczem sięgania po nie najprostsze skojarzenia, to wszystkim się przydaje. Jak mówił Adam Małysz: żeby daleko skoczyć, trzeba mieć głód skakania. Dobry jest taki głód ciekawych propozycji, fajnie jest, jeżeli te dobre, interesujące role nie pojawiają się bez przerwy. Jest czas na odreagowanie, okrzepnięcie, nabranie głodu kolejnych ciekawych wyzwań.

Dwa pierwsze odcinki zostaną wyemitowane 21 października 2018 roku, o godzinie 21:30 na Canal+. Na czas premiery serialu kanał będzie odkodowany, więc można je obejrzeć całkowicie za darmo. Kolejne odcinki będą dostępne dla abonentów stacji lub platformy nc+. Szczegóły dotyczące premiery znajdziecie na stronie serialu. Niektórzy szczęśliwcy mogą obejrzeć pierwsze odcinki serialu już dziś - stąd dowiesz się, czy ty też.

„The Expanse” to mieszanka fantastyki naukowej, thrillera politycznego i, jakżeby inaczej, konwencji space opery. Kręcony w latach 2015-2022 tytuł adaptuje cykl powieści autorstwa Jamesa S.A. Coreya (pseudonim duetu Daniel Abraham i Ty Franck, który pracował też przy tworzeniu scenariuszy i produkcji serialu). Akcja osadzona jest w przyszłości (+200 lat), kiedy to ludzkość skolonizowała Układ Słoneczny. Grupa różnorodnych bohaterów nieświadomie trafia w centrum spisku, który może przekształcić kruchą zimną wojnę w otwarty, śmiertelny konflikt. Nie pomaga seria kryzysów wywołanych przez nowo odkrytą, obcą technologię.

Tytuł jest chwalony za dbałość o realizm (słynie z twardej, naukowo realistycznej wizji kosmosu), interesująco nakreślone zderzenie brutalnego świata klasy robotniczej Pasa z polityką wielkich mocarstw, złożoność świata, wielopoziomową politykę, moralne dylematy, bohaterów z krwi i kości oraz unikanie łatwego podziału na dobro i zło.

Początkowo „The Expanse” było produkowane przez Sci Fi (dawniej SyFy), jednak stacja ogłosiła zakończenie serialu po 3. seriach. W 2018 r. serial został przejęty przez Amazon Prime Video i zrealizował kolejne odsłony. 6. sezon z 2022 r. kończy główną oś fabularną zgodnie z książkowym „Babylon’s Ashes”, ale zachowuje otwartość na ewentualne kontynuacje - oryginalny cykl literacki obejmuje 9 tomów, a serial adaptuje mniej więcej 6.

Niestety, Prime Video wygasły prawa do dystrybucji pierwszych trzech sezonów - tych zrealizowanych przez Sci Fi. Mowa, rzecz jasna, o wszystkich krajach poza USA, gdzie można zobaczyć całość. (pierwsze dwie odsłony były w Polsce długo dostępne tylko na Netfliksie i w niektórych krajach ). W efekcie subskrybenci platformy Amazona mogą znaleźć tam wyłącznie serie 3-6. Rozczarowani fani ratują się VPN-em oraz innymi, nielegalnymi źródłami.

Uściślając - produkowane przez Alcon i pierwotnie emitowane przez Syfy sezony czasowo przeszły do Amazona, gdy ten wykupił licencję na ich dystrybucję. Była to jednak licencja czasowa - i w tym roku dobiegła końca w większości krajów poza USA. Dzięki temu, że serie 4-6 były produkowane bezpośrednio przez firmę Jeffa Bezosa, wciąż są dostępne w Prime Video na całym świecie. Trudno powiedzieć, czy prawa raz jeszcze zmienią właściciela, czy Amazon wykupi je ponownie. Jak na razie nic nam na ten temat nie wiadomo.

Co ciekawe, na Netfliksie możemy znaleźć kartę tego serialu z opcją włączenia powiadomienia o dostępności. Czy możemy się spodziewać, że pierwsze sezony jeszcze tam trafią? Trudno powiedzieć.

Czytaj więcej:

Akcja "The Pitt" rozgrywa się na w trakcie jednej zmiany oddziale ratunkowym Pittsburgh Trauma Medical Center. Kieruje nią doktor Michael "Robby" Robinavitch (Noah Wyle), do którego wciąż wracają wspomnienia z czasów pandemii, kiedy na jego oczach odszedł jego mentor i nauczyciel. Musi jednak być tu i teraz - pacjentów przybywa w gigantycznym tempie, liczba lekarzy i pielęgniarek jest zbyt mała by temu szybko zaradzić, a jeszcze trzeba przeszkolić nowych, młodych członków załogi. W serialu wystąpili m.in. Tracy Ifeachor, Patrick Ball, Katherine LaNasa, Supriya Ganesh, Fiona Dourif, Taylor Dearden, Isa Briones, Gerran Howell, Shabana Azeez. Wcielający się w główną rolę Noah Wyle jest również jednym z producentów wykonawczych serialu.

Serial cieszy się dużym uznaniem - zbiera świetne opinie krytyków, a publiczność przeważnie jest pod wrażeniem tego, w jaki sposób twórcy podchodzą do gatunku, ale przede wszystkim do postaci. Nie powinno być zatem żadnym zaskoczeniem, że ogłoszono powstanie drugiego sezonu produkcji. Początek są zaplanowane na ten miesiąc (tzn. czerwiec 2025 roku), zaś premiera 2. sezonu "The Pitt" jest planowana na styczeń 2026 roku. Poniżej możecie obejrzeć zwiastun pierwszego, aktualnego sezonu serialu:

Fabuła 2. sezonu ma rozgrywać się niecały rok po wydarzeniach z pierwszej odsłony, a konkretniej w trakcie 4 lipca - amerykańskiego Dnia Niepodległości. Podobnie jak wcześniej, każdy odcinek będzie równał się jednej godzinie zmiany na oddziale tytułowego The Pitt. Wiemy też, że obsada zostanie uzupełniona o nowe twarze - w serialu wystąpią Charles Baker, Irene Choi, Lucas Iverson oraz Laetitia Hollard.

"The Pitt" jest dostępne do obejrzenia w ramach oferty platformy streamingowej Max.

Więcej informacji o ofercie Max przeczytacie na Spider's Web:

Trwają prace nad 3. sezonem najdroższego serialu w historii - inspirowanej mitologią J.R.R. Tolkiena superprodukcji „Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy”. Choć produkcja ma wielu przeciwników (a i mniej ortodoksyjni miłośnicy prozy Mistrza mają jej niemało do zarzucenia), cieszy się wysoką oglądalnością, satysfakcjonując włodarzy platformy Prime Video. Fakt, że 2. sezon został cieplej przyjęty przez publiczność, mógł sprawić, że twórcy złapali nieco więcej wiatru (tzn. motywacji) w żagle.

Póki co nie wiemy zbyt wiele o nadchodzącej odsłonie - co nie oznacza, że brakuje nowinek. Prime Video ogłosiło właśnie troje nowych członków obsady hitu.

Do 3. serii dołączą Andrew Richardson, Zubin Varla oraz Adam Young. Richardson będzie stałym członkiem kluczowych członków obsady, natomiast Varla i Young wystąpią w tzw. rolach powracających. Nie wiemy jeszcze, kogo zagrają.

Ten pierwszy to brytyjski artysta o bardzo bogatym dorobku teatralnym. Na ekranie mogliśmy go zobaczyć m.in. w „Ekstrapolacjach”, „The Independent”, „Killer Among Us” czy „Kobiety szpiedzy”.

Z kolei Varla to wielokrotnie nagradzany aktor i wokalista, który zbudował imponującą karierę, współpracując z jednymi z najbardziej nowatorskich i kreatywnych reżyserów na świecie. Young znany jest widzom z roli Jim-Boba w horrorze „Nie oddychaj 2” z 2021 r., a także występów w „Sex Education”, „Wiedźminie” czy „Royal Bastards”.

Serial „Pierścienie Władzy” jest produkowany przez showrunnerów i producentów wykonawczych J.D. Payne’a i Patricka McKaya. Dołączyli do nich producenci wykonawczy Lindsey Weber, Justin Doble, Kate Hazell, producentka wykonawcza i reżyserka Charlotte Brändström. Producentem jest Matthew Penry-Davey, a Ally O’Leary, Tim Keene i Andrew Lee są współproducentami.

Do pozostałych członków obsady „Pierścieni Władzy” należą m.in.: Charlie Vickers, Morfydd Clark, Robert Aramayo, Ismael Cruz Córdova, Charles Edwards, Robert Strange oraz Markella Kavenagh.

Wszystkie odcinki dwóch pierwszych sezonów są obecnie dostępne wyłącznie w serwisie Prime Video w ponad 240 krajach w wielu wersjach językowych. Data premiery kolejnej odsłony nie została jeszcze ujawniona.

Czytaj więcej o rozrywce w Spider's Web:

„Zero litości” to kolejna adaptacja popularnego webtoonu: tym razem mowa o „Plaza Wars: Mercy for None” autorstwa Oh She-hyung i Kim Kyun-tae. Głównym bohaterem jest Nam Gi-jun (So Ji-sub) - były gangster, kluczowy członek potężnej grupy przestępczej Beomyeongdong, który dekadę wcześniej przeszedł na „emeryturę”, okaleczając się. Specjalnie przeciął sobie ścięgno Achillesa, by odciąć się od brutalnej rzeczywistości i chronić swojego młodszego brata, Gi-seoka.

Beomyeongdong z czasem rozpadło się na rywalizujące frakcje: Joowon i Bongsan. W czasie nieobecności Gi-juna jego brat, Nam Gi-seok, piastował wysokie stanowisko w strukturach drugiej ekipy i był typowany na jego następcę.

Po 11 latach spokojnego życia na kempingu Gi-jun dowiaduje się, że Gi-seok został brutalnie zamordowany, rzekomo przez grupę nastolatków zaangażowanych przez aplikację „The Graveyard” („Cmentarz”). Początkowo jako zleceniodawcę wytypowano syna grupy Bongsan, jednak ostatecznie śledztwo ujawnia, że za wszystkim stoi ktoś zupełnie inny. Tak czy inaczej: zawiązano spisek, a Gi-jun decyduje się wrócić - rusza na samotną odwetową krucjatę, zamierzając wyeliminować wszystkich współodpowiedzialnych. 

„Zero litości” jest dokładnie tym, czym się wydaje - prostą jak drut opowieścią o zemście, kryminałem akcji, kinem z akcentami noir. Tworem, który z jednej strony prowadzi do częściowej satysfakcji z wymierzonej sprawiedliwości, ale i przypomina, że wcale nie musiało tak być, że wspólne marzenia braci o „normalnym życiu” były na wyciągnięcie ręki, a ścieżkę autodestrukcji należało porzucić bez względu na wszystko. Wybrany przez protagonistę sposób zamknięcia tego pełnego krwi cyklu nienawiści utwierdza tezę, że zemsta to ślepa droga bez świateł na końcu.

Było? No pewnie, że było. Tym razem jednak mówimy o popularnych motywach rozwleczonych na aż siedem epizodów. Historia napędzana jest wprawdzie nie tylko zemstą, lecz także lojalnością czy, z drugiej strony, destrukcyjną siłą władzy. Czy to wystarcza, by uczynić śledzenie tego niekrótkiego mordobicia i uczynić seans satysfakcjonującym?

Jeśli jesteś fanem gatunku: owszem, powinno wystarczyć... przez pewien czas. Ale po kolei. Początkowo łatwo się zniechęcić: pierwszy epizod cierpi na brak kontekstu, bo widz wrzucony jest w sam środek gangsterskiego konfliktu i może mieć problem, by się w nim odnaleźć. Minie trochę (ale niespecjalnie wiele) czasu, zanim zorientujemy się w tej rzeszy poważnych mężczyzn w ciemnych garniturach. Im bardziej jednak Gi-jun zbliża się do rozwiązania intrygi, tym jaśniejszy staje się układ sił, relacji i zależności.

Umówmy się jednak: najważniejsza jest tu przemoc. A ta jest odpowiednio soczysta. Tak, „Zero litości”, prosty i bardzo dosłowny serial pełen walk, zdrad i groźnie łypiących spode łba facetów żądnych krwi, oferuje świetnie zrealizowane sceny potyczek (i w ogóle świetnie wygląda!). Sposób, w jaki Gi-jun rozprawia się z kolejnymi legionami wrogów, robi wrażenie (sekwencja w kafejce to chyba najmocniejsza inscenizacja w całej produkcji, mniam). Dlatego też przez długi czas ogląda się to wszystko z niemałą frajdą - problem pojawia się wówczas, gdy orientujemy się, że twórcy nie podstawiają protagoniście żadnych przeciwników, którzy mogliby sprawić, że poczujemy zagrożenie, wyższą stawkę, niepewność. Gi-jun wydaje się niezniszczalny, a kolejne walki stają się coraz dłuższe i, siłą rzeczy, przewidywalne do bólu. Tak bardzo, że aż zaczynają nużyć. Okej, co jakiś czas pojawiają się „więksi” oponenci, ale żaden z nich nie wydaje się realnym wyzwaniem. Nasz gangster niemal nie odnosi ran, ba, nie męczy się zanadto, a napięcie i cała frajda ulatują w eter. 

Pierwszorzędna realizacja i świetne aktorstwo (w produkcji widzimy naprawdę zdolnych koreańskich artystów) to za mało. Gdyby całość zamknąć w dwóch godzinach - byłby to naprawdę przyzwoity seans. Jednak w tym wypadku obawiam się, że szkoda czasu: zwłaszcza, że poza zgrabnie sportretowaną przemocą, niewiele jest tu elementów godnych uwagi - ani głębi, ani ciekawych wniosków. A gąszcz mało emocjonujących zdrad i pseudo-moralnych dylematów nie zrobi na nikim wrażenia.

Czytaj więcej:

Podczas festiwalowej prezentacji Netflix zaprezentował fanom dwuminutowy fragment nowej produkcji oraz wyemitował nagranie od braci Duffer. Twórcy bardzo oszczędnie dawkowali informacje - było jasne, że to jedynie przedsmak tego, co ma dopiero nadejść. Przypomnę, że wyczekiwany spin-off popularnej serii - „Stranger Things: Tales From ’85” - będzie serialem animowanym.

Podsumujmy, czego udało się dowiedzieć dziennikarzom zagranicznych serwisów na wspomnianej imprezie.

Zacznijmy od oficjalnego opisu fabuły produkcji, którym wreszcie podzielił się z fanami Netflix:

Za animację odpowiada studio Flying Bark. Serial powstaje w technice CGI - nie jest rysowany ręcznie. Początkowo projekt miał przypominać jeden do jednego klasyczną sobotnią animację, lecz kiedy twórcy zorientowali się, że ich nowe dzieło obejmuje przecież grozę i śmierć, zdecydowali się na bardziej realistyczne odwzorowanie postaci. Punktem wyjścia do pełnych modeli CGI (w stylu „Spider-Man Uniwersum” i „Arcane”!) była fanowska grafika autorstwa Meybis Ruiz Cruz. Jedną z pierwszych prób było przekształcenie domu Byersów w trójwymiarowy obiekt - wykonano go w sierpniu 2023 r. Do pracy nad projektowaniem potworów zaproszono Carlosa Huantego.

Dziennikarz Collider podkreśla jednak, że jego zdaniem materiał wydawał się kierowany raczej do młodszej widowni.

Premiera serialu jest zaplanowana na 2026 r., czyli już po premierze finałowej odsłony głównej serii.

Czytaj więcej: