Kler wywołał olbrzymie kontrowersje jeszcze przed swoją premierą. Film Smarzowskiego obraził wielu już swoim trailerem. A entuzjastyczne recenzje podczas 43. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni tylko pogłębiły wściekłość niektórych środowisk. Do bojkotu produkcji wzywa Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy i szefostwo telewizji publicznej.

Dystrybutor produkcji już zaoszczędził masę pieniędzy na promocji, dzięki dziesiątkom publikacji w mediach całej Polski. A na horyzoncie są dodatkowe miliony złotych. Kler ma szansę na rekordowe otwarcie w kinach. Wszystko dlatego, że wśród właścicieli sal kinowych i multipleksów zapanował niezwykły szał na film Smarzowskiego.

Ciągnąca się od tygodnia medialna burza wokół filmu sprawiła jednak, że kiniarze zmienili zdanie. Niektórzy bardziej od innych. Kler będzie można zobaczyć w niemal każdym kinie studyjnym (nie licząc miast, gdzie premiera została zablokowana lub przełożona), a także największych sieciach multipleksów.

Najmniej seansów dzieła Smarzowskiego proponują placówki Cinema City. Tam film będzie można zobaczyć od kilku do kilkunastu razy w zależności od miasta. Wiele placówek planuje liczbę trzynastu pokazów dziennie, tak żeby widzowie mogli wybrać któryś z pokazów odbywających się co godzinę.

Prawie każde Multikino zaprasza na siedemnaście-osiemnaście wyświetleń Kleru. A niektóre z nich oferują nawet dwadzieścia dwa seanse dziennie (!). Zarazem większość sieci kin wycofała możliwość wcześniejszego rezerwowania biletów.

Z tak ogromną liczbą pokazów Kler ma szansę na pobicie rekordów otwarcia notowanych ostatnio tylko przez produkcje Patryka Vegi. Jego ostatnie filmy Botoks i Pitbull. Niebezpieczne kobiety w pierwszy weekend przyciągnęły odpowiednio 711 tys. i 835 tys. widzów. Nawet Vega nie był jednak pokazywany w kinach tak wiele razy.

Wszystko to pokazuje, że Polacy w rodzimym kinie najbardziej lubią kontrowersję i tematy tabu. Cokolwiek powiedzieć o inteligencji i wykonaniu filmów Vegi, to faktycznie poruszają one drażliwe społecznie tematy. Opowiadają o nich na bazie stereotypów, ale to najwyraźniej nie przeszkadza widzom. Na szczęście u Smarzowskiego stereotypy (w większości) ustępują prawdziwym emocjom i ludzkim tragediom.

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi). Siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork po wykonanym zadaniu decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: