"Demon" jest żywym dowodem na to, że z polskim kinem jest naprawdę dobrze - recenzja sPlay

To jeszcze nie jest pierwszy udany, czysto gatunkowy, polski horror. Marcin Wrona zabawił się w "Demonie" z konwencją, znane z kina grozy motywy żeniąc z autorskimi wątkami filmów Wojciecha Smarzowskiego i Władysława Pasikowskiego. Nie mamy tu zatem do czynienia z rozrywkową produkcją sensu stricte, a z ubranym w takie szaty dramatem, stanowiącym kolejną próbę rozliczenia się z demonami przeszłości. Czy raczej, w tym wypadku, z jednym konkretnym demonem.

Piotr (Itay Tiran), inżynier z Anglii, przyjeżdża do Polski by wziąć ślub ze swoją narzeczoną, Żanetą (Agnieszka Żulewska) i uwić rodzinne gniazdko w starym domu po dziadkach jego ukochanej. Tuż przed weselem, w trakcie prac remontowych, odkrywa ludzkie szczątki, pochowane w przydomowym ogrodzie. Postanawia zaczekać z wyjaśnieniem tego incydentu do zakończenia uroczystości. Nie wie, że przypadkiem zbudził dybuka, ducha pięknej Żydówki, który nie może zaznać spokoju. Gdy rozbrzmią kościelne dzwony, zimna wódka wypełni kieliszki, a z ust weselników zaczną się sączyć słowa pełne obłudy i fałszu, Piotr i Żaneta będą musieli zmierzyć się z historią, która ich nie dotyczy.

Wśród gości weselnych znajdziemy całą plejadę ciekawych, efektownie skonstruowanych i świetnie zagranych postaci. Póki zabawa trwa w najlepsze, a godzina jest jeszcze młoda, wszyscy są radośni, wyszczerzeni w uśmiechach, uprzejmi i życzliwi. Gdy jednak sprawy zaczynają przybierać niecodzienny, dziwny obrót, a alkohol uderza do głów, do głosu dochodzą ich wewnętrzne demony. Ojciec panny młodej (Andrzej Grabowski) robi wszystko, żeby tylko potem "ludzie nie gadali". Jej brat gotów wyrzec się przyjaźni z Piotrem, byleby przypodobać się ojcu. Ksiądz (Cezary Kosiński) za wszelką cenę usiłuje wyrwać się z imprezy, uciec od zbiorowego szaleństwa i duchów przeszłości. Racjonalny i inteligentny lekarz (Adam Woronowicz) zwraca się ku mistycyzmowi i popada w amok. A wśród nich wszystkich krąży dybuk pięknej Hany, pochowanej w zbyt płytkim grobie.

"Demon" to historia ambitna, nieoczywista, a przy tym piekielnie fascynująca. Chwilami straszna, momentami zabawna, innym znów razem groteskowa. Z jednej strony efektowna, z drugiej - unurzana w polskim bagienku, zupełnie jak typowe wesele.

Nie każdemu taki misz-masz przypadnie do gustu, prawdą jest bowiem, że "Demon" jest przez to mocno rozpięty pomiędzy rozmaitymi gatunkami i konwencjami, niejako wymykając się przez to jednoznacznym kategoryzacjom. Jeszcze mieści się w granicach normy, nie popadając w kicz czy kamp, ale wyraźnie na te granice napina. Ci, którzy chcieliby po prostu zobaczyć spektakularny horror, mogą wyjść z kina zawiedzeni.

Co nie zmienia faktu, że warto ten film obejrzeć, bo choć niełatwy, ogląda się go bardzo dobrze, a seans zostaje w głowie. "Demon" to kolejny produkt polskiej kinematografii, który udowadnia, że rodzime filmy już dawno przestały być synonimem banału, tandety, szmiry i chłamu.