Kruk. Szepty słychać po zmroku może być polskim hitem tego roku. Widziałam już dwa odcinki serialu

Już od pierwszych chwil, kiedy dowiedziałam się, że Canal+ szykuje polski serial, będący thrillerem z wątkiem kryminalnym, byłam nową produkcją zainteresowana. Można narzekać, że my, Polacy, nic nie robimy, tylko kręcimy kryminały, zamiast brać się za inne gatunki. Można. Ale można też te kryminały oglądać i stwierdzić, że to naprawdę wychodzi nam najlepiej. Kruk. Szepty słychać po zmroku w reżyserii Macieja Pieprzycy tylko tę tezę potwierdza.

Już teraz jestem ciekawa, co wydarzy się dalej. Przynęta została przez twórców rzucona, a ja dałam się na nią złapać. Co więcej, jeszcze się z tego cieszę. Mam nadzieję, że nie jest to radość naiwnego polskiego widza. Widza, który łaknie interesujących rodzimych produkcji i daje się omotać każdemu serialowi, który nie jest kolejną tefałenowsko-polsatowską telenowelą (daję słowo, ta nazwa powinna już funkcjonować jako osobny gatunek).

Mamy tu wielowątkową, dobrze przemyślaną intrygę, w której centrum znajduje się tytułowy bohater - Adam Kruk. Zagrana przez Michała Żurawskiego postać, jej charakter dobrze odzwierciedlają atmosferę całego serialu. I nazwisko, tak jak chciał tego Korolczuk, pogłębia tylko mrok głównego bohatera, który zresztą nawet nazywając się „Skowronek”, nie zdołałby nikogo oszukać, co do swojej natury.

Adam Kruk cierpi. Fizycznie i psychicznie. Bierze leki, które mają pomóc mu uśmierzyć ten ból, ale tak po prawdzie to tylko igra z ogniem. Mężczyzna jest w kiepskiej kondycji. Dręczy go przeszłość i teraźniejszość, w której to echo przeszłości wybrzmiewa. Jako policjant zostaje z Łodzi, do której - jak dowiemy się od jednego z bohaterów - uciekł, przeniesiony na pewien czas do Białegostoku, swoich rodzinnych stron. Kruk ma zająć się jednym śledztwem, ale szybko okaże się, że zostanie wplątany w nowe.

Ale to nie wszystko. Tematem serialu będzie osobista vendetta głównego bohatera z bolesną przeszłością. Powrót na Podlasie będzie dla mężczyzny traumatyczny. Zwłaszcza, że Kruka co i rusz męczą wspomnienia. Na początku serialu na ekranie pojawia się cytat Cormaca McCarthy’ego: „Blizny mają dziwną moc przypominania nam, że przeszłość wydarzyła się naprawdę”. Te słowa doskonale podsumowują głównego bohatera, którego blizny jeszcze się nie zasklepiły i dają wciąż o sobie znać.

Już w pierwszych dwóch odcinkach bardzo dobrze widać, jak akcja się zacieśnia, i że kolejne wątki są elementami większej układanki. Zawodowe i prywatne sprawy Adama mieszają się ze sobą, tworząc wielowymiarową intrygę. A do tego mamy jeszcze ciekawie zarysowane tło społeczne. Można powiedzieć, że swoistym bohaterem tego serialu jest samo Podlasie, o którym nikt nie pamięta. Dzikie, niebezpieczne, swojskie, ale i zakłamane. Każdy się tu zna, ale prawda jest ukryta głębiej, niż można by przypuszczać. I tę prawdę będzie próbował odkryć Kruk, który jest traktowany podejrzliwie i z rezerwą, bo jest z zewnątrz. Bo jest obcy.

I nie chodzi o to, że Kruk nie ma swojego charakteru, bo ma, ale o to, że porusza analogiczne wątki i może być takim samym telewizyjnym doświadczeniem. Tak jak w Watasze mieliśmy Bieszczady, graniczne miejsce Polski, tak tu mamy wspomniane Podlasie, również będące punktem stycznym różnych światów. Widać to i w podejściu do religii, i w nastrojach społecznych - niechęci do tego, co nie jest nasze. Nasze i polskie. Mamy przekręty, szefów mafii, mamy skorumpowane służby publiczne. Tworzy to interesującą mieszankę. A dodatkowo mamy silnego, głównego bohatera o dwuznacznej moralności. Pewne zbieżne wątki da się też zauważyć z pierwszym sezonem Belfra i to te, które bez wątpienia się w serialu ze Stuhrem udały.

Jakub Korolczuk mówił o swoich inspiracjach. Scenarzysta wymieniał takie tytuły jak True Detective, Fargo czy Top of the Lake. I rzeczywiście, w Kruku widać fascynację tymi tytułami, nie tylko w atmosferze, ale choćby w kadrach. Sugestywne zbliżenia, krótkie ujęcia kojarzą się z serialem Fargo Noah Hawleya.

Kruk. Szepty słychać po zmroku to prawdziwi bohaterowie z krwi i kości, źli, mroczni. To ciężki klimat, bo w tym serialu nie dzieje się właściwie nic pozytywnego. Jest brzydko, poza naturą, stanowącą kontrast dla za ciasnych mieszkań, zbyt starych tapet na ścianach czy tandetnych ozdób. I w końcu to interesująca intryga, która ma ciekawie zarysowane tło, nadające głębi całej produkcji.

I obym po zobaczeniu kolejnych nie musiała dodać tych trzech słów. Jak. Na. Polskę.