W takim właśnie duchu powstała płyta "Old Sock", która ma dzisiaj światową premierę, a której słucham od rana za pośrednictwem Spotify. To album, który gdyby nagrał go ktoś inny pewnie przeszedłby niezauważony. Nie niesie bowiem w sobie żadnej rewolucji, nie jest przełomowy, nie obala muzycznego status-quo, nie rzuca rękawicy Coldplayowi, U2, czy Will.I.Am.

Jest za to kolażem wszystkich styli muzycznych, których "próbował" Clapton przez wszystkie lata swojej długiej kariery. Jest miejscem na piękne melodie, przydługawe na dzisiejsze standardy solówki gitarowe oraz spektakularne, choć zupełnie niewymuszone dialogi pomiędzy poszczególnymi instrumentami.

Sporo tu spokojnego bluesa, nieco reggae i jazzu oraz melodyjnego pop-rocka, czyli tego co można było doświadczyć na wszystkich płytach Claptona w XXI w. z wyłączeniem albumów stricte bluesowych ("Me and Mr. Johnson" (2004), "Sessions for Robert J" (2004), czy nagranej wspólnie z JJ Cale'em "The Road to Escondido" (2006). Jeśli słuchaliście poprzedniej studyjnej płyty Claptona zatytułowanej... "Clapton", to "Old Sock" zabrzmi jak jej druga część - ma wręcz identyczną strukturę w podziale na charakter kawałków, czy bardzo podobny styl ich aranżacji.

To jednak żaden zarzut - Eric Clapton jest uprawniony do nagrywania takich płyt jak nikt inny, może z wyłączeniem Marka Knopflera, który zakotwiczył na dobre w amerykańskim blues-folku i może nagrywać tę samą płytę co dwa lata a i tak jest pięknie. W "Old Sock" wystarczy wsłuchać się w gitarę Claptona, tę graną w stylu "slow hand", z którego jest najbardziej znany, by zrozumieć, że niczego innego wymagać o starego mistrza nie możemy.

Najlepsze fragmenty nowej płyty to te, w których Clapton pozwala sobie na nieco dłuższe formaty, czyli np. w otwierającym album "Further On Down the Road", czy też w "The Folks Who Live on the Hill", czy w pięknie zaaranżowanym coverze hitu zmarłego niedawno Gary'ego Moora "Still Got the Blues". Wspaniale brzmią także pop-rockowe melodyjki tj. "Angel", czy "Every Little Thing", w któych Clapton wspomagany jest przez żeński chórek. Tylko singlowy dynamiczny "Gotta Get Over" jest nieco mylący, bo cała płyta jest nieco bardziej nostalgiczna i spokojna.

Mało jest wśród dzisiejszych topowych muzyków naprawdę dobrych instrumentalistów. Dziś bardziej liczy się wizerunek, potencjał marketingowy w tzw. socialu, czy sex-appeal. Takich wirtuozów jak Clapton świat muzyki już dziś nie produkuje. Warto ich jednak słuchać, nawet jeśli sami mają się już dziś za stare skarpetki.
Jeśli tylko pachną tak jak ta od Erica Claptona.

Eric Clapton "Old Sock" dostępny m.in. w Spotify, Deezerze, WiMP oraz iTunesie.

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi). Siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork po wykonanym zadaniu decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: