Serial „Wiedźmin” obiecuje przygodę, ale obietnicę spełnia tylko częściowo – pierwsze wrażenia bez spoilerów

Gdyby chcieć prześledzić dotychczasowe doniesienia na temat „Wiedźmina” i reakcje nań mediów oraz fanów, trzeba by cofnąć się do maja 2017 roku. To właśnie wtedy ogłoszono powstanie serialu, w który zaangażowani są m.in. Lauren S. Hissrich, showrunnerka, i Tomasz Bagiński, producent wykonawczy. Po drodze napotkalibyśmy tak sporo plotek, domysłów, jak i sporo faktów.

Dowiedzielibyśmy się na przykład, że Ciri może zagrać reprezentantka mniejszości etnicznej i że serial będzie robiony przez Amerykanów, więc będzie za mało polski i słowiański. Nie wiedzieć czemu, Polacy stwierdzili chyba, że tytułowy Wiedźmin urodził się w kraju nad Wisłą. Moglibyśmy też przeczytać, że Anya Chalotra, serialowa Yennefer, jest za młoda do tej roli. Albo że Freya Allan, czyli Ciri, za dorosła, by wcielić się w Przeznaczenie Geralta. Z kolei Henry Cavill jest na Białego Wilka za ładny, a na zwiastunie to przypomina trochę Legolasa. I że – w końcu – chcielibyśmy w te białe włosy uronić łzy wzruszenia, dostając zastępstwo za „Grę o tron”, ale że nie ma na to szansy / szansa jest ogromna!

Z każdym kolejnym dniem napięcie rosło, podsycane nowymi plotkami lub doniesieniami samej Lauren S. Hissrich, która od początku otworzyła się na fanów, bo jak sama stwierdziła, oni pomogli jej też zrozumieć fenomen tej opowieści; to, co jest w niej dla nich ważne. Na serialu Netfliksa ciąży ogromna odpowiedzialność – myślę sobie, że ostatecznie trochę przesadna i widzowie muszą zrozumieć, że teraz poznawać będą świat stworzony przez Hissrich i jej ekipę, nawet jeśli w procesie twórczym brał udział mistrz całego zamieszania, Andrzej Sapkowski. Jedno jest jednak pewne – serial nie uniknie porównania do książek, a i wspomniane zastrzeżenia, które pojawiły się na długo przed jego premierą, będą skrupulatnie przywoływane przez publikę i wokół nich toczyć się bedą gorące dyskusje, bo przecież nikt nie pozwoli na to, żeby ktoś nie zgadzał się z nim w internecie.

Żeby w pełni oddać emocje związane z seansem „Wiedźmina”, wypada odwołać się do wspomnianych już tematów dyskusji, które od wielu miesięcy toczą się wokół produkcji Netfliksa. Fani mają wiele pytań przed premierą – w mojej głowie też kłębiły się oczekiwania i wątpliwości. Na część z nich znalazłam odpowiedzi w trakcie oglądania trzech pierwszych odcinków. To na tyle „dużo”, aby zobaczyć, w jakim kierunku zmierza serial (1. sezon liczy osiem epizodów), ale na tyle „mało”, by mieć szansę zweryfikować niektóre spostrzeżenia, dlatego skupię się na najbardziej palących kwestiach.

Odpowiadając krótko i bezceremonialnie: nie. Czy jest równie dobry, co książki Andrzeja Sapkowskiego: nie. Czy to znaczy, że jest zły? Też – uwaga – nie! Opowiadania i powieści polskiego pisarza mają w sobie niebywałą magię. Sapkowski jak nikt włada słowem – w serialu udało się w pewnym sensie oddać humor jego prozy i to jest świetne. Pojawiają się też pewne lejtmotywy odnoszące się do postaci Geralta i to dobrze gra w produkcji Netfliksa. Jeśli jednak chodzi o poziom emocji i zaangażowania w historię – wiedźmińska saga nie ma sobie równych. I wiem, że to jest nowa interpretacja, nowa wizja znanego nam świata, trudno mi jednak zapomnieć o tych godzinach, kiedy z wypiekami na twarzy śledziłam przygody Białego Wilka, Jaskra, Yennefer, Ciri i przerzucałam kolejne strony książek. Tutaj nie czuję aż tyle tej „magii”.

Mam też wrażenie, że z uwagi na inne budowanie opowieści – nie jest tajemnicą, że w serialu Hissrich i jej ekipa oddali głos także Yennefer i Ciri w większym stopniu, niż ma to miejsce w cyklu opowiadań i powieści – historia z serialu i jej ramy czasowe mogą skonfundować widzów niezaznajomionych z oryginałem. Fani książek znajdą jednak motywy, sytuacje, które dobrze znają, choć mogą poczuć się rozczarowani przedstawieniem pewnych wydarzeń i postaci. Najgorzej wypadają prezentacje potworów – świat jest piękny, bohaterowie ładni, magia jest przedstawiona nieźle, ale przeciwnicy Geralta niestety wyglądają momentami nieudanie. Nie jest to poziom „pięknego złotego smoka”, ale oczekiwania miałam jednak większe.

I tu informacja dla wszystkich, którzy bardzo chcieli sobie ponarzekać – Henry Cavill to najjaśniejszy punkt programu. Miks ogra i wrażliwca jest udany, dobrze się patrzy na Białego Wilka, nawet jeśli uznamy, że jest trochę za „gładki” jako Geralt z Rivii. W aktorze czuć pasję, widać, że sportretowanie wiedźmina naprawdę – jak wspominał – było jego marzeniem. Marzenie się spełniło i „spełnił” się wybór castingowy. Ja jestem na tak! Sceny walk, do których Cavill przygotowywał się długie miesiące, nie poszły na marne. Zjawiskowa jest zwłaszcza sekwencja w Blaviken. Geralt Cavilla łączy w sobie cynizm, humor, wrażliwość, oddanie, sprawiedliwość i wiarę we własne wartości. Czego chcieć więcej? Przecież to jest właśnie Biały Wilk, jakiego znamy.

Nie można odmówić „Wiedźminowi” Netfliksa własnego klimatu, a także wyraźnych inspiracji Sapkowskim. Tak, jestem w stanie uwierzyć, że miejsca pokazane w serialu wyglądają tak, jak wyobrażał je sobie podczas pisania sagi Sapkowski. Niektóre z nich zapewne w swojej wyobraźni odnajdą fani książek, wracając w myślach do momentów, kiedy czytali opowiadania i powieści. Czy to jest ten „duch”, o który chodziło? Tu mam pewne wątpliwości, ale sądzę również, że nieco inna atmosfera niż ta znana z prozy Sapkowskiego nie przekreśla serialu. Czy jest zbyt „amerykańsko”? Nie, nie jest. Jest poprawnie, trzeba pamiętać o tym, że to serial przygotowany z myślą o całym świecie, a nie tylko Polakach. Spotkała się tutaj więc ta osławiona słowiańskość sagi literackiej z globalnością Netflix Original.

Wiem, że niektórzy moi redakcyjni koledzy są Yennefer zachwyceni, ale ja na razie zachwytu nie podzielam. Jestem niezmiernie zainteresowana tym, jak ta postać się rozwinie, ale prezentacja bohaterki w trzech pierwszych odcinkach trochę rozczarowuje. O wiele bardziej podobał mi się „sposób” na Yennefer Sapkowskiego, kiedy poznajemy ukształtowaną czarodziejkę z mocną, wierzchnią skorupą i powoli, w miarę kolejnych wydarzeń oraz obserwowania jej relacji z innymi bohaterami, wnikamy w jej głąb, krusząc pancerz raz za razem. Odnoszę też wrażenie, że Anya Chalotra naprawdę wygląda bardzo młodo, zbyt młodo do tej roli. Czekam jednak, by zobaczyć tę prawdziwą charyzmę na ekranie. A to dopiero przede mną.

Odpowiem tak: nie jest zły, ale jak na razie nie dałam mu się porwać. Ma naprawdę dobre momenty – sceny walk, potyczki pomiędzy Geraltem a Jaskrem – który trochę za bardzo przypomina mi popularnego, ładnego chłopca z jakiegoś serialu młodzieżowego, ale niech już będzie – ma też jednak trochę wad. Przeskoki czasowe nie dość dobrze zaznaczone na pierwszy rzut oka, wspomniana Yennefer, która mnie na razie nie przekonuje, potwory, które momentami bardziej śmieszą niż straszą, i Ciri, która… cóż, powiedzmy, że jeszcze nie dała się do końca poznać, a jako że właśnie odświeżam „Czas pogardy”, mam pewien dysonans poznawczy. Bohaterowie na pewno muszą się jeszcze rozwinąć. No, może poza samym Geraltem, który jest już ukształtowany – wiadomo, przed nim jeszcze wiele wydarzeń, które pokażą kim jest naprawdę i na niego wpłyną, ale Henry Cavill od razu potrafi nas przekonać, że jest Białym Wilkiem.

„Wiedźmin” obiecuje przygodę, daje nadzieję na intrygi, potyczki, duże emocje, ale po drodze gubi czasem rytm, miejscami nuży, nie daje wybrzmieć pewnym sprawom do końca. Niektóre opowiadania, i to takie, które zrobiły na mnie bardzo duże wrażenie, zostały potraktowane w pierwszych epizodach po macoszemu. Liczę, że kolejne odcinki sprawią, iż spojrzę na całość łaskawszym okiem. Wszak najważniejsze dopiero przede mną – te losy muszą się połączyć i to będzie w tym wszystkim najciekawsze.