Co musisz wiedzieć o świecie wiedźmina, jeśli nie chcesz czytać książek, a planujesz oglądać serial

Jednym z elementów napędzających fabułę prozy Sapkowskiego (ale też gry z serii o zabójcy potworów) jest ekspansja Cesarstwa Nilfgaardu. To chyba największy twór polityczny w całym wiedźmińskim świecie. Jest umiejscowiony na południu i cały czas zagraża północnym, mniejszym królestwom. Na jego herbie widoczne jest żółte słońce. Na czele państwa stoi cesarz i w prozie Sapkowskiego jest nim Emhyr var Emreis (nazywany też Białym Płomieniem Tańczącym na Kurhanach Wrogów). Z perspektywy północy jest on władcą despotycznym, dzierżącym absolutną władzę, prawda jest zapewne bardziej złożona.

Konflikt z Nilfgaardem jest przedstawiany trochę jak wojna między dwoma cywilizacjami. Wygląda to tak między innymi dlatego, że w cesarstwie obowiązuje niewolnictwo, panowanie władcy jest surowe. Jednym ze sposobów na podbój jest zdobywanie krajów i ustanawianie marionetkowych rządów z posłusznymi królami na tronach. Charakterystyczne jest również, że obok bardzo karnej armii, cesarstwo dysponuje licznymi szpiegami, świetnymi dyplomatami, a cesarz niejednokrotnie udowodnił, że w przekupywaniu ludzi i czarodziejów nie ma sobie równych.

Ludność zamieszkującą północną część znanego z opowiadań i sagi kontynentu w Nilfgaardzie nazywa się Nordlingami. To określenie zbiorcze na wszystkie ludy, które mówią językiem wspólnym. Północ nie jest jednak jednorodna i składa się z wielu państw, wśród których ważne są: Temeria, Redania, Aedirn, Cintra, Lyria i Rivia, Kaedwen, Kovir i Povis. Państwa te walczą i konkurują ze sobą, chociaż czasem zdarza im się zjednoczyć, na przykład w trakcie konfliktu z Nilfgaardem.

Wymieniam tu tylko ważnych z perspektywy fabuły władców i ich krainy.

Vizimir II Sprawiedliwy - król Redanii – stolica w Tretogorze. Jego najważniejsi doradcy to szpieg Sigismund Dijkstra i czarodziejka Filippa Eihart.

Foltest - król Temerii – stolica Wyzima - książę Sodden (i jeszcze kilku innych miejsc). Znał osobiście wiedźmina Geralta, to właśnie zabójca potworów odczarował jego córkę, owoc kazirodczego związku.

Meve - królowa Lyrii i Rivii, wyjątkowo wojownicza królowa.

Henselt - król Kaedwen – stolica Ard Carraigh - brał udział w Pierwszej wojnie z Nilfgaardem.

Demawend - król Aedirn - stolica w Vengerbergu.

Konflikt Królestw Północy z cesarstwem trwa od wielu lat (z perspektywy książek i gier), ale z perspektywy powieści i nadchodzącego serialu interesuje nas jedna z jego odsłon. I Wojna Północna (nazwana tak zapewne przez Nilfgaardczyków) zaczęła się od przekroczenia Gór Amell i wejścia do Erlenwaldu (stamtąd miał pochodzić ojciec Ciri, Duny). Następnie doszło do bitwy w dolinie Marnadal, gdzie wojska cesarskie rozbiły armię Cintry i otworzyły sobie drogę do zajęcia stolicy. Stolica została zdobyta, co widzieliśmy na trailerze serialu. Następnie doszło do potyczki, która nazywana Bitwą o Wzgórze Sodden.

Trudno powiedzieć, które z tych wydarzeń zostaną pokazane w serialu.

W książce i w grach można znaleźć trochę informacji na jej temat, ale nawet jeśli nie przeczą one sobie, to z pewnością są niepełne. Wiemy na pewno, że to wydarzenie otworzyło świat na magię, dało ludziom możliwość korzystania z czarów. Mówi się też, że właśnie wtedy pojawili się ludzie, chociaż to nie jest jasne. Na pewno po koniunkcji sfer pojawiły się liczne potwory, które tępią wiedźmini.

Wojownicy szkoleni od dziecka do zabijania potworów. W trakcie przygotowań do zawodu młodzi chłopcy poddawani są mutacjom, które mają wzmocnić bystrość ich zmysłów i zdolności motoryczne. Wiedźmini korzystają z bardzo prostej magii - znaków. Symbolem wiedźminów są ich medaliony (które wykrywają magię) - ich wygląd zależy od szkoły, do której przynależą. Znane szkoły to: szkoła wilka, kota i gryfa, chociaż tylko ta pierwsza ma w książkach swoich wyraźnych reprezentantów.

Potwory, które pojawiły się po koniunkcji sfer, uważane są przez wiedźminów za obce. Zabicie ich nie grozi więc zachwianiem ekosystemu.

Ludzie – to chyba nie wymaga większego komentarza. Człowiek zepchnął inne rasy, swoich konkurentów, do lasów i teraz niepodzielnie panuje nad niemal całą fantastyczną krainą.

Elfy – jedna ze starszych ras, dawni królowie ziem, na których toczy się akcja prozy Sapkowskiego. Wrażliwe na sztukę i przyrodę. Teraz, gdy ludzie opanowali kontynent, elfy albo asymilują się w ludzkich miastach i wsiach, albo uciekają do lasu lub w góry. Niektóre osobniki zbierają się w zbrojne komanda i atakują ludzi na traktach, mowa oczywiście o Scoia'tael, czyli wiewiórkach - od wiewiórczego ogona przyczepionego do czapki.

Krasnoludy – krasnoludy sięgają człowiekowi do wysokości piersi i zasadniczo nie różnią się bardzo od innych przedstawień w popularnych światach fantasy. W przeciwieństwie do elfów krasnoludom łatwiej poszła asymilacja, również dzięki smykałce do rzemiosła. Niestety, jak wszyscy nieludzie, krasoludy również padają ofiarami pogromów i ludzkiego rasizmu. Dlatego również i oni przyłączali się do band Scoia'tael.

Driady – zwane też dziwożonami, to oddzielna rasa, chociaż przypominają one ludzi. Co ciekawe, nie ma driad płci męskiej. Kobiety świetnie strzelają z łuku, potrafią bezszelestnie się poruszać, a dodatkowo mają bardzo bliski kontakt z naturą. Zamieszkują las Brokilon. Dziwożony korzystają z mężczyzn, aby płodzić małe driady lub wychowują ludzkie dzieci, podając im magiczny płyn zwany Wodą Brokilonu, który między innymi wymazuje im pamięć.

Osoby, które parają się magię nazywani są czarodziejami i czarodziejkami, chociaż nie tylko oni mogą się nią posługiwać. Wiedźmini na przykład posiłkują się w swoim rzemiośle prostymi znakami magicznymi, podobno część kapłanów również posiadła te możliwości. Magia oparta jest o moc czterech żywiołów, a czarodzieje mogą czerpać energię z żył wodnych, pożarów itd.. Magii ludzie nauczyli się prawdopodobnie od elfów.

Kapituła i Najwyższa Rada Czarodziejów to najważniejsza organizacja skupiająca magów. Powstała, aby kontrolować czarodziejów, ale również, aby ich chronić.

Jeśli zaś idzie o religie, to są ona przedstawiane na dwa, skrajnie różne sposoby. Są tu kapłani czerpiący korzyści z uciskania prostego ludu, zaściankowi i ograniczeni, są też tacy, którzy są skarbnicą wiedzy i w gruncie rzeczy bywają po prostu przyzwoitymi ludźmi. Taką osobą jest chociażby Nenneke, główna kapłanka w świątyni Melitele w Ellander, prywatnie przyjaciółka wiedźmina Geralta.

Prosty lud ze świata „Wiedźmina” jest religijny, chociaż często ta religijność jest bardzo ludowa i objawia się czczeniem lokalnych bóstw, wiarą w przesądy.