Homecoming to jeden z najlepszych seriali roku. Warto go obejrzeć nie tylko ze względu na świetną Julię Roberts

Homecoming to niezupełnie w pełni autorska produkcja. Ten nakręcony na potrzeby usługi Prime Video jest ekranizacją… podcastu. Scenariusz adaptacji napisali autorzy oryginału, showrunnerem został znany z Mr. Robot Sam Esmail. W roli głównej ujrzymy Julię Roberts – utytułowaną aktorkę, która do tej pory raczej stroniła od mało prestiżowych telewizyjnych ról. W teorii mamy więc do czynienia ze świetnie i oryginalnie zapowiadającą się produkcją. A jak wyszło w praktyce?

Grubo powyżej oczekiwań, a te miałem i tak wysokie. Homecoming jest serialem dopracowanym w każdym calu. Każda scena jest istotna, każda linia dialogowa ma sens. Dawno nie oglądałem tak dopieszczonej produkcji.

Tytułowe Homecoming Transitional Support Center to prywatna placówka, która pomaga weteranom wojskowym w powrocie do normalnego życia po służbie. Szefuje mu grana przez Julię Roberts Heidi. Do jej obowiązków należą cykliczne rozmowy ze straumatyzowanymi żołnierzami i wspieranie ich w prowadzonej terapii. Homecoming jest jednak miejscem dość szczególnym. I, co się okazuje w późniejszych odcinkach, prowadzi dość specyficzną działalność. Niestety, nie mogę rozwinąć tego wątku, by nie psuć wam zabawy z odkrywania kolejnych tajemnic scenariusza.

Narracja w serialu prowadzona jest dwutorowo. Twórcy przenoszą nas w czasie pomiędzy teraźniejszością i nieodległą przyszłością, w której Heidi już nie pracuje w Homecoming. Czasy, w których jest zatrudniona jako kelnerka są zaakcentowane zupełnie innym pomysłem na kadrowanie – sceny z przyszłości wyświetlane są w proporcjach 1:1, zamiast wykorzystywać całą przestrzeń panoramicznego telewizora.

Nie jest to w żadnym razie zabieg wprowadzony na siłę. Heidi w obu tych rzeczywistościach jest zupełnie inną osobą. W teraźniejszości jest energiczna, pełna pozytywnego nastawienia i energii. Kobieta z przyszłości jest natomiast wypalona i zmęczona życiem. Zwężenie kadru podkreśla zmianę atmosfery – na dużo bardziej napiętą, klaustrofobiczną wręcz. Skąd ta nagła przemiana? Co złamało charakter tej silnej, pełnej energii kobiety? Odpowiedź na to pytanie jest główną intrygą serialu.

Trudno docenić jej kunszt, mając w pamięci przede wszystkim role w powtarzanych przez polską telewizję do znudzenia komediach romantycznych. W Homecoming bardzo szybko zapominamy, że na ekranie widać Roberts. Błyskawicznie akceptujemy, że to Heidi – postać, którą gra aktorka. A pamiętajmy, że gra ona w serialu w zasadzie nie jedną, a dwie postacie.

Na Roberts zwracamy szczególną uwagę z racji jej sławy, co jest nieco niesprawiedliwe względem reszty obsady. A ta spisuje się na medal – wszystkie drugoplanowe postacie są wiarygodne i świetnie zagrane. I szybko zapadają w pamięć. Podczas seansu przejmujemy się ich losami. Choć to nigdy by się nie udało, gdyby nie porządny scenariusz.

Jak utrzymać widza przed ekranem i nie pozwolić mu się oderwać od danej produkcji? Od lat recepta na to jest dość prosta: zakończyć odcinek nagłym zwrotem akcji. Przecież musimy zobaczyć, co zmieni w scenariuszu wspomniany cliffhanger. Tymczasem 30-minutowe odcinki Homecoming rozplanowane są w sposób bardzo stonowany, kończą się często w relatywnie mało istotnych dla ogółu fabuły momentach. A i tak ciężko odmówić sobie wciśnięcia przycisku play przy kolejnym epizodzie. Przedstawiona w serialu intryga nie pozwala na bezemocjonalne zrobienie sobie przerwy od kolejnych odcinków. Nie mam żadnej wątpliwości: to jeden z najlepszych telewizyjnych scenariuszy ostatnich lat.

A to sprawia, że i Homecoming jest w mojej ocenie jednym z najważniejszych seriali tego roku – a może i ogólnie ostatnich lat. Pierwszy sezon jest już dostępny w całości w usłudze Prime Video. Jest podzielony na 10 odcinków. Dla niego samego warto kupić choć na miesiąc abonament do usługi VoD Amazonu.