Źle się dzieje w Bieszczadach. Recenzja 3. odcinka nowego sezonu Watahy

Uwaga, poniższy materiał zawiera spoilery z drugiego i pierwszego sezonu serialu Wataha. 

Dwa pierwsze odcinki po tej długiej przerwie były jak kofeinowy strzał zaaplikowany z rana. Dawały kopa, ale organizm szybko poprosił o więcej. I dostaliśmy więcej. Od wczoraj abonenci HBO GO mogą poznać dalszą część historii o uciekinierze Rebrowie, prokurator Dobosz i innych uczestnikach bieszczadzkiego dramatu.

Fabuła płynie dość naturalnie, ale serial bombarduje nas wydarzeniami. Śledztwa nabierają tempa, w światku przestępczym toczą się walki, a Rebrow nie ustaje w wysiłkach, aby odnaleźć Martę. W tle cały czas pojawia się bardzo aktualny problem uchodźców.

Doceniam, że kwestię "obcych" pojawiających się w tej bieszczadzkiej prowincji zrealizowano w taki sposób. Tematu nie ujęto w zbyt nachalnie. Jedyne czego mi brakuje, to zarysowania charakterów postaci, które znalazły się po obu stronach tego problemu. Myślę, że serial mógłby na tym skorzystać i przy okazji uniknąć zarzutów o ideologiczne popieranie jakiejś sprawy. A przecież wiemy doskonale, że takie zarzuty muszą się pojawić, gdy tylko gdzieś zostanie wspomniany temat uchodźców.

Dowiedzieliśmy się co nieco o Adamie Grzywaczewskim. Wygląda na to, że te cztery lata, który upłynęły od czasu, gdy spalił żywcem swoich przyjaciół, oddaliły wszystkie wyrzuty sumienia. Grzywa stał się okrutny, co najwyraźniej jest bardzo przydatną cechą w jego nowym fachu. Wygląda bowiem na to, że to on kieruje znaczną częścią szmuglerskiego procederu. Duże wrażenie zrobiła na mnie bezwzględność, z jaką potraktował Cinka, gdy ten ostatni zdecydował się go wystawić.

Osoby, którym nie podobał się pierwszy sezon Watahy, najczęściej krytykowały zakończenie poprzedniej serii. Niestety, część zarzutów jest wyjątkowo trafna. Fabuła serialu była dość zawiła, a wątków było dużo. Co prawda spięły się one dość zgrabnie w finałowym epizodzie, ale gdy Grzywa pojawił się w ostatniej scenie i wyjaśnił Rebrowowi - a także widzom - o co w tym wszystkim chodziło, byłem bardzo zawiedziony.

I oglądając drugi sezon, przypuszczam, że ta sytuacja może się powtórzyć. Jesteśmy już w połowie serii, a ja mam wrażenie, że dopiero zaczynamy poznawać poszczególne wątki. Śledztwo Igi Dobosz odkrywa coraz to nowe detale związane ze sprawą. Mam poczucie, że to dopiero początek wielkiej intrygi, a my zobaczyliśmy tylko jej zarys.

Dostaliśmy informację, że bohaterów łączy coś więcej niż przelotna znajomość. Wspólna trauma, której doświadczyli w dzieciństwie może być paliwem do działań Grzywaczewskiego, ale obok tego problemu mamy jeszcze konflikt z Rebrowem, morderstwo prawdopodobnie na tle rasowym, przemyt, kreta w straży granicznej i walkę o wpływy przestępczego świata. Każda z tych historii musi wybrzmieć i myślę, że w tym galimatiasie może być trudno przedstawić głębię tego dramatycznego wydarzenia z młodości.

Pocieszeniem jest w tym przypadku gra aktorska. Bartłomiej Topa, Aleksandra Popławska i Leszek Lichota nadrabiają swoimi umiejętnościami to, czego nie udaje się pokazać w scenariuszu. Dzięki ich kreacjom możemy zobaczyć, co czują bohaterowie w tych ekstremalnych sytuacjach.

Na koniec muszę przyznać, że ostatnia scena odcinka mnie zawiodła. Dwóch przeciwników spotkało się ze sobą i ich konfrontacja powinna być najmocniejszym punktem serii. Przecież czekaliśmy na nią od momentu, gdy dowiedzieliśmy się, że Grzywa zniszczył Rebrowowi życie. Tymczasem dostajemy komiczną szarżę przez rzekę. Prosto na lufę przeciwnika. Co Wiktor chciał osiągnąć? Czy przez te kilka lat w lesie całkiem stracił kontakt z rzeczywistością? Czego się spodziewał? Zostawiam was z tymi pytaniami. Ja nie potrafię na nie odpowiedzieć.