Ikona, kaskader, scjentolog - Tom Cruise i jego najlepsze filmy

Jeśli miałbym wybrać jedną, najlepszą rolę Toma Cruise’a, to bez wątpienia wybrałbym Franka Mackeya z Magnolii, czyli arcydzieła Paula Thomasa Andersona. Cruise zachwyca tym, jak głęboko wszedł w swoją postać i jak bardzo przekonująco potrafił oddać jej dość odrzucający i szowinistyczny, ale zarazem pewny siebie, styl bycia. Jego ekspresja, siła woli, potęga przekonań i charyzma odegrane są bez jednej fałszywej nuty. Istny majstersztyk. Ta rola była, razem z kręconym w podobnym okresie Oczy szeroko zamknięte, otworzeniem nowego rozdziału w karierze Cruise’a. Jako aktor dojrzał on już na tyle, że potrafił szukać sobie aktorskich wyzwań także poza mainstreamowym Hollywood.

Ten film był idealnie skrojony pod Cruise’a w tamtym momencie jego kariery. Tom wcielił się w Rona Kovica, okaleczonego weterana wojny w Wietnamie, który z patrioty zmienia się w bojownika walczącego z polityką wojenną Stanów Zjednoczonych. To historia człowieka pełnego ideałów, który został złamany i próbuje podnieść się z psychicznego doła, w którym się znalazł. Cruise fantastycznie i niezwykle wiarygodnie oddał całą gamę emocji jakie prezentuje ta postać. Od prostoty i naiwności, po psychiczne załamanie i wielką siłę. Wybitna kreacja, która pokazała, że Tom Cruise to nie tylko gwiazdor, ale przede wszystkim naprawdę znakomity aktor, radzący sobie świetnie w wymagających dramatycznych rolach.

Pomimo kontrowersji, które wzbudza w mediach Tom Cruise, chyba nigdy nie przestanę czuć do niego sympatii. To jeden z nielicznych aktorów, hollywoodzkich i nie tylko, których mimo wszystko nie da się nie lubić, i którzy cały czas mi imponują. Przede wszystkim oddaniem swojej pracy. Różne rzeczy można powiedzieć o nim i jego filmach, ale każdy musi przyznać, że kino to on zwyczajnie kocha.

Od dekad sukcesywnie buduje swoją karierę, osiągając prawie wszystko co mógłby osiągnąć, zdobywając sławę i uznanie. Od lat pracuje z największymi twórcami kina. Z czasem jego zaangażowanie w kręcenie filmów przeniosło się na o wiele szersze spektrum – najpierw założył firmę, poprzez którą pełni funkcję producenta właściwe wszystkich filmów w których gra. Następnie, poczynając od pierwszych odsłon Mission: Impossible, zaczął udzielać się też jako kaskader wymyślając sobie coraz to bardziej niewiarygodne wyzwania.

W Rouge Nation zwisał ze skrzydła wznoszącego się w powietrze airbusa oraz wstrzymał oddech pod wodą na 6 minut (!). Podobno, w nadchodzącej szóstej części, przygotował coś jeszcze bardziej ekstremalnego i coś czego nikt wcześniej nie robił. Ale na mnie i tak największe wrażenie zrobiła sekwencja wspinaczki po najwyższym wieżowcu świata - Burdż Chalifa, w Mission: Impossbile - Ghost Protocol. Pamiętam, że podczas tej sekwencji dosłownie wstrzymywałem oddech, bo na ekranie kinowym prezentowała się ona niewiarygodnie. Niewiele razy doznałem takich emocji w kinie.

Wszyscy zwracali uwagę na genialną rolę autystycznego Raya Babbitta, granego przez Dustina Hoffmana, bo była bardziej efektowna. Na mnie większe wrażenie zrobiła świetna, przemyślana i doskonale wyważona rola Cruise’a. Tym bardziej, że był to dla niego czas przełomowy. Niedługo po globalnym fenomenie Top Gun, kiedy Tom stał się światową gwiazdą numer 1, a przy tym jego kariera tak naprawdę była w początkowym stadium. Moim zdaniem to właśnie Charlie Babbitt, a nie jego autystyczny brat, jest centralną postacią Rain Man – zagubiony w meandrach wielkomiejskiego życia, kariery i materialistycznego świata. Chory brat jest tylko katalizatorem przemiany, która ma się w nim zadziać. I Cruise z wielkim wyczuciem pokazał na ekranie tę duchową podróż bohatera.

Ten film tak naprawdę rozpoczął karierę Toma Cruise’a. Aż trudno uwierzyć, że jego premiera miała miejsce 34 lata temu. Ryzykowny interes to w sumie jeden z filmów, który stworzył specyficzną fakturę lat 80. na ekranie kinowym - dość luźna atmosfera z wyczuwalnym napięciem erotycznym w tle, syntezatorowa muzyka (w wykonaniu legendarnych Tangerine Dream oraz gwiazd popu tamtych czasów). Cruise, jako wchodzący w dorosłe życie Joel, jest tak przekonujący w byciu naiwnym i zaradnym nastolatkiem, że po prostu nie da się nie uwierzyć w jego kreację.

W tym filmie Tom Cruise wprawdzie nie występuje, ale jest "cichym bohaterem" i to dość negatywnym. Dokument produkcji HBO odkrywa wszystkie ciemne karty scjentologii i jej twórcy L. Rona Hubbarda - ogarniętego psychotycznymi maniami pisarza sci-fi i mitomana, który wpadł na genialny w swojej prostocie pomysł na zbicie fortuny. Film HBO wyłuszcza zagadnienia związane z praniem mózgu przez scjentologów oraz to, jak ta sekta niszczy życia, rodziny i psychikę jej wyznawców. A Cruise, będący jej (chyba) nieświadomym do końca ambasadorem zamkniętym w wygodnej bańce, robi dobrą minę do złej gry.

Ostatni samuraj nie jest może perfekcyjnie wierny realiom historycznym, ale jego walory artystyczne (wspaniałe kostiumy, genialna muzyka Hansa Zimmera, przepiękne plenery, imponujące sceny walk i bitw oraz aktorstwo) sprawiają, że jest to jeden z moich ulubionych epickich widowisk. Tym bardziej, że fascynuje mnie od zawsze kultura Japonii, ich obyczaje, architektura, filozofia. Cruise, w roli kapitana Algrena, który przybywa do Japonii, by szkolić tamtejszych żołnierzy cesarskich. Nie wchodzi może na wyżyny aktorstwa, ale jego prezencja i charyzma sprawiają, że po raz kolejny dostarcza widzom wiarygodną kreację.

Jako że mam słabość do każdego filmu, w którym poruszana jest tematyka podróży w czasie, Na skraju jutra nie potrzebowało zbyt wiele by zyskać moją sympatię. Cruise, jako uwięziony w pętli czasu major William Cage, spisuje się znakomicie. Trochę się obawiałem, że po tylu filmach akcji, kolejny reprezentant tego gatunku okaże się lekko "wymęczony", ale nie - jakimś cudem Cruise nadal zachowuje świeżość, charyzmę, lekkość. I za każdym razem daję mu się nabierać na jego standardową już kreację naiwnego i poczciwego bohatera, który znajduje się w nietypowej sytuacji i próbuje znaleźć z niej wyjście.

Demoniczny zabójca Vincent z Zakładnika, to jedna z ciekawszych ról Cruise'a. Głównie ze względu na to, że to jeden z nielicznych przypadków, gdy można oglądać go jako czarny charakter. I choć chciałoby się czasem ponarzekać na Toma, to w tym przypadku nie za bardzo jest na co. Jego skupiona, starannie przygotowana i przemyślana kreacja jest jednym z najmocniejszych filarów Zakładnika. Chociaż nawet bez tego, film Michaela Manna ogląda się fantastycznie - to wspaniale wyglądający, wciągający thriller neo-noir, jeden z najlepszych filmów Toma Cruise'a w XXI wieku.