Kino niezależne: Do szpiku kości
Nagrodzone między innymi na festiwalu Sundance „Do szpiku kości” jest realistycznym i poruszającym portretem zepchniętego poza nawias amerykańskiego społeczeństwa.
Akcja dzieje się w górach Ozark na terenie USA. Słynną one z tego, że ich mieszkańcy są zamknięci we własnym, często zacofanym świecie, a ich sposobem na utrzymanie jest produkcja metamfetaminy. Takie życie oglądamy w „Do szpiku kości”. Bieda, izolacja i narkotykowy przemysł. W filmie poznajemy 17-letnią Ree (znana z „Igrzysk śmierci” i „Poradniku pozytywnego myślenia” Jennifer Lawrence), która jest nad wiek dojrzała. Opiekuje się bowiem matką dotkniętą chorobą psychiczną i młodszym rodzeństwem. Jest jedyną podporą domu, który mogą stracić. Jej ojciec został złapany przez policję za produkcję narkotyków. Przed rozprawą, zastawiając domostwo, wyszedł za kaucją i nikt go więcej nie widział. Jeśli Ree go nie odnajdzie, to wszystko stracą.
Film Derby Granik jest surowy i oszczędny. Rzeczywistość, jaka otacza Ree, okazuje się przygnębiająca i smutna. Krewni i znajomi ojca, u których szuka pomocy, są apatyczni i, zgodnie z własnymi zasadami, nie chcą jej pomóc – mimo, że grozi jej stracenie całego majątku. Pomijając trudne warunki, w których żyje bohaterka, to właśnie ta hermetyczność, swoiste zamknięcie przeraża tu najbardziej. Sama rola Jennifer Lawrence jest ogromnym atutem filmu – gdy wchodził na ekrany nie była jeszcze tak popularna jak dzisiaj. Odegrała zdeterminowaną i odważną postać, w której jednak możemy dostrzec ogromną wrażliwość. Ree okazała się autentyczna, zresztą całą produkcję cechuje realizm i nie ma w niej miejsca na jakiekolwiek przerysowanie i kompromis.
„Do szpiku kości” to propozycja dla tych, którzy chcą poznać inne oblicze Ameryki z jej całkowicie skrajną biedą i zepchnięciem na margines społeczny, a nawet poza niego. Jest filmem dla tych, którzy docenią jego surowość i autentyzm. Mało jest takich produkcji, zwłaszcza w kinie amerykańskim, dlatego serdecznie zachęcam do oglądania.
