Film na Netfliksie o porwaniu Lisy McVey jest wstrząsający. Ale prawdziwa historia jej oprawcy jest o wiele gorsza

„Uwierz mi: Porwanie Lisy McVey” to film z 2018 roku wyprodukowany przez Lifetime, który trafił na Netfliksa i był jednym z najpopularniejszych tytułów w polskiej wersji serwisu.

Stacja raczej nie słynie z mega ambitnych produkcji, ale ta jej się udało – głównie za sprawą podjętej historii, która jest tak mocna, że broni się sama. Choć i tak główna (super)bohaterka zasługuje na lepszy filmowy hołd.

Twórcy filmu dodali trochę od siebie (przede wszystkim to, że praktycznie nikt nie wierzył w relację Lisy, choć faktycznie jej rodzina była sceptyczna), ale dość rzetelnie odrobili pracę domową i oddali na ekranie to przerażające porwanie.

Lisa McVey została uprowadzona i przetrzymywana przez 26 godzin „na muszce” przez Bobby'ego Joe Longa. — Zgwałcił mnie wielokrotnie. W pewnym momencie straciłam rachubę — mówiła potem w wywiadzie.

Samobójcze myśli przyszły do niej po wielu latach bycia napastowaną seksualnie przez chłopaka jej babci. Paradoksalnie te traumatyczne doświadczenia pozwoliły jej przetrwać porwanie i uratować mnóstwo kobiet.

Dodała, że zwracała się do niego jak do 4-latka i skłamała, że ma chorego ojca, którym się zajmuje. To na niego podziałało. Long odwiózł ją w okolice miejsca, skąd ją porwał.

W filmie „Uwierz mi: Porwanie Lisy McVey” pominięto jednak mnóstwo istotnych i przerażających wątków, które spokojnie zapełniłyby serial. Głównie te dotyczące seryjnego mordercy – dlaczego stał tak okrutnym potworem oraz inne jego zabójstwa i gwałty.

W przypadku Bobby'ego Joe Longa było to zaburzenie genetyczne i liczne urazy głowy. Long nie urodził się bowiem z rządzą mordowania. Można powiedzieć, że „nabył” ją w dzieciństwie – to efekt patologicznego wychowania, wypadków z urazami głowy i wyśmiewania przez rówieśników w dzieciństwie.

Long urodził się z dodatkowym chromosomem X (zespół Klinefeltera). Zdarza się to raz na 500 mężczyzn. Zamiast dwóch chromosomów płciowych: XY, mają trzy: XXY. To sprawiło, że w okresie dojrzewania urosły mu piersi. Był obiektem żartów ze strony kolegów dopóki nie zmniejszono mu ich operacyjnie.

Ponadto żył w dysfunkcyjnej rodzinie – spał w jednym łóżku z rozwiedzioną matką nawet wtedy, gdy był 13-latkiem. Zawstydzały go jej wyzywające stroje i nie podobało mu się też, że co wieczór przyprowadzała do domu innego faceta. Zastrzelił też ich psa. Z zazdrości, bowiem matka karmiła czworonoga filet mignon (stek z polędwicy), a jemu dawała hamburgera.

Bobby Joe Long wiele razy cudem, choć w tym wypadku to słowo trochę nie na miejscu, uniknął śmierci. Kiedy miał 4 lata omal nie utonął, kiedy z plaży zabrała go fala. Potem obwiniał za to matkę, która miała się oglądać w tym czasie za innymi mężczyznami.

Rok później spadł z huśtawki na głowę i stracił przytomność. W wieku 7 lat został dwukrotnie potrącony przez samochód. Później jeszcze spadł z kucyka i ogrodzenia – w obu przypadkach miał urazy głowy.

Wszystkie te wypadki wydarzyły się zanim skończył 10 lat. Oprócz tego, kiedy był już dorosły, spędził kilka miesięcy w szpitalu po poważnym wypadku motocyklowym. Wtedy też po raz pierwszy uaktywnił się u niego zwiększony popęd - pielęgniarki zauważyły, że masturbował się nawet 6 razy dziennie i uprawiał seks z żoną (o niej za chwilę), za każdym razem, gdy go odwiedziła.

W książce „The Psychopathology of Serial Murder: A Theory of Violence” możemy przeczytać, że właśnie te zdarzenia i zaburzenie genetyczne przełożyły się na to, że Long miał „niezaspokojony popęd seksualny, nieustanne bóle głowy i brutalną osobowość”.

Jako 21-latek, w 1974 roku, poślubił swoją szkolną koleżankę z dzieciństwa, z którą miał później dwójkę dzieci. Jednak po sześciu latach rozwiedli się. Zaraz potem zaczęły się jego pierwsze przestępstwa na tle seksualnym. Możemy podzielić ten czas na dwa okresy. W pierwszym, po 1981 roku, „tylko” gwałcił. Później już mu to nie wystarczało i zaczął zabijać.

Początkowo był nazywany „gwałcicielem z ogłoszenia” (ang. „Classified Ad Rapis”). Wybierał się na oglądanie domów wystawionych na sprzedaż, a kiedy zastawał samotną kobietę – groził jej bronią, wykorzystywał seksualnie i okradał. Działał tak przez około dwa lata w Miami i okolicach. W tym czasie zgwałcił ponad 50 kobiet. Już w 1981 r. został o to oskarżony, ale z braku dowodów oczyszczono go z zarzutów.

W 1983 roku przeprowadził się do Tampy na Florydzie i rok później zaczął mordować. Również w tym roku miał „pecha”, że uprowadził Lisę McVey. Nawet kiedy ruszyło już śledztwo w jego sprawie, zdołał zamordować dwie kobiety.

Gdyby nie Lisa, jej doskonała pamięć i wnikliwe obserwacje, których nauczyła się oglądając programy kryminalne, ofiar mogłoby być zdecydowanie więcej. Zatrzymano go w listopadzie 1984 r., gdy wychodził z kina.

Ostatecznie oskarżono go o zabicie 10 kobiet – od marca do listopada 1984 roku. Rok później przyznał się do wszystkich zabójstw, dostał 28 wyroków dożywocia i wyrok śmierci za morderstwo 22-letniej Michelle Simms.

65-letniemu seryjnemu mordercy podano w maju 2019 roku zastrzyk ze śmiertelną trucizną. Przez szybę obserwowała go Lisa. — Chciałam spojrzeć mu w oczy. Chciałam być pierwszą osobą, którą zobaczy. Niestety nie otworzył oczu. Dobrze było jednak wiedzieć, że to się naprawdę dzieję — przyznała w wywiadzie. Po wyjściu na zewnątrz rozpłakała się.

54-letnia Lisa – obecnie Noland – jest zastępczynią szeryfa hrabstwa Hillsborough na Florydzie. Pracuje w tym samym wydziale, który schwytał jej porywacza. Specjalizuje się w walce z przestępstwami seksualnymi i pracą na rzecz ochrony dzieci. Jest też mówcą motywacyjnym, który dodaje siły ofiarom.

I jeszcze upiorna ciekawostka na koniec: Bobby Joe Long był odległym kuzynem innego słynnego seryjnego mordercy. Henry Lee Lucas przyznał się do kilkuset morderstw, ale skazano go za popełnienie „zaledwie” 11. Powstał o nim serial dokumentalny Netflixa: „The Confession Killer”.

* Zdjęcie główne: kadr z filmu „Uwierz mi: Porwanie Lisy McVey” / Florida Department of Corrections / Wikipedia