3. sezon „Stranger Things” zapewnia nam emocjonującą przejażdżkę, ale w pasach bezpieczeństwa. Twórcy wiedzą, co kochają ich widzowie

Kiedy w 2016 roku zadebiutował serial „Stranger Things”, publiczność eksplodowała. Netflix, mający przecież na koncie wiele różnych serii, trafił w dziesiątkę - udało mu się stworzyć hit na miarę już istniejących, takich jak „House of Cards” czy „Orange Is the New Black”, a może nawet większy.

Tęsknota za minionymi latami 80. przerodziła się w kult „Stranger Things”, z miejsca zapewniając gigantyczną popularność aktorom grającym w produkcji i samym ich postaciom, które – i chyba nie przesadzam – weszły do „kanonu popkultury”, a Jedenastka jest tego najlepszym przykładem. Naszpikowana cytatami i odwołaniami do różnych dzieł filmowych (np. „E.T.”, „Goonies”) opowieść o dzieciakach, które stają oko w oko z niebezpiecznym potworem (a w dalszej części z potworami), urzekała tajemnicą, możliwością przeżycia niecodziennej przygody, rewelacyjną ścieżką dźwiękową, humorem i nieco komiksowym przedstawieniem świata.

Ci, którzy nie pamiętają lat 80. i stronili od „starego” kina, dostali retro klimat we współczesnym wydaniu i być może bodziec, by zapoznać się z kultowymi produkcjami. Z kolei widzowie wychowani na kinie przygodowym, sensacyjnym i sci-fi z tamtego okresu magicznie przenieśli się z powrotem do dawnych czasów w XXI wieku, jak gdyby wsiedli do nieco sfatygowanego już DeLoreana DMC-12. Po premierze 1. sezonu „Stranger Things” stało się marką samą w sobie – powstały gry, ubrania, gadżety i książki związane z serialem. A ogólny zachwyt nie zmniejszył się nawet wtedy, gdy okazało się, że odpowiedzialni za tytuł bracia Duffer są oskarżeni o plagiat.

I nawet jeśli dla niektórych „Stranger Things” to tylko zlepek motywów z filmów lat 80. podlany nostalgiczno-przygodowym sosem, to nie można temu serialowi odmówić jednego – podbił serca widzów. A sami jego twórcy nie kryją się z odwołaniami do minionych lat i rzucają tytułami, które choćby przed premierą „Stranger Things” warto obejrzeć. Po sukcesie debiutanckiej serii przyszedł jednak czas na kolejne sezony, a tym samym nowe wyzwania. I chociaż 2. seria niektórych nieco ostudziła, hype nie minął.

Przed twórcami trudne zadanie – zachować ciągłą świeżość, ale czerpać z tych samych motywów, które pokochali ich widzowie. A w planach – według informacji sprzed paru lat – mają powstać cztery, a może nawet łącznie pięć sezonów opowieści o mieszkańcach Hawkins.

I choć moja ekscytacja przy 2. sezonie „Stranger Things” była mniejsza, niż w trakcie oglądania „jedynki”, którą wchłonęłam za jednym razem jak Eleven gofry, to trzeba przyznać, że twórcom udaje się opowiadać o tym samym, przy jednoczesnym dodawaniu pewnych nowości.

W nowej serii spotykamy bohaterów rok później. Jest gorące lato w Hawkins roku 1985. Wydaje się, że paczka dzieciaków mogła sobie pozwolić na to, by zapomnieć o tragicznych wydarzeniach z przeszłości, tak jak i inni mieszkańcy. Nadchodzi nowa era – wszyscy mogą skupić się na swoich sprawach, a w powietrzu unoszą się... miłość, skwar, a nad miastem wielkie centrum handlowe Starcourt Mall (tak, Steve naprawdę tam pracuje razem ze swoją boską fryzurą, którą niestety musi ukrywać).

Wspominałam coś o paczce dzieciaków? Nasi bohaterowie to już prawdziwa młodzież! Uwaga – jeśli komuś nie podobały się ich niewinne całusy w 2. sezonie, to niech lepiej zamknie oczy. Jest gęsto od emocji, fochów, a nam przez chwilę może się wydawać (i im także), że kłopoty związane z dorastaniem to najgorsze, co właśnie ich spotyka. I choć trochę tęsknię za tym, kiedy byli tylko dziećmi i nie w głowie były im romanse (zresztą nie tylko ja, o czym się przekonacie), to podoba mi się, że twórcy „Stranger Things” w gruncie rzeczy pozwolili tym postaciom zachować swoje dzieciństwo. Bo nawet jeśli Jedenastka całuje się z Mikiem, to mamy świadomość tej niewinności, pewnej nieporadności, która i nam towarzyszyła w trakcie pierwszych zauroczeń. A o to w dzisiejszych serialach dla młodzieży coraz trudniej.

O tym, jak relacje wraz z wiekiem się zmieniają i jak trudno niektórym się do tego dostosować. To też opowieść o tęsknocie za minionym, co świetnie koresponduje także z tym, jak na serial reagują sami widzowie. Oni też tęsknią za tym, co było, a „Stranger Things” wybiera z motywów lat 80. to, co najlepsze i serwuje im to w wysokojakościowym wydaniu. Działa trochę tak, jak nasza pamięć, kolekcjonując głównie dobre wspomnienia, które po latach są bardziej wyraziste.

Nowe odcinki to po prostu eksplozja tej dekady – od muzyki, poprzez stroje, aż po sam całościowy klimat, włącznie z wątkiem... politycznym. Mamy też ciekawy komentarz do zmiany sytuacji i napierającego kapitalizmu w wydaniu wielkopowierzchniowych marketów, które bezwzględnie wkraczają do miast, zagarniając małe sklepiki i pensje ich właścicieli. I choć już wcześniej mieliśmy mnóstwo nawiązań do lat 80. (fani „Terminatora” będą mieli swoje chwile chwały), to teraz jest jeszcze pełniej, jeszcze bardziej i mocniej. Uderzają nas kolory, dźwięki, krzykliwość tamtych czasów.

Pierwszy odcinek wydaje się w pewnym sensie jak wyciągnięty z innego serialu, a sceny na basenie z Billym, bratem rudowłosej Max, to mistrzostwo. Przez moment zastanawiałam się, czy przypadkiem nie oglądam jednak „Wet Hot American Summer”. Sporo jest też gagów w tym sezonie, zwłaszcza na początku i są to naprawdę udane momenty, nieco przerysowane, ale takie, które rzeczywiście mnie rozbawiły. Twórcy puszczają do nas oko, bawią się schematami i wyciskają z nich, ile wlezie.

Będzie więc nowy potwór, który sprawi, że życie mieszkańców Hawkins stanie się udręką, a w głównych bohaterach odżyją dawne wspomnienia. Team Joyce i Hopper będzie na tropie zagadki, tak jak i Nancy oraz Jonathan. Nasi ulubieńcy będą musieli połączyć swoje siły w walce, a ta będzie bardzo wymagająca.

Bo czego tu nie ma? Są źli ludzie, są też... bardzo źli ludzie, paranormalne zjawiska, śledztwo dziennikarskie będące zagrożeniem, trupy, krew i tajemnicze korytarze. Jest też bardzo upierdliwa siostra Lucasa, która nadmiernie używa dzwonka w lodziarni. Mogę więc wam zagwarantować, że będzie się działo.

Bracia Duffer umiejętnie korzystają z tych samych motywów, które już znamy, ale dodają kilka nowych elementów, czyniąc „Stranger Things” serialem, który się nie nudzi. I choć „trójka” „jedynki” nie przebija, to pokazuje, że jest życie po zniknięciu i powrocie Willa. Dla nas na pewno. Czy dla bohaterów Hawkins? Przekonajcie się sami.