Zew Krwi

Przenosimy się do małomiasteczkowej amerykańskiej scenerii, będącej centrum konfliktu pomiędzy dwoma gangami wilkołaków. Po jednej stronie są ci, którzy swoje nocne przemiany uważają za klątwę, a po drugiej osobnicy wykorzystujący swoją moc do zabijania niewinnych ludzi. Istnieje jednak legenda, mówiąca iż chłopiec, posiadający w organizmie zarówno krew ludzką, jak i "wilkołaczą", jest w stanie oswobodzić wszystkich przeklętych. Ma się to wydarzyć w dniu jego trzynastych urodzin. Tym wybrańcem jest 12-letni Timothy, który swoje kolejne urodziny obchodzi za 4 dni. Chłopaka chce jednak zabić gang, na czele którego stoi Varek. Rozpoczyna się pościg i walka o życie.

Fabuła nie grzeszy oryginalnością, ale została natchniona starą legendą rdzennych mieszkańców Stanów Zjednoczonych. Angielski tytuł filmu brzmi "Skinwalkers" (w wolnym tłumaczeniu "wchodzący w skórę"), co zgodnie z indiańską tradycją oznacza osobę, która posiada zdolność wcielenia się w dowolne zwierzę. W wielu kulturach porównywano tego typu umiejętność właśnie do historii o wilkołakach. Dopracowano więc tę opowiastkę i nakręcono na jej podstawie pełnometrażowy obraz, nie odchodząc jednak mocno od korzeni (w jednym z bohaterów pilnujących potworów płynie indiańska krew).

Reżyserem obrazu jest James Isaac, odpowiedzialny za futurystyczny horror "Jason X", jedną z największych klap roku 2001. Po 6 latach przerwy postanowił się zrehabilitować i powrócić w innym stylu na ekrany kin. Wybierając historię o wilkołakach, wplątał ją w jeden z najbardziej popularnych komercyjnych gatunków - "horror akcji". "Zew Krwi" można by było postawić w jednym rzędzie z trylogią "Blade - Wieczny Łowca" oraz serii "Underworld". Czy będzie jednak w stanie pobić te już wyjątkowo popularne produkcje?

Aby tego dokonać musi mieć, po pierwsze, całkiem przyswajalny scenariusz. I na samym początku widać, że autorzy się starali. Akcja dzieje się w kameralnych miejscach, by uniknąć porównań do innych produkcji. Nie ma tu tłocznych miast, a sam sekret obywateli małej prowincji skrywany jest umiejętnie pod szatą naturalności i szarości dnia codziennego. Działa to na korzyść filmu, gdyż umiejętnie wprowadza w resztę fabuły. Niestety, z minuty na minutę robi się coraz gorzej. Pomysł na historię upada. Zostaje spłycony do wątku ucieczki i rządzi się powielaniem schematu rozpoczętego tuż na początku. Za każdym razem, kiedy ci "dobrzy" decydują się na postój w swojej podróży, muszą się szykować na walkę z wrogami. Czyni to produkcję przewidywalną i nudnawą nawet w "wielkim i epickim" zakończeniu.

Skoro oglądamy horror, to nadzieja tkwi w budowaniu odpowiedniego nastroju grozy. Niestety, tutaj twórcy również polegli. Autorzy zamienili momenty trzymające w napięciu na przedłużone, beznamiętne strzelaniny, w których nie otrzymamy żadnych nadprzyrodzonych zjawisk. Fakt, że jest to pewien sposób utrzymania naturalizmu produkcji, ale w tym przypadku to się nie sprawdza. To wszystko, co było motorem napędowym "Blade'a" i "Underworlda" nie występuje w obrazie Jamesa Isaaca. Jedyne efektowne walki pojawiają się na końcu, ale wywołują raczej salwy śmiechu, aniżeli przerażenie. Dlaczego?

Zabrakło inwencji zespołowi od efektów specjalnych. Mam tu na myśli to, w jaki sposób doszło do realizacji wyobrażenia o wilkołakach. W trakcie, gdy pierwsze fazy przemiany są wyjątkowo przekonujące, tak kolejne to kompletne nieporozumienie. Stwory przypominają niedorozwinięte fizycznie niedźwiedzie zamiast groźnych i niebezpiecznych wilkołaków; nie wywołują jakiejkolwiek dramatycznej reakcji u widza. Zabrakło środków albo innowacyjnego pomysłu.

Podążając za modą hollywoodzkich horrorów akcji, James Isaac stworzył "Zew Krwi" i dzięki temu przybił sobie kolejny gwóźdź do artystycznej trumny. Nakręcił sztampową produkcję, mogącą zadowolić tylko tych, którzy po raz pierwszy zetknęli się z legendą o wilkołakach. Zamiast solidnej dawki napięcia otrzymujemy nudne strzelaniny, które powtarzają się średnio co 20 minut. W dodatku scenariusz nie zadowala i promuje wykorzystanie schematów oraz płytkość fabuły. Nie pomaga nawet pewna naturalność produkcji, która całkiem zgrabnie wprowadza do fabuły, ale nie służy w kolejnych scenach. Ciarki przechodzą po plecach jedynie, kiedy zakończenie sugeruje, iż możemy doczekać się kontynuacji. O zgrozo!