Dziś w TV Matrix: dlaczego warto obejrzeć go raz jeszcze

Keanu Reeves jest niebywale skromnym człowiekiem i za to go podziwiam, ale daleko mu do wybitnego aktorstwa. Zasłynął on jednak rolą w „Matrixie” i cały czas będzie z nią kojarzony. Nie dziwi więc, że – wtedy jeszcze mało znani – Wachowscy początkowo szukali popularniejszego i lepszego aktora. Z różnych powodów rolę w filmie odrzucili Brad Pitt, Will Smith, Tom Cruise, Leonardo DiCaprio czy nawet Nicolas Cage. Zawsze chętnie przyjmuje on niemal wszystkie propozycje, lecz tym razem zobowiązania rodzinne zmusiły go do odmowy. I dobrze, bo zupełnie nie widzę go jako Neo. Z kolei między innymi Russell Crowe odrzucił możliwość zagrania Morfeusza. Obaj aktorzy, Reeves i Fishburne, stworzyli mimo to postacie kultowe.

Zanim rozpoczęto pracę nad filmem, aktorzy spędzili cztery miesiące na nauce sztuk walki. Dzięki temu „Matrix” to piękne, efektowne pojedynki kung-fu, do których choreografię stworzył Woo-ping Yuen – „Pijany mistrz” i „Kill Bill 2”. Pomimo tego dzieło byłoby pozbawione ikry, gdyby nie piorunujące efekty specjalne. Po raz pierwszy w kinie na tak ogromną skalę wykorzystano niewiarygodnie dopracowany efekt bullet time. Scena, gdy Neo robi unik przed kulą wystrzeloną przez Agenta Smitha, pozostaje na zawsze w pamięci. Zresztą sztuczki innego rodzaju, jak na przykład wybuch helikoptera, także zachwycają.

„Matrix” zarazem to nie tylko ciekawa walka wręcz, strzelaniny i widowiskowa otoczka. Na całkiem szeroką skalę autorzy odwołują się bowiem do filozofii, religii i nauki. Znajdziemy tu nawiązanie do słynnej „Jaskini Platona” – bohater, zanim wybrał czerwoną pigułkę, znał tylko iluzję prawdziwego życia rozumianą w religiach wschodu jako „Maja”. Przede wszystkim jednak teoria, jakoby wszystko, co nas otacza, stanowiło jedynie symulację, znajduje pewne potwierdzenia w nauce – uczeni cały czas badają tę kwestię, znajdując mniej lub bardziej przekonujące dowody i szukając jednoznacznego potwierdzenia, czy żyjemy we wspomnianej symulacji.

Produkcja Wachowskich to ponadczasowe, fenomenalne kino. Okazuje się nie tylko klimatyczne i efektowne wizualnie, ale tkwi w nim pewna metafizyka – jedni poczują ją od razu, a drudzy prawdopodobnie dopiero przy następnych seansach. Do filmu chętnie wraca się nawet po raz kolejny, ponieważ zawsze jest on niezapomnianym przeżyciem. Wybierajcie: Matrix albo czerwona pigułka z kanałem TCM!