Orange Warsaw Festival otworzył sezon festiwalowy z przytupem. Na jakie jeszcze imprezy w 2022 roku czekamy?

Nie byłem pewny, czy wizyta na festiwalu muzycznym po tych kilku latach wywołanej pandemią przerwy przyniesie mi tyle radości, co dawniej. Sporo się zmieniło, a i ja trochę zmurszałem. Z nieskrywaną radością mogę jednak oświadczyć, że Orange Warsaw Festival 2022 rozwiał moje obawy, rozgrzał mięśnie, rozruszał stawy i naładował ochotą na więcej. To było naprawdę świetne wznowienie imprezy i solidne otwarcie sezonu.

Przyznam, że pod względem line-upu nieco bardziej interesował mnie piątek - choć bardzo czekałem na Foals i Florence + The Machine, 3 czerwca na większej scenie mieli zagościć Tyler, The Creator, Charli XCX, Nas i Joey Bada$$. Ten pierwszy występował bardzo wcześnie, bo już o 17 - zdążyłem na czas (bardzo zależało mi na jego koncercie) i doczekałem się świetnego show. Publiczność jeszcze się zbierała i ewidentnie potrzebowała czasu, by się rozkręcić i, wiadomo, rozweselić. Tuż pod sceną robiło się coraz goręcej, a Joey ściągnął kilka buchów od pomocnych fanów - nieco denerwowało mnie, że znaczna część tłumu długo pozostawała straszliwie nieruchawa przez dłużczy czas, na szczęście pod koniec występu uległo to zmianie. Bada$$ niestrudzenie walczył o złapanie kontaktu z większą publicznością - do skutku. I warto było. Festiwalowicze w końcu nastroili się do imprezki.

Legenda nowojorskiej sceny - Nas - dał oldschoolowy występ oparty na największych klasykach ze swojego repertuaru. Artysta wykazał się koncertową kondycją, której mogliby mu pozazdrościć młodsi koledzy z branży. Z kolei Charli XCX, która mimo problemów z głosem dała z siebie wszystko (czasem posilając się playbackiem, co można zrozumieć) dała zachwycający wizualnie show. Gwiazda wieczoru, Tyler, poszalał na scenie, którą przekonwertował w leśno-oniryczną scenerię. Pozwoliłem się pochłonąć i zaufałem jego hipnotyzującym, euforycznym ruchom.

Mała scena to Żabson x Young Igi, którzy wchodzili po północy - w momencie, w którym i tak planowałem już ewakuację ze względu na potężne zmęczenie i zdarte gardło. I najważniejsze: 22:00 pod Warsaw Stage uczestniczyłem w pogo na koncercie Szczyla - chłopak świetnie czuje publiczność i znakomicie radzi sobie na żywo. To właśnie jego koncert wspominam najlepiej.

Fantastyczny występ zaliczyła też Julia Wieniawa, której profesjonalizm powinien zamknąć usta malkontentom. Zalię i Kinny'ego Zimmera odpuściłem całkowicie, ale słyszałem, że było nieźle, a ten drugi gościł na scenie Bedoesa… który w przebraniu wróżki zagrał "Bedoesiarę".

Drugiego dnia nastawiłem się na deszcz i możliwą wcześniejszą ewakuację; nogi, które 3 czerwca od 17:00 do północy nieustannie zmuszałem do skakania, teraz pokazały mi, gdzie moje miejsce. Obyło się bez ulew, ale i bez tego samego poziomu energii. Kukon w namiocie zapewnił słuchaczom mocny, klasyczny hiphopowy show - machanie ręką i głową w zupełności w zupełności wystarczyło. Foals zapewnili lekki koncert przeznaczony do bujanka i podśpiewywania pod nosem - w tej materii sprawdzili się znakomicie. Stormzy to już inna bajka - grime'owa energia, młyn pod sceną, skoki i fale. Wówczas już średnio na moje siły, ale jakoś dałem radę.

Earl Sweatshirt nie dotarł - podobno utkwił na jakimś lotnisku. Zastąpili go Karaś i Rogucki, ale nie byłem zainteresowany czekaniem na nich do późna. A Florence? Jej najnowsza płyta to efekt ogromnej tęsknoty za festiwalami - oglądając jej występ nie miałem wątpliwości, że bawi się równie dobrze, co pogrążeni w ekstatycznych tańcach fani. Sama Welch zaliczyła niezwykle filmowy bieg w wśród zgromadzonych pod sceną festiwalowiczów - jej długa suknia powiewała na wietrze. Specyficzne, ale i emocjonujące przeżycie.

Poza koncertami Orange Warsaw Festival zapewnił silent disco, strefy relaksu, jedzonko z food tracków i piwko (propsy za fajny pomysł z kubkami wielokrotnego użytku, które można było oddać za zwrot części zapłaconej za napój kwoty). Organizatorzy i Miasto Stołeczne Warszawa umożliwili imprezowiczom dojazd komunikacją miejską, zadbali też o stojaki na rowery przy wejściu. Chylę czoła - to był udany festiwal i świetne otwarcie sezonu.