Sony pokazało, że potrafi zrobić fajny film o superbohaterze, ale nie mówię tutaj o Venomie. Ogromnym sukcesem okazał się Spider-Man: Homecoming, który na mocy umowy między wytwórniami jest zaliczany do franczyzy Marvel Cinematic Universe. Na tej jednej postaci ta współpraca się jednak kończy.

Sony postanowiło pójść za ciosem i rozwijać własne filmowe uniwersum na bazie postaci z komiksów Marvela. Na pierwszy ogień poszedł uwielbiany przez fanów Venom, który do tej pory szczęścia do aktorskich adaptacji nie miał. Złej passy przerwać się nie udało.

Film wydany w kategorii PG–13 razi kiepską grą aktorską, lichym scenariuszem i słabymi efektami specjalnymi. Już przedpremierowe recenzje nie pozostawiały wątpliwości, że Tom Hardy nie podołał tej roli, a Ruben Fleischer nie pokazał tej postaci tak, jak można byłoby sobie tego życzyć.

Nie przeszkodziło to jednak fanom wybrać się tłumnie do kin. Venom zarobił na otwarciu 80 mln dol. w samych Stanach Zjednoczonych. Wynik globalny to zaś 205 mln. dol. Dzięki temu nowy film Sony dzierży teraz koronę, jeśli chodzi o październikowe zarobki w świecie kina.

Wyniki finansowe są na tyle dobre, że nie ma większych wątpliwości, że wytwórnia spróbuje pójść za ciosem. Wiemy już, że trwają prace nad filmem Morbius, w którym wystąpi Jared Leto. Ma on być kolejnym obrazem w ramach nowego cyklu o dość koślawej nazwie Sony’s Universe of Marvel Characters.

Obawiam się, że Morbius może okazać się spektakularną klapą. Nie tylko ta postać gra w zupełnie innej lidze niż kultowy Venom, ale w dodatku widzowie sparzeni kiepskim filmem, raczej nie będą zainteresowani kolejną wycieczką do kina na film Sony - zwłaszcza, że konkurencja w tym segmencie jest gigantyczna.

Venom może być dla Sony tym, czym Liga Samobójców okazała się dla Warner Bros. Suicide Squad również stawiało w centrum fabuły nie bohaterów, a złoczyńców. Film co prawda zarobił dla wytwórni ogromne pieniądze, ale było to pokłosie kredytu zaufania fanów, a nie wyznacznik jakości produkcji.

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi). Siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork po wykonanym zadaniu decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: